zaterdag 4 februari 2012

Van de wal in de sloot

Nederland is in de greep van de winter. Het mocht ook eindelijk wel een keer, want het is al februari en we hebben tot nu toe een half jaar herfst gehad. Dus eindelijk vorst en sneeuw. Mutsen op, handschoenen aan, geen probleem. Heerlijk om door de sneeuw te wandelen en het geknars onder je voeten te horen. Ook onze hond Banjer, die we sinds kort hebben en die uit het asiel komt, vindt sneeuw leuk. Hij rolt er steeds doorheen en stopt zijn snuit diep in de sneeuw om te graven. Leuk, leuk, leuk dus. Dat dacht ik ook toen ik met hem richting Overbos (het plaatselijke park) vertrok.

Op een gegeven moment kwamen we op een rustig deel, waar ik hem los wilde laten. Maar op het moment dat ik dat wilde doen, zag hij dat er eendjes in een wak zaten en aangezien hij alle diertjes leuk vindt, besloot hij daar even te gaan kijken. Zoveel vriendjes bij elkaar, dat wilde hij van dichtbij zien. Plotseling sprong hij op het ijs en rende in de richting van het wak. Het leek me niet zo’n goed idee, dus riep ik hem terug. Na enig aarzelen kwam hij terug en juist toen ik verder wilde wandelen sprintte hij weer het ijs op. Ik roepen, maar nee hoor.

En toen, opeens, zag ik het gebeuren: Banjer zakte langzaam door het ijs. Hij verdween in het water en begon na enig aarzelen te watertrappelen. Hij probeerde weer het ijs op te komen, wat niet leek te lukken. Ik keek even of hij er misschien aan de zijkant uit kon en op de kant kon klimmen, maar aan de zijkant was ook alles dichtgevroren. Na heel even wachten kwam ik tot de conclusie dat ik het toch niet aandurfde om hem nog langer te laten worstelen. Straks zou hij misschien het niet volhouden en onder water verdwijnen. De enige manier om te voorkomen dat hij het niet langer volhield en zou verdrinken was: ingrijpen!

Dus, trok ik snel mijn schoenen uit, gooide de hondenriem op de kant en liep het ijs op, wetende dat ik er wel heel wat eerder dan hij doorheen zou zakken. Zo geschiedde. Het was een raar gevoel om uiteindelijk tot je middel in het water te staan om je hond uit een wak te redden. Nog raarder was dat mensen het zagen gebeuren en net deden of ze niets zagen. Nee, het is blijkbaar de normaalste zaak van de wereld dat je iemand in de sloot ziet staan bij die temperaturen en dan niet vraagt of het een beetje lukt of dat je ergens mee kunt helpen.

Maar eigenlijk interesseerde dat me niet meer. Ik was zo blij toen ik mijn hond beet kon grijpen en zeker wist dat hij veilig was. Met wat moeite klom ik het afbrekende ijs weer op, maakte snel de hond vast aan de riem, trok met enige moeite mijn schoenen weer aan en liep met mijn kletsnatte kleding en kletsnatte hond de tien minuten naar huis. De hond leek, zo te zien, niet veel last te hebben van zijn heikele avontuur en zelf had ik alleen een schaafwond en een snee opgelopen. En de schrik, maar die was toen allang weer voorbij.

Thuis aangekomen was er meteen werk aan de winkel: snel douchen, hond uitgebreid badderen, afdrogen en föhnen en dan eindelijk bijkomen van deze bizarre gebeurtenis. Tegen de hond heb ik gezegd dat hij voorlopig, zolang er ijs ligt, niet meer los mag. Ik wil niet nog eens van de wal in de sloot belanden. Bekijk het maar, Banjer! Voorlopig mag jij lekker aan de lijn en dan blijf ik lekker boven ANP.

1 opmerking:

  1. Je bent een held! ;-)
    Gelukkig maar dat het water in Overbosch niet diep is, want anders ..... inderdaad aan de lijn houden dus, die Banjer! :-)

    BeantwoordenVerwijderen