De komende jaren zullen er grote bezuinigingen vanuit het Rijk op de gemeentes afkomen. Dit betekent dat er keuzes gemaakt zullen moeten worden. Gaan we alleen bezuinigen of gaan we ook de lasten voor de burgers verhogen? Tijdens de periode van gemeenteraadsverkiezingen zijn er genoeg partijen die beweren dat de lokale belastingen nog wel omlaag kunnen. Er valt volgens hen genoeg te halen op instellingen (cultuur, welzijn, sport, onderwijs).Dit scoort goed bij de burgers, want iedereen houdt het liefst zoveel mogelijk geld in zijn eigen portemonnee.
Maar kunnen de belastingen wel omlaag of is het gewoon dom om dat voor te stellen?
In principe kunnen belastingen altijd omlaag als je maar bereid bent om daarvoor genoeg in te leveren. Inleveren op voorzieningen op het gebied van welzijn, cultuur, sport. Zolang dat alleen op papier gebeurt, doet dat geen pijn. Maar als die bezuinigingen worden ingevoerd, beginnen allerlei partijen te protesteren. Denk maar aan de bezuinigingen die de afgelopen raadsperiode in Beverwijk zijn doorgevoerd. 15% is ingeleverd door diverse instellingen.
Toen SWB (Stichting Welzijn Beverwijk) daadwerkelijk moest gaan schrappen, werd het ouderencentrum De Nieuwe Slof opgeofferd. Veel mensen in Beverwijk vonden dat schandalig. Het centrum was opgericht om een kwaliteitsslag te maken voor de ouderen en er was nogal wat geld van de gemeente ingestoken. Als portefeuillehouder die de bezuinigingen moest doorvoeren heeft het mij heel wat moeite gekost om samen met de ouderen en het Kennemer Theater in ieder geval het biljarten voor ouderen in De Slof te houden. Het Kennemer Theater heeft hier veel energie en tijd ingestoken en zij hebben ook nog eens het totale gedeelte van het ouderencentrum wat de huur betreft overgenomen. Dit was voor de gemeente een uitkomst. Het ging om een niet makkelijk te verhuren pand, met een hoge huurprijs en met weinig parkeervoorzieningen in de nabijheid. Helaas voor het Kennemer Theater sloeg daarna de economische crisis in alle hevigheid toe waardoor zij nu alle zeilen bij moeten zetten om uit de problemen te blijven. De kaartverkoop is flink teruggelopen en ondanks de vele pr acties lukt het niet om dit recht te breien.
De bibliotheek heeft ook 15% bezuinigd en daardoor was men genoodzaakt de bibliotheek in Wijk aan Zee te sluiten. Wat overbleef is een jeugdservicepunt met weliswaar net zoveel openingsuren (of net zo weinig, het is maar net hoe je het bekijkt), maar de echte bieb is weg. Het heeft goodwill gekost in Wijk aan Zee en als portefeuillehouder die ook dat alles voor haar rekening moest nemen, heeft dat mij ook niet populair gemaakt. Niets aan te doen, het gaat niet om de poppetjes. Ik weet alleen dat de instellingen er samen met mij en de ambtenaren keihard hebben geïnvesteerd om de pijn zo dragelijk mogelijk te maken. Het heeft bloed, zweet en tranen gekost. Bezuinigen is topsport!
Duidelijk is geworden dat bezuinigen pijn doet bij instellingen en bij grote groepen van de bevolking. Daarom vind ik ook dat politici niet te makkelijk moeten roepen dat ze wel even flink gaan bezuinigen op cultuur of welzijn. Alles om de kiezer op de korte termijn tevreden te houden. De heilige belastingen hoeven dan niet omhoog. Maar o wee degene die na de geslaagde verkiezingen dit alles voor zijn rekening mag gaan nemen. Ik wil de nieuwe portefeuillehouder wel eens zien opstaan, die even 300.000 euro gaat bezuinigen op het Kennemer Theater, tegelijkertijd de muziekschool (Centrum voor de Kunsten) de nek omdraait en ‘en passant’ nog even een extra bezuiniging op de bibliotheek oplegt. Dan kan deze zelfde nieuwe portefeuillehouder Wijk aan Zee nog “blijer”maken door ook het jeugdservicepunt op het heffen. En De Moriaan komt dan ook op losse schroeven te staan. Daar gaat ook veel gemeenschapsgeld heen. Verder is het leescafé aan het Kerkplein dan verleden tijd, muziek wordt verbannen naar Heemskerk. Misschien hebben ze daar nog iets met cultuur?
Blijf vooral roepen dat de belastingen niet omhoog hoeven! Doe gerust of er nog veel te halen is bij de instellingen en de sportaccommodaties. Misschien kunnen we ook wel bezuinigen op huisvesting van de scholen. Het ouderenwerk kan misschien ook wel inleveren, of er gaat nog een van de centra dicht. Goedkoop scoren, betekent dat de burger later de rekening gepresenteerd krijgt. Maar wie dan leeft, wie dan zorgt!
zaterdag 30 januari 2010
donderdag 28 januari 2010
Mijn broeders hoeder
In Dagblad Kennemerland van woensdag 27 januari staat een stuk over het CDA dat 50.000 euro wil uittrekken voor het introduceren van een ‘Stadsetiquette’. De bedoeling is samen met de bevolking een aantal regels op te stellen waar iedereen zich aan moet houden. Wethouder Frowijn : ”Normen en waarden, daar zijn wij als CDA de hoeder van. De Stadsetiquette vormt een centraal punt in ons verkiezingsprogramma.”
Toen ik het las, dacht ik twee dingen.
1. We kennen toch allemaal al de regels van fatsoen en goed met elkaar omgaan? Dat ze niet nageleefd worden door iedereen wil toch niet zeggen dat ze niet universeel bekend zijn?
2. Waarom doet het CDA of zij de hoeder zijn van normen en waarden? Zijn we dat niet als samenleving met elkaar?
Het thema is springlevend. Steeds opnieuw hoor je berichten over mensen die agenten of hulpverleners bedreigen. De rellen bij Hoek van Holland, de jongens die ziekenhuismedewerkers intimideren (nadat ze zelf een voetganger hebben overreden die later overlijdt), de jongens in Gouda die buschauffeurs bedreigen, leerlingen die leraren met messen bedreigen en noem maar op.
Maar ook de kleinere zaken, zoals het vernielen van andermans spullen (bushaltehokjes, autospiegels), het in het gezicht spugen van agenten, 70 km rijden in een woonstraat, dieren pesten, schelden op straat naar vreemden. Dit zijn toch zaken die we met zijn allen niet willen en toch zijn er mensen die het doen. Wat wil het CDA daar aan veranderen? Krijgt iedereen een huisbezoekje om te controleren of de regels wel bekend zijn en nageleefd worden, zoals vroeger de pastoor langskwam om te vragen of er al een kindje onderweg was?
Een ding moet ik ze nageven. Wil je iets verbeteren, dan ben je daar zeker wel vier jaar mee bezig. Dus dat ze het de hele raadsperiode onder de aandacht willen houden is begrijpelijk. Maar het opstellen van regels lijkt niet nodig. Vraag het maar aan de mensen in de wijkgroepen. Die weten heel goed wat er in de wijk misgaat op dit gebied. Zij constateren dat mensen niet goed aanspreekbaar zijn op hun gedrag. Wie durft die grote vent in de straat met die enge ‘vechthond’ aan te spreken als hij de poep van zijn hond niet opruimt? Of die vier jongeren die een prullenbak in elkaar staan te trappen? Of die man van zes huizen verderop die altijd keihard door de straat scheurt en daarna zijn auto midden op de stoep parkeert? Wie durft?
In andere gemeentes is het opstellen van gedragsregels niet bijzonder succesvol gebleken. In Gouda waren deze regels al lang opgesteld voordat het zo uit de klauwen liep met de Marokkaanse jeugd. Waarom gaat het dan toch in deze gemeente mis? En in andere steden zoals Haarlem is het ook niet gelukt. Wat maakt Beverwijk zo anders dat het CDA denkt dat het hier wel gaat lukken?
Ik raad ze aan om een deel van die 50.000 euro te investeren in een theaterproject voor de jeugd om ze op een leuke manier normen en waarden bij te brengen. Maar volgens nieuwsblad De Kennemer wil het CDA juist 200.000 tot 300.000 euro bezuinigen op het theater. Dus hebben we dan nog wel een theater om dit positieve plan uit te voeren? En waarom wil het CDA eigenlijk die extreme bezuiniging? Heeft het Kennemer Theater de nu nog ongeschreven gedragsregels soms overtreden? Het CDA mag dan de zelfbenoemde hoeder van de normen en waarden zijn, het is zeker niet de hoeder van cultuur in Beverwijk. De uitdrukking “Ben ik mijn broeders hoeder” heeft voor mij in ieder geval een andere betekenis gekregen.
Toen ik het las, dacht ik twee dingen.
1. We kennen toch allemaal al de regels van fatsoen en goed met elkaar omgaan? Dat ze niet nageleefd worden door iedereen wil toch niet zeggen dat ze niet universeel bekend zijn?
2. Waarom doet het CDA of zij de hoeder zijn van normen en waarden? Zijn we dat niet als samenleving met elkaar?
Het thema is springlevend. Steeds opnieuw hoor je berichten over mensen die agenten of hulpverleners bedreigen. De rellen bij Hoek van Holland, de jongens die ziekenhuismedewerkers intimideren (nadat ze zelf een voetganger hebben overreden die later overlijdt), de jongens in Gouda die buschauffeurs bedreigen, leerlingen die leraren met messen bedreigen en noem maar op.
Maar ook de kleinere zaken, zoals het vernielen van andermans spullen (bushaltehokjes, autospiegels), het in het gezicht spugen van agenten, 70 km rijden in een woonstraat, dieren pesten, schelden op straat naar vreemden. Dit zijn toch zaken die we met zijn allen niet willen en toch zijn er mensen die het doen. Wat wil het CDA daar aan veranderen? Krijgt iedereen een huisbezoekje om te controleren of de regels wel bekend zijn en nageleefd worden, zoals vroeger de pastoor langskwam om te vragen of er al een kindje onderweg was?
Een ding moet ik ze nageven. Wil je iets verbeteren, dan ben je daar zeker wel vier jaar mee bezig. Dus dat ze het de hele raadsperiode onder de aandacht willen houden is begrijpelijk. Maar het opstellen van regels lijkt niet nodig. Vraag het maar aan de mensen in de wijkgroepen. Die weten heel goed wat er in de wijk misgaat op dit gebied. Zij constateren dat mensen niet goed aanspreekbaar zijn op hun gedrag. Wie durft die grote vent in de straat met die enge ‘vechthond’ aan te spreken als hij de poep van zijn hond niet opruimt? Of die vier jongeren die een prullenbak in elkaar staan te trappen? Of die man van zes huizen verderop die altijd keihard door de straat scheurt en daarna zijn auto midden op de stoep parkeert? Wie durft?
In andere gemeentes is het opstellen van gedragsregels niet bijzonder succesvol gebleken. In Gouda waren deze regels al lang opgesteld voordat het zo uit de klauwen liep met de Marokkaanse jeugd. Waarom gaat het dan toch in deze gemeente mis? En in andere steden zoals Haarlem is het ook niet gelukt. Wat maakt Beverwijk zo anders dat het CDA denkt dat het hier wel gaat lukken?
Ik raad ze aan om een deel van die 50.000 euro te investeren in een theaterproject voor de jeugd om ze op een leuke manier normen en waarden bij te brengen. Maar volgens nieuwsblad De Kennemer wil het CDA juist 200.000 tot 300.000 euro bezuinigen op het theater. Dus hebben we dan nog wel een theater om dit positieve plan uit te voeren? En waarom wil het CDA eigenlijk die extreme bezuiniging? Heeft het Kennemer Theater de nu nog ongeschreven gedragsregels soms overtreden? Het CDA mag dan de zelfbenoemde hoeder van de normen en waarden zijn, het is zeker niet de hoeder van cultuur in Beverwijk. De uitdrukking “Ben ik mijn broeders hoeder” heeft voor mij in ieder geval een andere betekenis gekregen.
woensdag 27 januari 2010
Minder blaten, meer wol
Tegeltjeswijsheden zijn van alle tijden en veel mensen hebben wel een tegeltje in huis met daarop bijvoorbeeld de tekst ”van het concert des levens krijgt niemand een program”. Als ik het zie hangen, krijg ik de kriebels. Het is een waarheid als een koe, daar ligt het niet aan. Maar er spreekt zoveel treurigs uit, want het doelt juist op de dingen die ons helaas overkomen zoals; ongelukken, handicaps, verlies, sterfgevallen etc. Maar gelukkig zijn de tegeltjesmakers met hun tijd meegegaan en kun je nu via een webshop eigen tegels ontwerpen met moderne teksten. Een hele leuke vond ik die van “minder blaten, meer wol” met natuurlijk in het midden een schaap. En hoe toepasselijk voor de plaatselijke politici waar ik zelf ook toe behoor.
Want hoe lees ik deze sympathieke tegeltjeswijsheid? Ik kan het illustreren met een paar voorbeelden. Toen Groen Links bij de begrotingsbehandeling in november de raad confronteerde met een door hen opgestelde motie met als doel dat de gemeente Beverwijk een millenniumgemeente zou worden had het gelezen kunnen worden als “minder klagen (blaten) dat mensen jouw geweldige plan niet meteen overnemen, maar voortaan voorbereidend werk verrichten, zodat je ook kans op succes hebt”(wol). Toen Frans Koster van de VVD afgelopen week sprak over het volgens hem in de stationsvijver gooien van miljoenen (euro’s denk ik, maar Frans heeft het ook nog wel eens over guldens) dacht ik ook “minder overdrijven (blaten,) daar heb je meer baat bij als je doel is na de verkiezingen coalitievriendjes binnen de PvdA en CDA te zoeken(wol)”. Die laatste is natuurlijk wel gewaagd om hier op papier te zetten, maar ik weet niet of Frans mijn blog wel goed volgt. Als dat zo is, zal hij geheid een voorbeeld geven waarmee de PvdA minder had kunnen “blaten” zodat er meer “wol” was geproduceerd. Dat is juist het leuke van deze spreuk,op wie is hij niet van toepassing in de politiek?
Maar nu we het toch over tegeltjeswijsheden hebben, er zijn er wel een paar die ik de moeite waard vind omdat ze een positieve insteek hebben.
1. Wie goed doet, goed ontmoet,
2. Beter een goeie buur dan een verre vriend
De eerste zou voor alle raadsleden die in de nieuwe periode aantreden op een tegel gezet moeten worden, zodat ze daar bij elke vergadering, waar de omgangsvormen voor een groot deel de sfeer bepalen, goed aan denken. En natuurlijk zou er ook zo’n tegel in de raadszaal moeten hangen. Lekker groot, zodat je hem van alle plekken kunt zien. Misschien wel pontificaal naast het portret van Beatrix? Voorwaarde voor het goed kunnen toepassen van deze spreuk is natuurlijk wel dat je er ook echt in gelooft, want er zijn genoeg mensen die denken dat er een wereld te winnen is door om je heen te slaan, te escaleren en anderen van alles en nog wat te beschuldigen. En soms komen ze er nooit achter dat het niet zo is! Maar we gaan uit van de goedwillende meerderheid, dus iedereen hangt deze tegel boven zijn bed en daarna leeft de raad van Beverwijk in goede harmonie samen, in het belang van de burgers, voor altijd en altijd.
De tweede is bedoeld voor de nieuwe colleges van Heemskerk en Beverwijk. In deze raadsperiode is er niet veel van terecht gekomen, maar dat wil niet zeggen dat het niet kan. Samen met Odd Wagner heb ik deze raadsperiode er al een beginnetje mee gemaakt als het gaat om welzijnswerk in de Broekpolder. Niet een al te heikel onderwerp zou je denken, maar dat leek eerst wel anders. Je moet het ook in het licht van andere onderwerpen zien, zoals het niet mee willen betalen van Heemskerk aan de sporthal Waterwijk, het niet willen meebetalen van Beverwijk aan de parkeergarage Citadel en noem maar op. Dus voor de nieuwe colleges van de beide gemeentes moeten deze tegels echt besteld worden. Maar wie gaat dat betalen? Een verstandige raad trekt daar wat geld voor uit en gaat naar www.spreuktegel.nl om een bestelling te plaatsen. En om Frans Koster gerust te stellen: dat is niet hetzelfde als geld in de stationsvijver gooien. Het is geen verspilling van gemeenschapsgeld, dus de ozb hoeft er niet voor omhoog en het is een goede investering in het volgende college van B&W, waar Frans misschien zelf wel weer in zit. Van het concert des levens, krijgt tenslotte niemand het program, toch?
Want hoe lees ik deze sympathieke tegeltjeswijsheid? Ik kan het illustreren met een paar voorbeelden. Toen Groen Links bij de begrotingsbehandeling in november de raad confronteerde met een door hen opgestelde motie met als doel dat de gemeente Beverwijk een millenniumgemeente zou worden had het gelezen kunnen worden als “minder klagen (blaten) dat mensen jouw geweldige plan niet meteen overnemen, maar voortaan voorbereidend werk verrichten, zodat je ook kans op succes hebt”(wol). Toen Frans Koster van de VVD afgelopen week sprak over het volgens hem in de stationsvijver gooien van miljoenen (euro’s denk ik, maar Frans heeft het ook nog wel eens over guldens) dacht ik ook “minder overdrijven (blaten,) daar heb je meer baat bij als je doel is na de verkiezingen coalitievriendjes binnen de PvdA en CDA te zoeken(wol)”. Die laatste is natuurlijk wel gewaagd om hier op papier te zetten, maar ik weet niet of Frans mijn blog wel goed volgt. Als dat zo is, zal hij geheid een voorbeeld geven waarmee de PvdA minder had kunnen “blaten” zodat er meer “wol” was geproduceerd. Dat is juist het leuke van deze spreuk,op wie is hij niet van toepassing in de politiek?
Maar nu we het toch over tegeltjeswijsheden hebben, er zijn er wel een paar die ik de moeite waard vind omdat ze een positieve insteek hebben.
1. Wie goed doet, goed ontmoet,
2. Beter een goeie buur dan een verre vriend
De eerste zou voor alle raadsleden die in de nieuwe periode aantreden op een tegel gezet moeten worden, zodat ze daar bij elke vergadering, waar de omgangsvormen voor een groot deel de sfeer bepalen, goed aan denken. En natuurlijk zou er ook zo’n tegel in de raadszaal moeten hangen. Lekker groot, zodat je hem van alle plekken kunt zien. Misschien wel pontificaal naast het portret van Beatrix? Voorwaarde voor het goed kunnen toepassen van deze spreuk is natuurlijk wel dat je er ook echt in gelooft, want er zijn genoeg mensen die denken dat er een wereld te winnen is door om je heen te slaan, te escaleren en anderen van alles en nog wat te beschuldigen. En soms komen ze er nooit achter dat het niet zo is! Maar we gaan uit van de goedwillende meerderheid, dus iedereen hangt deze tegel boven zijn bed en daarna leeft de raad van Beverwijk in goede harmonie samen, in het belang van de burgers, voor altijd en altijd.
De tweede is bedoeld voor de nieuwe colleges van Heemskerk en Beverwijk. In deze raadsperiode is er niet veel van terecht gekomen, maar dat wil niet zeggen dat het niet kan. Samen met Odd Wagner heb ik deze raadsperiode er al een beginnetje mee gemaakt als het gaat om welzijnswerk in de Broekpolder. Niet een al te heikel onderwerp zou je denken, maar dat leek eerst wel anders. Je moet het ook in het licht van andere onderwerpen zien, zoals het niet mee willen betalen van Heemskerk aan de sporthal Waterwijk, het niet willen meebetalen van Beverwijk aan de parkeergarage Citadel en noem maar op. Dus voor de nieuwe colleges van de beide gemeentes moeten deze tegels echt besteld worden. Maar wie gaat dat betalen? Een verstandige raad trekt daar wat geld voor uit en gaat naar www.spreuktegel.nl om een bestelling te plaatsen. En om Frans Koster gerust te stellen: dat is niet hetzelfde als geld in de stationsvijver gooien. Het is geen verspilling van gemeenschapsgeld, dus de ozb hoeft er niet voor omhoog en het is een goede investering in het volgende college van B&W, waar Frans misschien zelf wel weer in zit. Van het concert des levens, krijgt tenslotte niemand het program, toch?
maandag 25 januari 2010
Verkiezingskoorts
Het kon natuurlijk niet uitblijven; ook in Beverwijk is de verkiezingskoorts uitgebroken zo snel al na het verdwijnen van de Mexicaanse griep. Op diverse plekken staan borden met verkiezingsleuzen. De meeste zijn vanuit de auto niet goed te lezen.
De eerste poster is die van de PvdA met daarop “Iedereen telt!” Het is een leuke kleurrijke poster, alleen de slogan lijkt wel dezelfde als 12 jaar geleden. Iedereen telt nog steeds mee, dat is waar. Maar niet iedere kiezer voelt dat zo en dat gevoel is ook al van 12 jaar geleden. Maar de slogan is positief en er is weinig mis met een positieve slogan. En het is ook nog eens een keer letterlijk “Iedereen telt” want er zijn heel wat mensen nodig om met de hand de stemmen na 21 uur ’s avonds te tellen.
Daarnaast hangen kleine posters van het CDA. Er staat een foto op van Vincent Kellenaar, maar dat kun je uit de verte niet goed zien. Ik denk dat ze ook best grotere posters zullen hebben, maar die kleintjes “smoelen” in ieder geval niet zo goed en dat heeft niets het gezicht van de lijsttrekker te maken.
Dan hangt er nog een poster van de grote kerk van Beverwijk met een kleine foto van kandidaten ernaast. Die zal wel van Gemeentebelangen zijn. “Uw belang is ons belang” wordt blijkbaar uitgelegd als “uw kerk is onze kerk”. Maar de Grote Kerk is gewoon van iedereen, toch? De mensen vallen in ieder geval in het niet bij de kerk en ik kon niet zien wie er op stonden. Straks maar even de site checken.
Dan daarnaast nog groen/rode postertjes. Welke partij zou dat dan zijn? Groen Links, denk ik. Het is in ieder geval een bescheiden partij of een partij die klein wil blijven. Opvallen doen ze in ieder geval niet. En ik vind het ook een beetje een veeg teken dat je niet weet of je groen of rood bent. Dan is het CDA toch duidelijker!
Democraten Beverwijk zag ik niet terug, maar die zitten ook niet meer in de raad dus echt opvallend is dat ook weer niet.
Hoe anders kan het als je de witte poster, van wat later de VVD blijkt, bekijkt. Ik zag de tekst: “Hoe minder belasting, hoe minder de gemeente kan verspillen.” En ik dacht bij mezelf dat het wel een verkiezingsposter van de PVV zou zijn. Zo populistisch, zo negatief. Niet echt van een gerenommeerde bestuurderspartij als de VVD, toch! Ik denk niet dat als Frans Koster weer in het college zou zitten, hij al het geld wat hij samen met de andere collegeleden gaat uitgeven als geldverspilling ziet. Daar doe je het toch niet voor, dan kan je net zo goed thuis blijven! Kruip dan liever met je verkiezingskoorts in bed, maak een lekker grog voor jezelf, haal wat slaap in en ga dan met nieuwe moed nieuwe leuzen verzinnen en beplak de borden opnieuw. Ik heb ook nog wel wat collegiale adviezen (kosteloos, dus geen geldverspilling en geen belastingverhoging):) :) :)
Stem Frans, dan weet je tenminste wie de baas is!
Stem Puck, voor de minima-inkomens binnen de VVD!
Stem Robert, dan heeft de gemeente volgend jaar ook strooizout!
Stem Birol, voor een goed geïntegreerde VVD!
Stem Paul, voor de jonge, rechtse stem in de raad (als het mag van Frans)!
Er is geen beter medicijn tegen verkiezingskoorts dan een leuke campagne, waarin alle kandidaten voor de nieuwe raad zoeken naar manieren om samen op een constructieve manier Beverwijk te besturen, zodat het voor iedereen een fijne stad is om in te wonen, werken en recreëren.
Utopie of werkelijkheid? De kiezer bepaalt op 3 maart!
De eerste poster is die van de PvdA met daarop “Iedereen telt!” Het is een leuke kleurrijke poster, alleen de slogan lijkt wel dezelfde als 12 jaar geleden. Iedereen telt nog steeds mee, dat is waar. Maar niet iedere kiezer voelt dat zo en dat gevoel is ook al van 12 jaar geleden. Maar de slogan is positief en er is weinig mis met een positieve slogan. En het is ook nog eens een keer letterlijk “Iedereen telt” want er zijn heel wat mensen nodig om met de hand de stemmen na 21 uur ’s avonds te tellen.
Daarnaast hangen kleine posters van het CDA. Er staat een foto op van Vincent Kellenaar, maar dat kun je uit de verte niet goed zien. Ik denk dat ze ook best grotere posters zullen hebben, maar die kleintjes “smoelen” in ieder geval niet zo goed en dat heeft niets het gezicht van de lijsttrekker te maken.
Dan hangt er nog een poster van de grote kerk van Beverwijk met een kleine foto van kandidaten ernaast. Die zal wel van Gemeentebelangen zijn. “Uw belang is ons belang” wordt blijkbaar uitgelegd als “uw kerk is onze kerk”. Maar de Grote Kerk is gewoon van iedereen, toch? De mensen vallen in ieder geval in het niet bij de kerk en ik kon niet zien wie er op stonden. Straks maar even de site checken.
Dan daarnaast nog groen/rode postertjes. Welke partij zou dat dan zijn? Groen Links, denk ik. Het is in ieder geval een bescheiden partij of een partij die klein wil blijven. Opvallen doen ze in ieder geval niet. En ik vind het ook een beetje een veeg teken dat je niet weet of je groen of rood bent. Dan is het CDA toch duidelijker!
Democraten Beverwijk zag ik niet terug, maar die zitten ook niet meer in de raad dus echt opvallend is dat ook weer niet.
Hoe anders kan het als je de witte poster, van wat later de VVD blijkt, bekijkt. Ik zag de tekst: “Hoe minder belasting, hoe minder de gemeente kan verspillen.” En ik dacht bij mezelf dat het wel een verkiezingsposter van de PVV zou zijn. Zo populistisch, zo negatief. Niet echt van een gerenommeerde bestuurderspartij als de VVD, toch! Ik denk niet dat als Frans Koster weer in het college zou zitten, hij al het geld wat hij samen met de andere collegeleden gaat uitgeven als geldverspilling ziet. Daar doe je het toch niet voor, dan kan je net zo goed thuis blijven! Kruip dan liever met je verkiezingskoorts in bed, maak een lekker grog voor jezelf, haal wat slaap in en ga dan met nieuwe moed nieuwe leuzen verzinnen en beplak de borden opnieuw. Ik heb ook nog wel wat collegiale adviezen (kosteloos, dus geen geldverspilling en geen belastingverhoging):) :) :)
Stem Frans, dan weet je tenminste wie de baas is!
Stem Puck, voor de minima-inkomens binnen de VVD!
Stem Robert, dan heeft de gemeente volgend jaar ook strooizout!
Stem Birol, voor een goed geïntegreerde VVD!
Stem Paul, voor de jonge, rechtse stem in de raad (als het mag van Frans)!
Er is geen beter medicijn tegen verkiezingskoorts dan een leuke campagne, waarin alle kandidaten voor de nieuwe raad zoeken naar manieren om samen op een constructieve manier Beverwijk te besturen, zodat het voor iedereen een fijne stad is om in te wonen, werken en recreëren.
Utopie of werkelijkheid? De kiezer bepaalt op 3 maart!
zondag 24 januari 2010
Een politiek nest, deel 3 (slot)
In 1997 kreeg ik “out of the blue” een telefoontje van iemand van het bestuur van de PvdA om te vragen of ik eventueel interesse had om op de lijst te komen te staan voor de gemeenteraads-verkiezingen van 1998. Het bleek dat ze wisten van mijn actieverleden en dat ze dachten dat ik misschien wel een goede aanvulling kon zijn op het huidige team. Oh ja, en het was ook nog omdat ze vrijwel geen vrouwen konden vinden. Mijn eerste reactie was negatief. Ik was tenslotte als kind al op de hoogte wat gemeenteraadswerk inhield (lang vergaderen, veel gekissebis en stress), had mijn frustraties opgelopen als actieouder van ‘t Kraaienest in 1995/1996 en ik had niet zo’n zin om als “excuustruus” in de raad te gaan zitten.
Maar, toen dacht ik weer aan de periode waarin ik op de barricades stond als actieouder van ’t Kraaienest. We konden toen niets veranderen, want we stonden langs de kant. We werden wel gehoord, maar niet verstaan. En op dat moment, ging bij mij zo’n Willie Wortel lampje branden.”Als je iets wilt veranderen, moet je mee gaan doen.” Vanaf dat moment ging ik ervoor. Ik zou er wel voor zorgen dat ik geen “excuustruus”zou worden, maar ik zou mijn plek echt verdienen door hard te werken en me in te zetten voor Beverwijk. En ik werd als vierde op de lijst ook daadwerkelijk gekozen. Dat is nu bijna twaalf jaar geleden en ik sta ook voor de komende verkiezingen weer op de lijst. Nu op plek 3, een mooie plaats. Of zoals ik tegen Cees Bodewes zei, die 2e op de lijst staat: “Brons is beter dan zilver”. Dat hoor je tenminste altijd sporters zeggen en politiek is topsport!
In al die jaren dat ik in de raad heb gezeten (en later zelfs wethouder werd) groeiden mijn kinderen op van schoolkinderen, naar pubers, naar jongvolwassenen. En net als ik vroeger, vonden zij het ook niet altijd leuk om een moeder te hebben die in de gemeenteraad zat. De gesprekken aan tafel (hè bah, weer andijvie) gingen er vaak over, er waren wel eens flinke spanningen en ik was vaak niet thuis ’s avonds. Want net als mijn moeder wilde ik altijd bij de fractie of commissie zijn, omdat ik altijd wel iets had waar ik over mee wilde praten. En net als mijn moeder, wilde ik er ook veel tijd in steken om stukken goed te doorgronden. De appel valt niet ver van de boom, oftewel “de vogel valt niet ver uit het politieke nest”.
En nu is dan de tijd gekomen dat de jongste vogel uit het politieke nest zijn vleugels uitslaat. Mijn zoon Marco van 23 hoopt ook in de gemeenteraad gekozen te worden. Hij staat nog niet zo hoog op de lijst (ook PvdA) , maar het begin is er. Ik denk dat hij een goede aanvulling kan zijn op de huidige fractie. Hij is jong, weet wat er leeft onder jongeren en doet ook nog eens een keer werk, waardoor hij midden in de problemen van deze tijd staat. Hij is namelijk junior werkcoach bij het UWV Alkmaar, waar hij probeert jongeren te motiveren bij het zoeken naar werk of het zoeken naar een geschikte opleiding zodat ze in ieder geval een startkwalificatie houden.
En wat is nu het verrassende slot dat ik beloofd had van deze korte serie "politiek nest"? Dat is het feit dat (volgens mij voor het eerst in de geschiedenis van Beverwijk) drie generaties op de lijst van de PvdA staan, waardoor er voor elke leeftijdsgroep wel iets te kiezen valt uit de kandidaten van dit politieke nest.
Jaqueline Dorenbos- de Hen (49 jaar) op plaats 3
Marco Dorenbos (23 jaar) op plaats 10
Jeanne de Hen-Brand (73 jaar) op plaats 20
Maar, toen dacht ik weer aan de periode waarin ik op de barricades stond als actieouder van ’t Kraaienest. We konden toen niets veranderen, want we stonden langs de kant. We werden wel gehoord, maar niet verstaan. En op dat moment, ging bij mij zo’n Willie Wortel lampje branden.”Als je iets wilt veranderen, moet je mee gaan doen.” Vanaf dat moment ging ik ervoor. Ik zou er wel voor zorgen dat ik geen “excuustruus”zou worden, maar ik zou mijn plek echt verdienen door hard te werken en me in te zetten voor Beverwijk. En ik werd als vierde op de lijst ook daadwerkelijk gekozen. Dat is nu bijna twaalf jaar geleden en ik sta ook voor de komende verkiezingen weer op de lijst. Nu op plek 3, een mooie plaats. Of zoals ik tegen Cees Bodewes zei, die 2e op de lijst staat: “Brons is beter dan zilver”. Dat hoor je tenminste altijd sporters zeggen en politiek is topsport!
In al die jaren dat ik in de raad heb gezeten (en later zelfs wethouder werd) groeiden mijn kinderen op van schoolkinderen, naar pubers, naar jongvolwassenen. En net als ik vroeger, vonden zij het ook niet altijd leuk om een moeder te hebben die in de gemeenteraad zat. De gesprekken aan tafel (hè bah, weer andijvie) gingen er vaak over, er waren wel eens flinke spanningen en ik was vaak niet thuis ’s avonds. Want net als mijn moeder wilde ik altijd bij de fractie of commissie zijn, omdat ik altijd wel iets had waar ik over mee wilde praten. En net als mijn moeder, wilde ik er ook veel tijd in steken om stukken goed te doorgronden. De appel valt niet ver van de boom, oftewel “de vogel valt niet ver uit het politieke nest”.
En nu is dan de tijd gekomen dat de jongste vogel uit het politieke nest zijn vleugels uitslaat. Mijn zoon Marco van 23 hoopt ook in de gemeenteraad gekozen te worden. Hij staat nog niet zo hoog op de lijst (ook PvdA) , maar het begin is er. Ik denk dat hij een goede aanvulling kan zijn op de huidige fractie. Hij is jong, weet wat er leeft onder jongeren en doet ook nog eens een keer werk, waardoor hij midden in de problemen van deze tijd staat. Hij is namelijk junior werkcoach bij het UWV Alkmaar, waar hij probeert jongeren te motiveren bij het zoeken naar werk of het zoeken naar een geschikte opleiding zodat ze in ieder geval een startkwalificatie houden.
En wat is nu het verrassende slot dat ik beloofd had van deze korte serie "politiek nest"? Dat is het feit dat (volgens mij voor het eerst in de geschiedenis van Beverwijk) drie generaties op de lijst van de PvdA staan, waardoor er voor elke leeftijdsgroep wel iets te kiezen valt uit de kandidaten van dit politieke nest.
Jaqueline Dorenbos- de Hen (49 jaar) op plaats 3
Marco Dorenbos (23 jaar) op plaats 10
Jeanne de Hen-Brand (73 jaar) op plaats 20
zaterdag 23 januari 2010
Een politiek nest, deel 2
Een politiek nest, deel 2
Aangezien mijn moeder in de politiek actief was, ging ik in de tijd dat de verkiezingen naderden als kind ook mee naar de kraampjes waar de partijen zich presenteerden. In die tijd leefde de strijd om de gunst van de kiezer sterker dan nu. Er waren volop stickers te krijgen, informatieblaadjes en ballonnen, maar aangezien ik uit een rood nest kwam, wist ik al heel snel welke stickers ik wel of niet wilde en welke ballonnen wel of niet mijn kleur waren.
Zo hadden mijn zus en ik op ons poppenhuis stickers van Joop den Uyl (het waren voor het poppenhuis posters) en ook heb ik eens een sticker op de kop getikt waarop stond “Stem jong, anders blijven ze altijd de baas”. Dat sprak mij als kind, dat op die leeftijd kritisch tegenover volwassenen stond, erg aan. Die sticker heeft nog jaren op mijn bed gehangen en het zal dan ook niet verbazen dat toen ik eindelijk mocht stemmen ik de hele dag een soort feestgevoel had. Maar waar gingen die verkiezingen eigenlijk om? Het waren de eerste Europese verkiezingen van 1979. Ik wist totaal niet wat de verschillende standpunten waren, maar ik wist wel wat ik wilde stemmen. Natuurlijk, sociaaldemocratisch. Maar wie er nu op de lijst stonden, weet ik echt niet meer. Daar ging het ook niet om. Ik mocht stemmen en voelde me heel belangrijk. Eindelijk zouden “ze” niet langer de baas zijn.
Maar voor wat de politiek betreft, bleef het voorlopig alleen bij het stemmen eens in de zoveel tijd. Verder bleven “ze” gewoon wel de baas. Ik volgde het niet echt, alleen af en toe via kranten of tv en dan was ik het meestal eens met de partij van mijn ouders. Pas toen de PvdA ergens in de jaren tachtig een gevoelig ledenverlies leed (na ingrijpende WAO plannen) heb ik besloten lid te worden. Ik vond het zielig en vond dat de PvdA de kritiek niet verdiend had. Maar verder deed ik niets. Ik betaalde mijn contributie, ik stemde en daar bleef het bij. Tot de jaren negentig. Toen maakte ik een metamorfose mee van brave, stemmende burger tot lastige actievoerder. Oftewel, ik liep tegen “ze” aan, die nog steeds de baas waren
In 1995 waren er plannen in Beverwijk om openbare basisscholen samen te voegen. De Ronde Bogaard, de Zeewijkschool en de Beverburcht moesten fuseren en de ouders kregen op het schoolplein een briefje uitgereikt met de plannen van de gemeente met als conclusie dat de scholen samen zouden gaan op de locatie Zeewijkschool aan de Laan van Blois. Ik was 1 van die ouders en had zoiets van “Oh ja, waarom zijn wij daar niet bij betrokken? Hebben wij daar misschien ook nog iets over te zeggen?” Er waren meer ouders die er zo over dachten en binnen de kortste keren hadden we een actiecomité dat zich er tegenaan ging bemoeien. Op de barricades voor het belang van onze kinderen.
Vele heftige discussies met de toenmalige raadsleden en wethouder Jan Baas volgden. We hadden veel bezwaren, waren bang voor veel te weinig buitenspeelruimte en voor de vele noodlokalen die geplaatst zouden moeten worden. Om maar niet te spreken van de gevaarlijke Wijk aan Duinerweg die overgestoken zou moeten worden. Maar we kregen niet het idee dat we serieus werden genomen. Wij voerden actie, spraken in bij commissievergaderingen, kwamen op de radio in Spijkers met Koppen, lieten de raadleden onze “droom” zien, de locatie aan de Plantage van de oude mavo waar een prachtige nieuwe school zou kunnen verrijzen met ook kinderopvang en peuterspeelzaal erin. Maar we waren onze tijd ver vooruit. Er was nog geen raadslid die een multifunctionele accommodatie zag zitten. We moesten en zouden naar de Laan van Blois, er kwamen noodlokalen (later permanente aanbouw), het schoolplein werd kleiner en uiteindelijk kwam er een rotonde om de Wijk aan Duinerweg over te steken (al werd het daardoor niet superveilig). Onze droom spatte uiteen.
Maar wat bleef hangen was de onmacht dat je met goede plannen de wethouder en de raad niet kon overtuigen. “Ze” waren nog steeds de baas. En uiteindelijk zou dat gevoel ervoor zorgen dat ik enkele jaren later alsnog de raad ben ingegaan.
Volgende aflevering: laatste deel van de serie “politiek nest”, met een verrassend eind. Mis het niet!
Aangezien mijn moeder in de politiek actief was, ging ik in de tijd dat de verkiezingen naderden als kind ook mee naar de kraampjes waar de partijen zich presenteerden. In die tijd leefde de strijd om de gunst van de kiezer sterker dan nu. Er waren volop stickers te krijgen, informatieblaadjes en ballonnen, maar aangezien ik uit een rood nest kwam, wist ik al heel snel welke stickers ik wel of niet wilde en welke ballonnen wel of niet mijn kleur waren.
Zo hadden mijn zus en ik op ons poppenhuis stickers van Joop den Uyl (het waren voor het poppenhuis posters) en ook heb ik eens een sticker op de kop getikt waarop stond “Stem jong, anders blijven ze altijd de baas”. Dat sprak mij als kind, dat op die leeftijd kritisch tegenover volwassenen stond, erg aan. Die sticker heeft nog jaren op mijn bed gehangen en het zal dan ook niet verbazen dat toen ik eindelijk mocht stemmen ik de hele dag een soort feestgevoel had. Maar waar gingen die verkiezingen eigenlijk om? Het waren de eerste Europese verkiezingen van 1979. Ik wist totaal niet wat de verschillende standpunten waren, maar ik wist wel wat ik wilde stemmen. Natuurlijk, sociaaldemocratisch. Maar wie er nu op de lijst stonden, weet ik echt niet meer. Daar ging het ook niet om. Ik mocht stemmen en voelde me heel belangrijk. Eindelijk zouden “ze” niet langer de baas zijn.
Maar voor wat de politiek betreft, bleef het voorlopig alleen bij het stemmen eens in de zoveel tijd. Verder bleven “ze” gewoon wel de baas. Ik volgde het niet echt, alleen af en toe via kranten of tv en dan was ik het meestal eens met de partij van mijn ouders. Pas toen de PvdA ergens in de jaren tachtig een gevoelig ledenverlies leed (na ingrijpende WAO plannen) heb ik besloten lid te worden. Ik vond het zielig en vond dat de PvdA de kritiek niet verdiend had. Maar verder deed ik niets. Ik betaalde mijn contributie, ik stemde en daar bleef het bij. Tot de jaren negentig. Toen maakte ik een metamorfose mee van brave, stemmende burger tot lastige actievoerder. Oftewel, ik liep tegen “ze” aan, die nog steeds de baas waren
In 1995 waren er plannen in Beverwijk om openbare basisscholen samen te voegen. De Ronde Bogaard, de Zeewijkschool en de Beverburcht moesten fuseren en de ouders kregen op het schoolplein een briefje uitgereikt met de plannen van de gemeente met als conclusie dat de scholen samen zouden gaan op de locatie Zeewijkschool aan de Laan van Blois. Ik was 1 van die ouders en had zoiets van “Oh ja, waarom zijn wij daar niet bij betrokken? Hebben wij daar misschien ook nog iets over te zeggen?” Er waren meer ouders die er zo over dachten en binnen de kortste keren hadden we een actiecomité dat zich er tegenaan ging bemoeien. Op de barricades voor het belang van onze kinderen.
Vele heftige discussies met de toenmalige raadsleden en wethouder Jan Baas volgden. We hadden veel bezwaren, waren bang voor veel te weinig buitenspeelruimte en voor de vele noodlokalen die geplaatst zouden moeten worden. Om maar niet te spreken van de gevaarlijke Wijk aan Duinerweg die overgestoken zou moeten worden. Maar we kregen niet het idee dat we serieus werden genomen. Wij voerden actie, spraken in bij commissievergaderingen, kwamen op de radio in Spijkers met Koppen, lieten de raadleden onze “droom” zien, de locatie aan de Plantage van de oude mavo waar een prachtige nieuwe school zou kunnen verrijzen met ook kinderopvang en peuterspeelzaal erin. Maar we waren onze tijd ver vooruit. Er was nog geen raadslid die een multifunctionele accommodatie zag zitten. We moesten en zouden naar de Laan van Blois, er kwamen noodlokalen (later permanente aanbouw), het schoolplein werd kleiner en uiteindelijk kwam er een rotonde om de Wijk aan Duinerweg over te steken (al werd het daardoor niet superveilig). Onze droom spatte uiteen.
Maar wat bleef hangen was de onmacht dat je met goede plannen de wethouder en de raad niet kon overtuigen. “Ze” waren nog steeds de baas. En uiteindelijk zou dat gevoel ervoor zorgen dat ik enkele jaren later alsnog de raad ben ingegaan.
Volgende aflevering: laatste deel van de serie “politiek nest”, met een verrassend eind. Mis het niet!
donderdag 21 januari 2010
Een politiek nest, deel 1
Binnen de politiek zie je het vaker. De hobby wordt overgedragen van generatie op generatie. Het lijkt wel in het DNA te zitten. In de Beverwijkse raad zijn daar ook voorbeelden van te vinden. Zo was Theo Kellenaar ooit raadslid voor D’66 en is zoon Vincent Kellenaar raadslid geworden voor het CDA. En zelf ben ik dochter van voormalig raadslid Jeanne de Hen-Brand. Zij heeft ruim tien jaar in de raad gezeten, zo rond de jaren 70/80.
Hoe is dat nu om een ouder te hebben die in de gemeenteraad zit? Dat kan best vervelend zijn. Tijdens de jaren dat mijn moeder in de raad zat, groeiden mijn zus en ik op van schoolkinderen, naar pubers, naar jongvolwassenen. Wat krijg je dan mee van de Beverwijkse politiek? In ieder geval dat het veel vergaderen was, en lang vergaderen. Voor mijn moeder althans en voor de meeste andere raadsleden. Maar niet iedereen bleef lang, want in die tijd was er nog sprake van presentiegeld. Sommige raadsleden kwamen binnen, zetten hun handtekening en gingen weer weg. Het geld was weer binnen, dus dat politici zakkenvullers worden genoemd dateert misschien wel uit die tijd :) Verder dat de emoties vaak hoog opliepen, vooral tussen de haantjes in de raad. Mijn moeder heeft regelmatig moeten bemiddelen in de tijd dat ‘mediation’ nog niet bestond.
Als we thuiskwamen uit school, was onze moeder vaak in het stadskantoor stukken aan het lezen. Ze nam daar altijd lang de tijd voor, want ze las niet snel en wilde wel alles goed kunnen doorgronden. Ondertussen konden mijn zus en ik ongestoord ruzie maken en zeker tijdens de puberteit vlogen de boeken wel eens over tafel. Als tweeling kun je daar niets aan doen: je staat met elkaar op, zit de hele dag samen op school, maakt samen huiswerk en gaat tegelijkertijd naar bed. Irritaties lopen dan soms hoog op en als er thuis geen toezichthouder is, gaat het wel eens mis.
En dan ’s avonds: snel eten, want moeder moest weer naar het stadskantoor voor een vergadering. Ik weet nog dat ze vaak last had van hoofdpijn en dat wij dan zeiden dat ze maar niet moest gaan. “Ja, maar ik moet naar de fractievergadering”, was dan het antwoord. Want natuurlijk was er altijd net een punt waar ze beslist ook haar mening over wilde geven. Heel plichtsgetrouw fietste ze dan weer in de richting van het Kennedyplein om haar bijdrage te leveren aan de lokale democratie.
In die tijd was politiek ‘ het ding’ van zeer bevlogen mensen. Het was de tijd dat je moest knokken voor een plekje in de raad. Men stond te dringen om er ook in te mogen. Idealen vierden hoogtij en zelfs binnen partijen waren duidelijke stromingen te onderscheiden die strijd met elkaar leverden. Leverde mijn moeder ook strijd? Had zij ook idealen? Jazeker. Zij heeft ervoor geknokt om het roken uit de vergaderzaal te weren (sommige verstokte rokers hebben haar dat lang kwalijk genomen). Zij heeft geknokt voor het vrijliggende fietspad langs de Spoorsingel, ze knokte voor het openbaar onderwijs. En nog voor veel meer andere zaken, want haar interesses waren breed.
En dat is misschien wel iets waardoor je toch uiteindelijk door het politieke virus besmet wordt: het idealisme dat je hebt gezien bij je vader of moeder en waar je respect voor had. De ideeën die ze thuis tijdens het avondeten (hè bah, weer andijvie ) op tafel legde, waarvan je dacht:” Ja, zo denk ik er ook over”. Het knokken voor iets dat je de moeite waard vindt, is ook voor kinderen heel herkenbaar als goede eigenschap. Zo keek ik er tenminste tegen aan. Maar toch, er waren ook veel zaken die ook al in die tijd niet goed gingen. Men besodemieterde elkaar soms, waardoor grote tegenstellingen gecreëerd werden die onoverbrugbaar leken en veel bloed, zweet en tranen kostten om weer op te lossen. Dat heb ik ook meegekregen. Bij mij als jongere overheerste daardoor het gevoel: “Ik ga later echt nooit in de raad.”
Maar, uiteindelijk ben ik toch raadslid en later zelfs wethouder geworden. Hoe zou dat dan komen? Volg mijn blog en ik zal in deze serie “ politiek nest” daar meer over vertellen. Want het politieke virus is een sluimerend virus en uiteindelijk slaat het toch toe!
Hoe is dat nu om een ouder te hebben die in de gemeenteraad zit? Dat kan best vervelend zijn. Tijdens de jaren dat mijn moeder in de raad zat, groeiden mijn zus en ik op van schoolkinderen, naar pubers, naar jongvolwassenen. Wat krijg je dan mee van de Beverwijkse politiek? In ieder geval dat het veel vergaderen was, en lang vergaderen. Voor mijn moeder althans en voor de meeste andere raadsleden. Maar niet iedereen bleef lang, want in die tijd was er nog sprake van presentiegeld. Sommige raadsleden kwamen binnen, zetten hun handtekening en gingen weer weg. Het geld was weer binnen, dus dat politici zakkenvullers worden genoemd dateert misschien wel uit die tijd :) Verder dat de emoties vaak hoog opliepen, vooral tussen de haantjes in de raad. Mijn moeder heeft regelmatig moeten bemiddelen in de tijd dat ‘mediation’ nog niet bestond.
Als we thuiskwamen uit school, was onze moeder vaak in het stadskantoor stukken aan het lezen. Ze nam daar altijd lang de tijd voor, want ze las niet snel en wilde wel alles goed kunnen doorgronden. Ondertussen konden mijn zus en ik ongestoord ruzie maken en zeker tijdens de puberteit vlogen de boeken wel eens over tafel. Als tweeling kun je daar niets aan doen: je staat met elkaar op, zit de hele dag samen op school, maakt samen huiswerk en gaat tegelijkertijd naar bed. Irritaties lopen dan soms hoog op en als er thuis geen toezichthouder is, gaat het wel eens mis.
En dan ’s avonds: snel eten, want moeder moest weer naar het stadskantoor voor een vergadering. Ik weet nog dat ze vaak last had van hoofdpijn en dat wij dan zeiden dat ze maar niet moest gaan. “Ja, maar ik moet naar de fractievergadering”, was dan het antwoord. Want natuurlijk was er altijd net een punt waar ze beslist ook haar mening over wilde geven. Heel plichtsgetrouw fietste ze dan weer in de richting van het Kennedyplein om haar bijdrage te leveren aan de lokale democratie.
In die tijd was politiek ‘ het ding’ van zeer bevlogen mensen. Het was de tijd dat je moest knokken voor een plekje in de raad. Men stond te dringen om er ook in te mogen. Idealen vierden hoogtij en zelfs binnen partijen waren duidelijke stromingen te onderscheiden die strijd met elkaar leverden. Leverde mijn moeder ook strijd? Had zij ook idealen? Jazeker. Zij heeft ervoor geknokt om het roken uit de vergaderzaal te weren (sommige verstokte rokers hebben haar dat lang kwalijk genomen). Zij heeft geknokt voor het vrijliggende fietspad langs de Spoorsingel, ze knokte voor het openbaar onderwijs. En nog voor veel meer andere zaken, want haar interesses waren breed.
En dat is misschien wel iets waardoor je toch uiteindelijk door het politieke virus besmet wordt: het idealisme dat je hebt gezien bij je vader of moeder en waar je respect voor had. De ideeën die ze thuis tijdens het avondeten (hè bah, weer andijvie ) op tafel legde, waarvan je dacht:” Ja, zo denk ik er ook over”. Het knokken voor iets dat je de moeite waard vindt, is ook voor kinderen heel herkenbaar als goede eigenschap. Zo keek ik er tenminste tegen aan. Maar toch, er waren ook veel zaken die ook al in die tijd niet goed gingen. Men besodemieterde elkaar soms, waardoor grote tegenstellingen gecreëerd werden die onoverbrugbaar leken en veel bloed, zweet en tranen kostten om weer op te lossen. Dat heb ik ook meegekregen. Bij mij als jongere overheerste daardoor het gevoel: “Ik ga later echt nooit in de raad.”
Maar, uiteindelijk ben ik toch raadslid en later zelfs wethouder geworden. Hoe zou dat dan komen? Volg mijn blog en ik zal in deze serie “ politiek nest” daar meer over vertellen. Want het politieke virus is een sluimerend virus en uiteindelijk slaat het toch toe!
Geschikt/ongeschikt
Je kent het wel van de televisie, die reclamespotjes met het aanvinken van een vakje geschikt of ongeschikt. Waar gaan die spotjes over? Ik heb er wel eens een gezien om te testen of je geschikt was voor het leger. En nu is er weer een nieuwe, maar het onderwerp daarvan is niet bij mij blijven hangen. Maar het bracht me wel op een idee. Er moet ook een spotje komen om te testen of je wel of niet geschikt bent voor de politiek. Maar zolang dat spotje er nog niet is, kan ik natuurlijk ook zelf als ervaringsdeskundige een testje opzetten. Dus, doe mee en kijk of jij geschikt bent voor de politiek.
1. Kun jij ertegen als mensen je constant onderbreken als je een verhaal vertelt?
a. Ja, ik probeer ook altijd anderen uit hun verhaal te halen. Dat is een leuke sport
b. Dat hangt ervan af, als ze te ver gaan zeg ik het wel.
c. Nee, dan raak ik van mijn stuk en klap ik dicht.
2. Als jij gelijk hebt, wil je het dan ook altijd krijgen?
a. Ja, natuurlijk. Ik weet het het beste, dus ik knok tot de ander toegeeft.
b. Ik wil dat wel, maar als het niet lukt, kan ik me daarbij neerleggen.
c. Nee, want misschien had ik toch wel geen gelijk. Dat gaat meestal zo.
3. Lukt het jou om per week een halve meter papier te lezen?
a. Je denkt toch niet dat ik dat ga doen, ik zet me gewoon af tegen wat anderen zeggen.
b. Dat gaat niet lukken, maar ik kan goed selectief lezen en beoordeel wat nodig is.
c. Ja, ik neem daar acht uur de tijd voor, want je moet echt precies op details letten.
4. Kun je ertegen als mensen je ergens vals van beschuldigen?
a. Ik zal ze krijgen, ze zullen weten met wie ze te maken hebben.
b. Ik kan er niet tegen, maar zal me niet van mijn stuk laten brengen.
c. Nee, dan raak ik zwaar depressief en ga aan mezelf twijfelen.
5. Denk je dat je binnen 1 jaar veranderingen in de raad kunt realiseren?
a. Natuurlijk, ik ben zo geweldig dat ik dat wel voor elkaar krijg.
b. Ik ga het proberen, maar ik denk dat ik daar wel een raadsperiode voor nodig heb.
c. Nee, dat lukt mij nooit. Mijn kinderen heb ik ook nog steeds niet onder controle.
6. Werk je graag samen met anderen?
a. Tuurlijk, ik ben de baas en zij doen wat ik wil
b. Ja, ik wil graag samen tot het beste voorstel komen.
c. Ja, ik doe graag wat anderen mij opdragen.
7. Welke zaken wil je bereiken in de raad?
a. Ik wil persoonlijk scoren, maakt niet uit waarover.
b. Ik heb wat speerpunten die ik ga proberen te realiseren.
c. Ik wacht wel af wat de anderen vinden.
Heb je meestal antwoord a dan ben je geen goede toevoeging aan de gemeenteraad van Beverwijk. Je zal er dan voor zorgen dat de sfeer zwaar verziekt wordt. Je zult wel vaak in de krant staan, dus als het je daarom gaat?
Heb je meestal antwoord b dan had je nu eigenlijk al op de lijst moeten staan. Jij bent precies het raadslid dat Beverwijk nodig heeft. Meld je zo snel mogelijk bij een politieke partij, dan ben je er over 4 jaar bij.
Heb je meestal antwoord c dan kun je beter thuis blijven. Jij zal niet succesvol kunnen zijn en zult zelf diep ongelukkig worden in de Beverwijkse politiek. Doe je zelf een lol en zoek een andere hobby.
Tot zover de test!
Je kent het wel van de televisie, die reclamespotjes met het aanvinken van een vakje geschikt of ongeschikt. Waar gaan die spotjes over? Ik heb er wel eens een gezien om te testen of je geschikt was voor het leger. En nu is er weer een nieuwe, maar het onderwerp daarvan is niet bij mij blijven hangen. Maar het bracht me wel op een idee. Er moet ook een spotje komen om te testen of je wel of niet geschikt bent voor de politiek. Maar zolang dat spotje er nog niet is, kan ik natuurlijk ook zelf als ervaringsdeskundige een testje opzetten. Dus, doe mee en kijk of jij geschikt bent voor de politiek.
1. Kun jij ertegen als mensen je constant onderbreken als je een verhaal vertelt?
a. Ja, ik probeer ook altijd anderen uit hun verhaal te halen. Dat is een leuke sport
b. Dat hangt ervan af, als ze te ver gaan zeg ik het wel.
c. Nee, dan raak ik van mijn stuk en klap ik dicht.
2. Als jij gelijk hebt, wil je het dan ook altijd krijgen?
a. Ja, natuurlijk. Ik weet het het beste, dus ik knok tot de ander toegeeft.
b. Ik wil dat wel, maar als het niet lukt, kan ik me daarbij neerleggen.
c. Nee, want misschien had ik toch wel geen gelijk. Dat gaat meestal zo.
3. Lukt het jou om per week een halve meter papier te lezen?
a. Je denkt toch niet dat ik dat ga doen, ik zet me gewoon af tegen wat anderen zeggen.
b. Dat gaat niet lukken, maar ik kan goed selectief lezen en beoordeel wat nodig is.
c. Ja, ik neem daar acht uur de tijd voor, want je moet echt precies op details letten.
4. Kun je ertegen als mensen je ergens vals van beschuldigen?
a. Ik zal ze krijgen, ze zullen weten met wie ze te maken hebben.
b. Ik kan er niet tegen, maar zal me niet van mijn stuk laten brengen.
c. Nee, dan raak ik zwaar depressief en ga aan mezelf twijfelen.
5. Denk je dat je binnen 1 jaar veranderingen in de raad kunt realiseren?
a. Natuurlijk, ik ben zo geweldig dat ik dat wel voor elkaar krijg.
b. Ik ga het proberen, maar ik denk dat ik daar wel een raadsperiode voor nodig heb.
c. Nee, dat lukt mij nooit. Mijn kinderen heb ik ook nog steeds niet onder controle.
6. Werk je graag samen met anderen?
a. Tuurlijk, ik ben de baas en zij doen wat ik wil
b. Ja, ik wil graag samen tot het beste voorstel komen.
c. Ja, ik doe graag wat anderen mij opdragen.
7. Welke zaken wil je bereiken in de raad?
a. Ik wil persoonlijk scoren, maakt niet uit waarover.
b. Ik heb wat speerpunten die ik ga proberen te realiseren.
c. Ik wacht wel af wat de anderen vinden.
Heb je meestal antwoord a dan ben je geen goede toevoeging aan de gemeenteraad van Beverwijk. Je zal er dan voor zorgen dat de sfeer zwaar verziekt wordt. Je zult wel vaak in de krant staan, dus als het je daarom gaat?
Heb je meestal antwoord b dan had je nu eigenlijk al op de lijst moeten staan. Jij bent precies het raadslid dat Beverwijk nodig heeft. Meld je zo snel mogelijk bij een politieke partij, dan ben je er over 4 jaar bij.
Heb je meestal antwoord c dan kun je beter thuis blijven. Jij zal niet succesvol kunnen zijn en zult zelf diep ongelukkig worden in de Beverwijkse politiek. Doe je zelf een lol en zoek een andere hobby.
Tot zover de test!
woensdag 20 januari 2010
Aardig zijn in de politiek? Ja, graag!
Aardig zijn in de politiek? Ja, graag!
De stichting Sire is gisteren de mediacampagne “Pas op, aardig” begonnen. Spotjes op de radio, televisie en de website www.pasopaardig.nl moeten het vriendelijkheidbesef bij mensen aanwakkeren en ons leren dat we niet hoeven te schrikken van een onbekende die iets vriendelijks doet. Aardig zijn betekent volgens de woordvoerder van Sire een klein memorabel moment van de dag, een positieve injectie.
Maar wat is nu precies aardig zijn? In 1 van de tv-spotjes zag ik een oude mevrouw, die stroopwafels kwam aanbieden aan twee mannen van de reinigingsdienst. Als dank, neem ik aan, voor het feit dat ze elke week zo netjes haar vuilnisbak komen legen. Maar de mannen kieperen meteen de stroopwafels in de vuilniswagen “omdat ze wel oudbakken zullen zijn”. Twee fietsers rijden snel weg als ze een boer in zijn dialect iets horen roepen en hij toevallig een schep in zijn handen heeft. Wat wil dit spotje nu bevorderen? Het aardig zijn? Het lijkt mij meer nadruk te leggen op de vooroordelen die we tegenover onbekenden hebben dan dat het de aardigheid zal bevorderen.
Waarom moeten spotjes die bepaald gedrag willen bevorderen nu een negatieve insteek hebben? Is dat om een schokeffect van herkenning te bewerkstelligen? Ik weet het niet. Ik houd niet van een negatieve insteek, geef mij maar positiviteit. Zeg wat je wil, in plaats van alleen aan te geven wat je niet wil. Of je nu bezig bent met opvoeden van kinderen, lesgeven op school, of politiek bedrijven.
Dus probeer eens: “Als jij nu je spullen van de tafel afruimt, zal ik je straks helpen met die moeilijke som uit je wiskundeboek” in plaats van “Als die spullen straks niet van tafel zijn, help ik je ook niet met die moeilijke som die je zelf niet kan maken”. Of met lesgeven: “Als jullie nu tien minuten goed doorwerken, zal ik straks de grammaticaregels nog eens duidelijk voor jullie op het bord schrijven, zodat jullie goed voorbereid zijn op het so van morgen en een goed cijfer halen” in plaats van “ en als jullie je werk niet goed doen, ga ik straks ook geen energie steken in de uitleg van die moeilijke grammaticaregels voor het so van morgen en dan halen jullie maar niet een voldoende”.
Overdreven? Nou nee, ik heb kinderen opgevoed en heb kinderen lesgegeven, dus ik weet ondertussen wel wat werkt en wat niet werkt. Het gaat niet om het aardig zijn door te slijmen of steeds maar complimentjes te geven. Het gaat om een positieve benadering en iemand die positief benaderd wordt, is eerder geneigd het goede voorbeeld over te nemen.
Maar in de politiek wordt over het algemeen aardigheid schijnbaar niet op prijs gesteld. Men is het juist niet met elkaar eens en steekt dat niet onder stoelen of banken. Ondertussen beschuldigt men elkaar van het niet goed lezen van de stukken, belangenverstrengeling, dommigheid, volksverlakkerij of het goedkoop willen scoren. Hoe komt dat nou? Komt dat doordat politici niet aardig zijn? Ik denk het niet. De meeste politici zijn wel aardig: zeggen vriendelijk gedag in de wandelgangen, houden deuren open, laten wel eens iemand voorgaan in de supermarkt, sturen kaartjes met verjaardagen en informeren naar iemands gezondheid als daar aanleiding toe is en helpen als mantelzorger hun ouders van 85 die hulpbehoevend zijn.
Maar, zodra de bel gaat en de vergadering begint,lijkt het soms of normale omgangsvormen vergeten worden. Elkaar laten uitspreken, ho maar. Elkaar beschuldigen, volop. Complimentjes geven gebeurt wel, maar bijna alleen aan iemand die politiek gezien aan dezelfde kant staat. Dat is niet aardig zijn, dat is slijmen. Zo zal de gemiddelde bezoeker van de publieke tribune waarschijnlijk een commissie- of raadsvergadering ervaren. Maar zijn politici zich daarvan bewust? Nee. Dat zijn ze niet. Het is ook niet onaardig bedoeld, het politieke doel heiligt de middelen. Iedereen kent de uitspraken: “Voetbal is oorlog” En: “In voetbal en liefde is alles geoorloofd”. Maar niemand kent de uitspraak: “In voetbal, liefde en politiek is alles geoorloofd” Die kan ook niemand kennen, want die uitspraak heb ik net verzonnen en hij moet maar gauw weer van tafel.
De politici die na 3 maart de nieuwe gemeenteraad gaan vormen van Beverwijk, zullen een nieuw motto moeten kiezen: “Aardig zijn in de politiek? Ja, graag!”Het begint bij een motto, daarna graag spotjes op Radio Beverwijk, advertenties in Dagblad Kennemerland, De Kennemer en De Beverwijker en een filmpje op you tube.En als we er allemaal in gaan geloven, gaat het ook werken. Dan staan we volgend jaar in de krant als meest positieve gemeente van de IJmond, waar respect en vriendelijkheid hoogtij vieren, waar mensen het beste in elkaar naar boven halen en waar het college en gemeenteraad in goede harmonie met elkaar samenwerken voor het beste resultaat van Beverwijk :)
De stichting Sire is gisteren de mediacampagne “Pas op, aardig” begonnen. Spotjes op de radio, televisie en de website www.pasopaardig.nl moeten het vriendelijkheidbesef bij mensen aanwakkeren en ons leren dat we niet hoeven te schrikken van een onbekende die iets vriendelijks doet. Aardig zijn betekent volgens de woordvoerder van Sire een klein memorabel moment van de dag, een positieve injectie.
Maar wat is nu precies aardig zijn? In 1 van de tv-spotjes zag ik een oude mevrouw, die stroopwafels kwam aanbieden aan twee mannen van de reinigingsdienst. Als dank, neem ik aan, voor het feit dat ze elke week zo netjes haar vuilnisbak komen legen. Maar de mannen kieperen meteen de stroopwafels in de vuilniswagen “omdat ze wel oudbakken zullen zijn”. Twee fietsers rijden snel weg als ze een boer in zijn dialect iets horen roepen en hij toevallig een schep in zijn handen heeft. Wat wil dit spotje nu bevorderen? Het aardig zijn? Het lijkt mij meer nadruk te leggen op de vooroordelen die we tegenover onbekenden hebben dan dat het de aardigheid zal bevorderen.
Waarom moeten spotjes die bepaald gedrag willen bevorderen nu een negatieve insteek hebben? Is dat om een schokeffect van herkenning te bewerkstelligen? Ik weet het niet. Ik houd niet van een negatieve insteek, geef mij maar positiviteit. Zeg wat je wil, in plaats van alleen aan te geven wat je niet wil. Of je nu bezig bent met opvoeden van kinderen, lesgeven op school, of politiek bedrijven.
Dus probeer eens: “Als jij nu je spullen van de tafel afruimt, zal ik je straks helpen met die moeilijke som uit je wiskundeboek” in plaats van “Als die spullen straks niet van tafel zijn, help ik je ook niet met die moeilijke som die je zelf niet kan maken”. Of met lesgeven: “Als jullie nu tien minuten goed doorwerken, zal ik straks de grammaticaregels nog eens duidelijk voor jullie op het bord schrijven, zodat jullie goed voorbereid zijn op het so van morgen en een goed cijfer halen” in plaats van “ en als jullie je werk niet goed doen, ga ik straks ook geen energie steken in de uitleg van die moeilijke grammaticaregels voor het so van morgen en dan halen jullie maar niet een voldoende”.
Overdreven? Nou nee, ik heb kinderen opgevoed en heb kinderen lesgegeven, dus ik weet ondertussen wel wat werkt en wat niet werkt. Het gaat niet om het aardig zijn door te slijmen of steeds maar complimentjes te geven. Het gaat om een positieve benadering en iemand die positief benaderd wordt, is eerder geneigd het goede voorbeeld over te nemen.
Maar in de politiek wordt over het algemeen aardigheid schijnbaar niet op prijs gesteld. Men is het juist niet met elkaar eens en steekt dat niet onder stoelen of banken. Ondertussen beschuldigt men elkaar van het niet goed lezen van de stukken, belangenverstrengeling, dommigheid, volksverlakkerij of het goedkoop willen scoren. Hoe komt dat nou? Komt dat doordat politici niet aardig zijn? Ik denk het niet. De meeste politici zijn wel aardig: zeggen vriendelijk gedag in de wandelgangen, houden deuren open, laten wel eens iemand voorgaan in de supermarkt, sturen kaartjes met verjaardagen en informeren naar iemands gezondheid als daar aanleiding toe is en helpen als mantelzorger hun ouders van 85 die hulpbehoevend zijn.
Maar, zodra de bel gaat en de vergadering begint,lijkt het soms of normale omgangsvormen vergeten worden. Elkaar laten uitspreken, ho maar. Elkaar beschuldigen, volop. Complimentjes geven gebeurt wel, maar bijna alleen aan iemand die politiek gezien aan dezelfde kant staat. Dat is niet aardig zijn, dat is slijmen. Zo zal de gemiddelde bezoeker van de publieke tribune waarschijnlijk een commissie- of raadsvergadering ervaren. Maar zijn politici zich daarvan bewust? Nee. Dat zijn ze niet. Het is ook niet onaardig bedoeld, het politieke doel heiligt de middelen. Iedereen kent de uitspraken: “Voetbal is oorlog” En: “In voetbal en liefde is alles geoorloofd”. Maar niemand kent de uitspraak: “In voetbal, liefde en politiek is alles geoorloofd” Die kan ook niemand kennen, want die uitspraak heb ik net verzonnen en hij moet maar gauw weer van tafel.
De politici die na 3 maart de nieuwe gemeenteraad gaan vormen van Beverwijk, zullen een nieuw motto moeten kiezen: “Aardig zijn in de politiek? Ja, graag!”Het begint bij een motto, daarna graag spotjes op Radio Beverwijk, advertenties in Dagblad Kennemerland, De Kennemer en De Beverwijker en een filmpje op you tube.En als we er allemaal in gaan geloven, gaat het ook werken. Dan staan we volgend jaar in de krant als meest positieve gemeente van de IJmond, waar respect en vriendelijkheid hoogtij vieren, waar mensen het beste in elkaar naar boven halen en waar het college en gemeenteraad in goede harmonie met elkaar samenwerken voor het beste resultaat van Beverwijk :)
dinsdag 19 januari 2010
Speeltuinen zijn ook WMO!
Speeltuinen zijn ook WMO!
Gisterenavond in de commissie OSCW hebben we het gehad over de evaluatie van de WMO (Wet Maatschappelijke Ondersteuning) , drie jaar na invoering. Er lag een uitgebreid evaluatierapport op tafel over de zaken die de afgelopen jaren gespeeld hebben, maar ook zaken die in de toekomst op de WMO afkomen.
Hieronder vallen de nieuwe aanbestedingen bij het collectief vraagafhankelijk vervoer (cvv) in 2010 en de nieuwe aanbesteding hulp bij het huishouden in 2012.
Verder wordt gesproken over bezuinigingen in de AWBZ die op ons af zijn gekomen en die consequenties hebben voor de WMO.
Maar er zijn ook andere zaken belangrijk als het gaat om de toekomst van de WMO. Projecten die te maken hebben met jeugd en gezondheid en/of bewegen vallen ook onder de WMO, namelijk prestatieveld 1: het bevorderen van de sociale samenhang in en leefbaarheid van dorpen, wijken en buurten. Dit biedt goede aanknopingspunten voor financiering van het opstarten van enkele projecten in de nieuwe, tijdelijke welzijnsdependance in Wijk aan Zee aan de Relweg. De Werkplaats heeft projecten bedacht die een goede stimulans kunnen zijn voor het welzijn van de Wijk aan Zeese jeugd die nog niet zelfstandig naar Beverwijk kan gaan om deel te nemen aan welzijnsactiviteiten. Deze projecten zouden ondersteund kunnen worden vanuit WMO gelden.
Ook de Beverwijkse speeltuinen van de speeltuincentrale zouden met WMO geld weer veilig gemaakt kunnen worden. Er was weliswaar al een bedrag geraamd uit de begroting voor het veilig maken van de ondergronden, maar er is meer nodig om er weer een adequate voorziening van te maken. Een speeltuin is belangrijk als het gaat om het onder toezicht veilig kunnen spelen van kinderen en tegelijkertijd biedt het de ouders de mogelijkheid tot ontmoeting, het delen van kleine probleempjes of gewoon gezellig contact te hebben.
Welke gemeentes hebben zoals Beverwijk nog drie van dat soort geweldige oases van kinderplezier? Niet veel meer. We moeten deze plekken koesteren en als er geld nodig is om deze voorzieningen veilig en adequaat te maken zal dat geld er wat mij betreft moeten komen. Gelukkig denkt de meerderheid van de raadscommissie er ook zo over en ik heb ze dan ook toegezegd met een voorstel te zullen komen.
Gisterenavond in de commissie OSCW hebben we het gehad over de evaluatie van de WMO (Wet Maatschappelijke Ondersteuning) , drie jaar na invoering. Er lag een uitgebreid evaluatierapport op tafel over de zaken die de afgelopen jaren gespeeld hebben, maar ook zaken die in de toekomst op de WMO afkomen.
Hieronder vallen de nieuwe aanbestedingen bij het collectief vraagafhankelijk vervoer (cvv) in 2010 en de nieuwe aanbesteding hulp bij het huishouden in 2012.
Verder wordt gesproken over bezuinigingen in de AWBZ die op ons af zijn gekomen en die consequenties hebben voor de WMO.
Maar er zijn ook andere zaken belangrijk als het gaat om de toekomst van de WMO. Projecten die te maken hebben met jeugd en gezondheid en/of bewegen vallen ook onder de WMO, namelijk prestatieveld 1: het bevorderen van de sociale samenhang in en leefbaarheid van dorpen, wijken en buurten. Dit biedt goede aanknopingspunten voor financiering van het opstarten van enkele projecten in de nieuwe, tijdelijke welzijnsdependance in Wijk aan Zee aan de Relweg. De Werkplaats heeft projecten bedacht die een goede stimulans kunnen zijn voor het welzijn van de Wijk aan Zeese jeugd die nog niet zelfstandig naar Beverwijk kan gaan om deel te nemen aan welzijnsactiviteiten. Deze projecten zouden ondersteund kunnen worden vanuit WMO gelden.
Ook de Beverwijkse speeltuinen van de speeltuincentrale zouden met WMO geld weer veilig gemaakt kunnen worden. Er was weliswaar al een bedrag geraamd uit de begroting voor het veilig maken van de ondergronden, maar er is meer nodig om er weer een adequate voorziening van te maken. Een speeltuin is belangrijk als het gaat om het onder toezicht veilig kunnen spelen van kinderen en tegelijkertijd biedt het de ouders de mogelijkheid tot ontmoeting, het delen van kleine probleempjes of gewoon gezellig contact te hebben.
Welke gemeentes hebben zoals Beverwijk nog drie van dat soort geweldige oases van kinderplezier? Niet veel meer. We moeten deze plekken koesteren en als er geld nodig is om deze voorzieningen veilig en adequaat te maken zal dat geld er wat mij betreft moeten komen. Gelukkig denkt de meerderheid van de raadscommissie er ook zo over en ik heb ze dan ook toegezegd met een voorstel te zullen komen.
zondag 17 januari 2010
Schaken, een politiek spelletje?
In Wijk aan Zee, mooiste dorp achter de duinen, is het Corus Chess Tournament weer losgebarsten. Vrijdag was ik bij de opening en de loting. Na enkele korte toespraken verschenen de grootmeesters uit de B groep op het podium om te loten voor de plaatsnummers. Een grote, rode knop was het tovermiddel waarmee ze een nummer toegewezen kregen. Veertien schakers, veertien keer drukken op de knop. Uiteindelijk had iedereen een nummer en bleek nummer 13 geen ongeluksgetal te zijn, omdat dat juist het favoriete nummer van Gary Kasparov bleek te zijn. Maar ook nummer 6, 3 of 14 werden in dank aanvaard met een brede glimlach. Het is dat het in totaal 14 cijfers waren, maar het deed me een beetje denken aan telebingo en dat er elk moment iemand kon opspringen met een volle kraskaart.
Als je de B-groep en de A-groep bij elkaar optelde waren er in totaal 27 mannen en 1 vrouw. Dat verbaasde enkele vrouwen uit het publiek, alhoewel ze toegaven zelf ook niet te kunnen schaken. Maar zouden nu echt zo weinig vrouwen dit spel (fout, fout: deze sport) leuk vinden? In de politiek is de verhouding ook nog steeds nogal scheef, maar zo erg als in de schaakwereld is het toch niet. In de gemeenteraad van Beverwijk zitten 6 vrouwen en 19 mannen en in het college zitten 4 mannen en 1 vrouw. Maar zo erg als bij de schakers is het gelukkig niet.
Politici schaken zelf ook. Vrijdag, zaterdag en zondag kwamen teams uit diverse IJmond-gemeentes bijeen voor de politieke trofee. Na dag 2 stond Beverwijk om het voorzichtig uit te drukken “nog niet op winst”. Maar zondag (vandaag) was er nog kans op revanche. Hoe het is afgelopen weet ik niet, maar dat lees ik ongetwijfeld morgen in de krant. Deden er veel vrouwen mee? Nou, niet echt. Ik hoorde een mannelijke politieke schaker zeggen dat hij het moeilijk vindt om van een vrouw te verliezen. Wel grappig trouwens dat hij het zo formuleerde. Hij had ook kunnen zeggen dat hij het moeilijk vond als een vrouw van hem wint. Het is maar net of je positief of negatief formuleert.
Over winnen en verliezen in de politiek kun je ook allerlei dingen zeggen. Soms win je sympathie als je verliest en soms verlies je sympathie als je wint. Maar wil iedereen in de politiek dan sympathiek worden gevonden? Volgens mij wel. Je wilt in beeld zijn als partner voor een nieuwe coalitie, je wilt steun om een motie over iets dat de partij belangrijk vindt te bereiken. Je wilt met een grote raadsmeerderheid tot bepaalde grote besluiten komen. Je wilt leuk naar voren komen tijdens een politiek café. Je wilt dat kiezers je aardig vinden.
Maar in de strijd naar de verkiezingen gaat het om winnen, net als tijdens het Corus Chess Tournament. Wie wordt de grootste, wie valt af voor de coalitie? Wie wint? Dat gaat de kiezer voor ons bepalen op 3 maart. Niet door het drukken op een grote, rode knop waarna het toeval bepaalt, maar door het inkleuren met een rood potlood in het vakje dat bewust gekozen wordt. Net zo spannend als het schaaktoernooi voor alle politici. Als ze nu in Wijk aan Zee hebben verloren, kunnen ze op 3 maart toch nog winnen!
In Wijk aan Zee, mooiste dorp achter de duinen, is het Corus Chess Tournament weer losgebarsten. Vrijdag was ik bij de opening en de loting. Na enkele korte toespraken verschenen de grootmeesters uit de B groep op het podium om te loten voor de plaatsnummers. Een grote, rode knop was het tovermiddel waarmee ze een nummer toegewezen kregen. Veertien schakers, veertien keer drukken op de knop. Uiteindelijk had iedereen een nummer en bleek nummer 13 geen ongeluksgetal te zijn, omdat dat juist het favoriete nummer van Gary Kasparov bleek te zijn. Maar ook nummer 6, 3 of 14 werden in dank aanvaard met een brede glimlach. Het is dat het in totaal 14 cijfers waren, maar het deed me een beetje denken aan telebingo en dat er elk moment iemand kon opspringen met een volle kraskaart.
Als je de B-groep en de A-groep bij elkaar optelde waren er in totaal 27 mannen en 1 vrouw. Dat verbaasde enkele vrouwen uit het publiek, alhoewel ze toegaven zelf ook niet te kunnen schaken. Maar zouden nu echt zo weinig vrouwen dit spel (fout, fout: deze sport) leuk vinden? In de politiek is de verhouding ook nog steeds nogal scheef, maar zo erg als in de schaakwereld is het toch niet. In de gemeenteraad van Beverwijk zitten 6 vrouwen en 19 mannen en in het college zitten 4 mannen en 1 vrouw. Maar zo erg als bij de schakers is het gelukkig niet.
Politici schaken zelf ook. Vrijdag, zaterdag en zondag kwamen teams uit diverse IJmond-gemeentes bijeen voor de politieke trofee. Na dag 2 stond Beverwijk om het voorzichtig uit te drukken “nog niet op winst”. Maar zondag (vandaag) was er nog kans op revanche. Hoe het is afgelopen weet ik niet, maar dat lees ik ongetwijfeld morgen in de krant. Deden er veel vrouwen mee? Nou, niet echt. Ik hoorde een mannelijke politieke schaker zeggen dat hij het moeilijk vindt om van een vrouw te verliezen. Wel grappig trouwens dat hij het zo formuleerde. Hij had ook kunnen zeggen dat hij het moeilijk vond als een vrouw van hem wint. Het is maar net of je positief of negatief formuleert.
Over winnen en verliezen in de politiek kun je ook allerlei dingen zeggen. Soms win je sympathie als je verliest en soms verlies je sympathie als je wint. Maar wil iedereen in de politiek dan sympathiek worden gevonden? Volgens mij wel. Je wilt in beeld zijn als partner voor een nieuwe coalitie, je wilt steun om een motie over iets dat de partij belangrijk vindt te bereiken. Je wilt met een grote raadsmeerderheid tot bepaalde grote besluiten komen. Je wilt leuk naar voren komen tijdens een politiek café. Je wilt dat kiezers je aardig vinden.
Maar in de strijd naar de verkiezingen gaat het om winnen, net als tijdens het Corus Chess Tournament. Wie wordt de grootste, wie valt af voor de coalitie? Wie wint? Dat gaat de kiezer voor ons bepalen op 3 maart. Niet door het drukken op een grote, rode knop waarna het toeval bepaalt, maar door het inkleuren met een rood potlood in het vakje dat bewust gekozen wordt. Net zo spannend als het schaaktoernooi voor alle politici. Als ze nu in Wijk aan Zee hebben verloren, kunnen ze op 3 maart toch nog winnen!
zaterdag 16 januari 2010
Hyvers in Beverwijk
Voor mensen die een weblog lezen zal het fenomeen ‘hyves’ ook wel bekend zijn. Je bent tenslotte een modern mens en maakt veel gebruik van de moderne communicatiemiddelen die ons ter beschikking staan. Hyves is een leuk medium, waar je contacten met vrienden onderhoudt. Leuk eraan vind ik dat ik gewaarschuwd wordt als een ‘hyvesvriend’ jarig is. Dan kan ik een gezellig berichtje sturen, vergezeld van de nodige smilies. Deze smilies staan te juichen of hebben ballonnetjes vast en stralen feestelijkheid uit. Zelf vind ik het ook leuk om zo’n felicitatie te krijgen. Deze week kreeg ik voor mijn 49e verjaardag (na twaalf jaar in gemeenteraad en college heb ik eindelijk de leeftijd van het gemiddelde raadslid in Nederland bereikt!)ook een paar leuke krabbels.
Maar hyves biedt meer! Je kunt er foto’s op zetten, filmpjes van je favoriete artiest (mijn Phil Collins filmpje van Against All Odds was niet bepaald populair bij mijn gemiddeld jonge vriendenkring), of andere leuke gadgets. Als je regelmatig je hyves oppimpt, blijven mensen je volgen. Dat is er bij mij het afgelopen jaar erg bij ingeschoten. Af en toe biedt mijn jongste dochter bereidwillig aan om nieuwe foto’s erop te zetten, wat ik dan gretig accepteer. Ik zoek natuurlijk wel foto’s uit die ik zelf leuk vind, omdat ik er bijvoorbeeld samen met de hond opsta, of waar in ieder geval mijn vetrollen niet op te zien zijn. Dat is een belangrijk criterium.
Verder heb ik op mijn hyves een kerstverhaal geplaatst, dat ik geschreven vhad voor de brugklassen die ik toen lesgaf en die ik kerstverhalen wilde laten schrijven. Ze moesten een voorbeeld hebben en ik vond het wel zo eerlijk om dan mijn nek uit te steken en zelf iets te produceren. De ingrediënten waren Jan Smit, die zonder werk zat aangezien hij toen net zijn stem kwijt was, en een zielig meisje dat naar de voedselbank moest om eten te halen en daar toevallig in contact kwam met Jan, die daar vrijwilligerswerk deed. Ja, dat was nog voor de tijd dat de Frogers de voedselbank ontdekten, dus ik had een primeur!
Maar toen de PvdA in 2008 een studiedag had, heb ik het idee gepresenteerd om een hyve te beginnen met als doel een jongere groep Beverwijkers te bereiken dan degenen die commissie- en raadsvergaderingen bezoeken. Samen met Metin Karatas, die heel handig was met foto’s, plaatjes etc. heb ik toen ‘Hyvers in Beverwijk ‘ opgericht. Al onze eigen hyvesvrienden hebben we uitgenodigd en we hebben een paar vragen gesteld waar mensen op konden reageren. Maar ze kunnen er ook zelf vragen of onderwerpen op zetten, of een filmpje plaatsen. Jammer genoeg zijn er al die tijd weinig politici geweest die zich op de hyve gewaagd hebben. We hebben wel een complimentje van Puck Witte gekregen, maar verder blijken politici hyves niet te gebruiken. Jammer, want juist deze hyve biedt volop mogelijkheden om met elkaar te ‘praten’ over zaken die belangrijk zijn.
Zelf heb ik me sinds ik wethouder werd niet zoveel meer met de hyve bemoeid, dat vond ik eigenlijk niet kunnen. Ook al omdat er onderwerpen op voor komen die in de portefeuille van een collega-wethouder behoren. Maar in verkiezingstijd mag je weer namens je partij voor je mening uitkomen en ik heb de stoute schoenen maar weer aangetrokken. En verder kan ik alleen maar zeggen; Kom op, medepolitici! Jullie staan middenin de maatschappij, dus doe mee op hyves. Hyvers in Beverwijk is er voor alle Beverwijkers en voor alle politici. De eerste politicus die zich op deze hyve meldt (na zaterdag 13.55 uur), krijgt van mij een bos bloemen.
Voor mensen die een weblog lezen zal het fenomeen ‘hyves’ ook wel bekend zijn. Je bent tenslotte een modern mens en maakt veel gebruik van de moderne communicatiemiddelen die ons ter beschikking staan. Hyves is een leuk medium, waar je contacten met vrienden onderhoudt. Leuk eraan vind ik dat ik gewaarschuwd wordt als een ‘hyvesvriend’ jarig is. Dan kan ik een gezellig berichtje sturen, vergezeld van de nodige smilies. Deze smilies staan te juichen of hebben ballonnetjes vast en stralen feestelijkheid uit. Zelf vind ik het ook leuk om zo’n felicitatie te krijgen. Deze week kreeg ik voor mijn 49e verjaardag (na twaalf jaar in gemeenteraad en college heb ik eindelijk de leeftijd van het gemiddelde raadslid in Nederland bereikt!)ook een paar leuke krabbels.
Maar hyves biedt meer! Je kunt er foto’s op zetten, filmpjes van je favoriete artiest (mijn Phil Collins filmpje van Against All Odds was niet bepaald populair bij mijn gemiddeld jonge vriendenkring), of andere leuke gadgets. Als je regelmatig je hyves oppimpt, blijven mensen je volgen. Dat is er bij mij het afgelopen jaar erg bij ingeschoten. Af en toe biedt mijn jongste dochter bereidwillig aan om nieuwe foto’s erop te zetten, wat ik dan gretig accepteer. Ik zoek natuurlijk wel foto’s uit die ik zelf leuk vind, omdat ik er bijvoorbeeld samen met de hond opsta, of waar in ieder geval mijn vetrollen niet op te zien zijn. Dat is een belangrijk criterium.
Verder heb ik op mijn hyves een kerstverhaal geplaatst, dat ik geschreven vhad voor de brugklassen die ik toen lesgaf en die ik kerstverhalen wilde laten schrijven. Ze moesten een voorbeeld hebben en ik vond het wel zo eerlijk om dan mijn nek uit te steken en zelf iets te produceren. De ingrediënten waren Jan Smit, die zonder werk zat aangezien hij toen net zijn stem kwijt was, en een zielig meisje dat naar de voedselbank moest om eten te halen en daar toevallig in contact kwam met Jan, die daar vrijwilligerswerk deed. Ja, dat was nog voor de tijd dat de Frogers de voedselbank ontdekten, dus ik had een primeur!
Maar toen de PvdA in 2008 een studiedag had, heb ik het idee gepresenteerd om een hyve te beginnen met als doel een jongere groep Beverwijkers te bereiken dan degenen die commissie- en raadsvergaderingen bezoeken. Samen met Metin Karatas, die heel handig was met foto’s, plaatjes etc. heb ik toen ‘Hyvers in Beverwijk ‘ opgericht. Al onze eigen hyvesvrienden hebben we uitgenodigd en we hebben een paar vragen gesteld waar mensen op konden reageren. Maar ze kunnen er ook zelf vragen of onderwerpen op zetten, of een filmpje plaatsen. Jammer genoeg zijn er al die tijd weinig politici geweest die zich op de hyve gewaagd hebben. We hebben wel een complimentje van Puck Witte gekregen, maar verder blijken politici hyves niet te gebruiken. Jammer, want juist deze hyve biedt volop mogelijkheden om met elkaar te ‘praten’ over zaken die belangrijk zijn.
Zelf heb ik me sinds ik wethouder werd niet zoveel meer met de hyve bemoeid, dat vond ik eigenlijk niet kunnen. Ook al omdat er onderwerpen op voor komen die in de portefeuille van een collega-wethouder behoren. Maar in verkiezingstijd mag je weer namens je partij voor je mening uitkomen en ik heb de stoute schoenen maar weer aangetrokken. En verder kan ik alleen maar zeggen; Kom op, medepolitici! Jullie staan middenin de maatschappij, dus doe mee op hyves. Hyvers in Beverwijk is er voor alle Beverwijkers en voor alle politici. De eerste politicus die zich op deze hyve meldt (na zaterdag 13.55 uur), krijgt van mij een bos bloemen.
donderdag 14 januari 2010
Beverwijk wil goede raad
Weblog 2 Beverwijk heeft goede raad nodig
Door de stichting Kunst en Cultuur is op 13 januari een politiek café georganiseerd. De opzet is een gevarieerd programma waarin nieuwe en oude politici geïntroduceerd worden, ruimte is voor intermezzo’s van culturele aard en ook volop ruimte voor journalistiek.
De zelfbenoemde moraalridder op het gebied van de integriteit, Bart Vuijk van het Noordhollands Dagblad hield een column daarover. Politici kunnen niet meer zelf bepalen wat integriteit is, ook de burgemeester heeft volgens hem daar niets over te zeggen. Alle raadsleden zouden er goed aan doen eens het woordenboek open te slaan om te kijken wat integriteit betekent of anders zijn stukken in de krant te lezen waar het duidelijk wordt gemaakt. Nou denk ik dat de meeste mensen niet steeds in een woordenboek hoeven te checken of ze nog wel integer genoeg zijn. Over het algemeen is kritisch naar jezelf in de spiegel kijken genoeg, of ben je dan meteen ijdel?
IJdelheid was ook een thema van de avond. Veel politici zijn ijdel, Frans Koster blijkbaar het meest. Dat kwam uit een gehouden enquête. De ‘wijste’ wilde iedereen wel zijn, maar dit bleek ook af te hangen van in welke fractie je zit. Over het algemeen vinden mensen iemand uit hun eigen fractie het wijst van allemaal. Of zoals Marjan Bras van Groen Links over haar fractievoorzitter zei: “Hij zit er al zo lang, hij weet heel veel, daarom is hij de wijste.” Nu is het natuurlijk maar de vraag of degene die lang in de raad zit het wijste is. Of is het misschien wijs om op tijd te stappen? Wie zal het zeggen. De kiezer misschien?
Het interview met de lijsttrekkers van PvdA, VVD en D’66 was een hoogtepunt. Daarin vernam de zaal dat Frans Koster nog steeds doorgaat, omdat hij het nog steeds leuk vindt en dat toen hij een keer gestopt was dat hem niet beviel en anderen ook niet (hoezo ijdel?).Maarten Dijkshoorn hield een bevlogen betoog over alle goede zaken die binnen Vitale Stad in gang zijn gezet en waar hij samen met anderen aan verder wil werken. En het verfrissende nieuwe gezicht van D’66 Brigitte v.d. Berg hield zich wars van gewaagde politieke uitspraken. Toen haar gevraagd werd naar Democraten Beverwijk, de partij die zich ooit heeft afgesplitst van D’66, zei ze dat dat voor haar gewoon een andere partij was, net als de andere. En dat was misschien nog wel de beste raad die deze avond gegeven werd.
Laten we gewoon aan het werk gaan de komende raadsperiode met het nog verder verbeteren van onze stad en de politieke erfenissen achter ons laten. Het deed me denken aan de avond dat ik voor het eerst raadslid werd en iemand van een andere partij een verhaal tegen me begon af te steken over hoe slecht mijn partij twaalf jaar daarvoor gehandeld had. Ik had geen idee waar hij het over had. Het leek me toen, net als Brigitte waarschijnlijk nu, niet zo zinvol om zo’n gesprek te voeren. Was ik toen wijs, of ben ik nu gewoon ijdel door mezelf met terugwerkende kracht wijs te vinden? Misschien moet ik Bart Vuijk maar eens bellen om hier duidelijkheid over te krijgen.
Door de stichting Kunst en Cultuur is op 13 januari een politiek café georganiseerd. De opzet is een gevarieerd programma waarin nieuwe en oude politici geïntroduceerd worden, ruimte is voor intermezzo’s van culturele aard en ook volop ruimte voor journalistiek.
De zelfbenoemde moraalridder op het gebied van de integriteit, Bart Vuijk van het Noordhollands Dagblad hield een column daarover. Politici kunnen niet meer zelf bepalen wat integriteit is, ook de burgemeester heeft volgens hem daar niets over te zeggen. Alle raadsleden zouden er goed aan doen eens het woordenboek open te slaan om te kijken wat integriteit betekent of anders zijn stukken in de krant te lezen waar het duidelijk wordt gemaakt. Nou denk ik dat de meeste mensen niet steeds in een woordenboek hoeven te checken of ze nog wel integer genoeg zijn. Over het algemeen is kritisch naar jezelf in de spiegel kijken genoeg, of ben je dan meteen ijdel?
IJdelheid was ook een thema van de avond. Veel politici zijn ijdel, Frans Koster blijkbaar het meest. Dat kwam uit een gehouden enquête. De ‘wijste’ wilde iedereen wel zijn, maar dit bleek ook af te hangen van in welke fractie je zit. Over het algemeen vinden mensen iemand uit hun eigen fractie het wijst van allemaal. Of zoals Marjan Bras van Groen Links over haar fractievoorzitter zei: “Hij zit er al zo lang, hij weet heel veel, daarom is hij de wijste.” Nu is het natuurlijk maar de vraag of degene die lang in de raad zit het wijste is. Of is het misschien wijs om op tijd te stappen? Wie zal het zeggen. De kiezer misschien?
Het interview met de lijsttrekkers van PvdA, VVD en D’66 was een hoogtepunt. Daarin vernam de zaal dat Frans Koster nog steeds doorgaat, omdat hij het nog steeds leuk vindt en dat toen hij een keer gestopt was dat hem niet beviel en anderen ook niet (hoezo ijdel?).Maarten Dijkshoorn hield een bevlogen betoog over alle goede zaken die binnen Vitale Stad in gang zijn gezet en waar hij samen met anderen aan verder wil werken. En het verfrissende nieuwe gezicht van D’66 Brigitte v.d. Berg hield zich wars van gewaagde politieke uitspraken. Toen haar gevraagd werd naar Democraten Beverwijk, de partij die zich ooit heeft afgesplitst van D’66, zei ze dat dat voor haar gewoon een andere partij was, net als de andere. En dat was misschien nog wel de beste raad die deze avond gegeven werd.
Laten we gewoon aan het werk gaan de komende raadsperiode met het nog verder verbeteren van onze stad en de politieke erfenissen achter ons laten. Het deed me denken aan de avond dat ik voor het eerst raadslid werd en iemand van een andere partij een verhaal tegen me begon af te steken over hoe slecht mijn partij twaalf jaar daarvoor gehandeld had. Ik had geen idee waar hij het over had. Het leek me toen, net als Brigitte waarschijnlijk nu, niet zo zinvol om zo’n gesprek te voeren. Was ik toen wijs, of ben ik nu gewoon ijdel door mezelf met terugwerkende kracht wijs te vinden? Misschien moet ik Bart Vuijk maar eens bellen om hier duidelijkheid over te krijgen.
Beverwijk beweegt!
Beverwijk beweegt!
Enkele maanden geleden heeft collega Frank Frowijn de start gegeven voor de actie Beverwijk Beweegt! door het plaatsen van een van de oranje bordjes waarop staat dat we dertig minuten per dag moeten bewegen. De actie zal leiden tot allerlei projecten op sportgebied voor ouderen, jongeren en volwassenen. Heel belangrijk voor een gezonde leefstijl en als portefeuillehouder Volksgezondheid juich ik dat natuurlijk toe.Zo’n fel oranje bordje als je onze stad komt binnenrijden is niet te missen en de bedoeling is dat je wakker schrikt; “Heb ik wel genoeg bewogen vandaag?” Voor veel mensen zal het antwoord “Nee” zijn. Een groot percentage van de volwassen bevolking voldoet niet aan de norm van vijf dagen per week minstens een half uur matig intensief bewegen. Niet alleen in Beverwijk, maar in heel Nederland.
Wat kun je daar nu aan doen? Goede voornemens zijn er nog genoeg in deze tijd die wachten op uitvoering. Sommigen nemen zich voor wekelijks naar de sportschool te gaan. Er wordt actie ondernomen, het abonnement wordt aangeschaft en er zal dit jaar maandelijks een bedrag van de rekening worden afgeschreven. Maar voor velen blijft het hierbij. Die sportschool zie je misschien vijf keer van binnen. Daarna vergeet je een keer te gaan, het komt een keer niet goed uit, Jan is toevallig jarig de week erna, een week later een vergadering na het werk en daarna stop je maar helemaal. Is dat erg? Nou, dat ligt er maar aan.
Er zijn zoveel andere mogelijkheden om te bewegen: meer lopen met de hond, vaker op de fiets boodschappen doen, wandelen in de duinen of op het strand en in deze aanhoudende winter: stoepje vegen!Er zijn steeds meer Beverwijkers die deze vorm van beweging ontdekken. Lekker voor je naar het werk gaat nog even je stoepje vegen, het dunne laagje sneeuw van vannacht weer wegpoetsen. De een veegt alleen van zijn eigen stoepje. Als je meer wilt bewegen, neem je ook het stoepje van je buren mee, weer goed voor een paar minuten intensieve beweging. Heb je een hoekhuis, dan heb je geluk; ook de zijstoep vergt de nodige inspanning. Zo kom je al aan heel wat extra beweging per dag. Je hebt wel materiaal nodig: geen sportschoenen, maar winterlaarzen. Geen hockeystick, maar een sneeuwschuiver en een bezem. Een eenmalige aanschaf waar je jaren plezier van kunt hebben. Beverwijk beweegt en hoe: bewegen door vegen!
Enkele maanden geleden heeft collega Frank Frowijn de start gegeven voor de actie Beverwijk Beweegt! door het plaatsen van een van de oranje bordjes waarop staat dat we dertig minuten per dag moeten bewegen. De actie zal leiden tot allerlei projecten op sportgebied voor ouderen, jongeren en volwassenen. Heel belangrijk voor een gezonde leefstijl en als portefeuillehouder Volksgezondheid juich ik dat natuurlijk toe.Zo’n fel oranje bordje als je onze stad komt binnenrijden is niet te missen en de bedoeling is dat je wakker schrikt; “Heb ik wel genoeg bewogen vandaag?” Voor veel mensen zal het antwoord “Nee” zijn. Een groot percentage van de volwassen bevolking voldoet niet aan de norm van vijf dagen per week minstens een half uur matig intensief bewegen. Niet alleen in Beverwijk, maar in heel Nederland.
Wat kun je daar nu aan doen? Goede voornemens zijn er nog genoeg in deze tijd die wachten op uitvoering. Sommigen nemen zich voor wekelijks naar de sportschool te gaan. Er wordt actie ondernomen, het abonnement wordt aangeschaft en er zal dit jaar maandelijks een bedrag van de rekening worden afgeschreven. Maar voor velen blijft het hierbij. Die sportschool zie je misschien vijf keer van binnen. Daarna vergeet je een keer te gaan, het komt een keer niet goed uit, Jan is toevallig jarig de week erna, een week later een vergadering na het werk en daarna stop je maar helemaal. Is dat erg? Nou, dat ligt er maar aan.
Er zijn zoveel andere mogelijkheden om te bewegen: meer lopen met de hond, vaker op de fiets boodschappen doen, wandelen in de duinen of op het strand en in deze aanhoudende winter: stoepje vegen!Er zijn steeds meer Beverwijkers die deze vorm van beweging ontdekken. Lekker voor je naar het werk gaat nog even je stoepje vegen, het dunne laagje sneeuw van vannacht weer wegpoetsen. De een veegt alleen van zijn eigen stoepje. Als je meer wilt bewegen, neem je ook het stoepje van je buren mee, weer goed voor een paar minuten intensieve beweging. Heb je een hoekhuis, dan heb je geluk; ook de zijstoep vergt de nodige inspanning. Zo kom je al aan heel wat extra beweging per dag. Je hebt wel materiaal nodig: geen sportschoenen, maar winterlaarzen. Geen hockeystick, maar een sneeuwschuiver en een bezem. Een eenmalige aanschaf waar je jaren plezier van kunt hebben. Beverwijk beweegt en hoe: bewegen door vegen!
Abonneren op:
Posts (Atom)
