Verwende hond?

Nu onze hond Sushi nadat ze vijftien jaar op de aardbodem rondloopt toch nog geopereerd is aan een gezwel, dat gelukkig helemaal goedaardig was, wordt het op haar oude dag toch nog een verwende hond.

Of het door de operatie komt, door de narcose of door de antibiotica weten we niet, maar haar eetlust laat te wensen over. Het hondenvoer , dat ze tot voor kort naar binnen schrokte, liet ze steeds staan. Op een gegeven moment zijn we maar overgegaan over kattenvoer, want dat eet ze graag als ze ergens is waar een poes huist. Dat leek eerst goed te werken, maar van de ene op de andere dag was dat ook niet meer lekker, besloot zij.

Ja, wat moet je dan? We hebben het een dagje aangekeken, maar ze kreeg gewoon te weinig voer binnen. Dan zou de operatie toch voor niks geweest zijn en zou ze niet lang meer leven. Maar toen kwamen we op het idee om gehakt te gaan bakken en daar stukjes aardappel door te mengen of brokjes. En dat gaat er wel in. ’s Morgens vroeg om kwart voor zeven sta ik al gehakt te bakken (en dat terwijl de mensen hier in huis vrijwel geen vlees eten). Het is even op je tanden bijten, want als er iets vies ruikt is het wel de lucht van gebakken gehakt in de morgen.

Maar het gaat om het resultaat en dat mag er zijn. De bakjes gaan schoon leeg en Sushi ziet er meteen al weer wat beter uit. Het wordt een verwende hond, of kan daar bij een oude hond geen sprake meer van zijn? Ik denk eigenlijk van niet. Je moet haar eigenlijk vergelijken met een oude oma die aan het dementeren is. Die eet ook niet expres haar spinazie niet op. Dat gaat vanzelf, het is een soort blokkade. En dat gaat blijkbaar bij een hond ook zo.

Verwennen dus maar, want echt verpesten kunnen we haar niet meer. Dus: lekkere staafjes als ze wil, lekker gehakt met aardappel, elke twee uur een kort wandeltje en ’s nachts ook de wekker zetten, want het dag-en nachtritme gaat gelijk op. Tevreden hond, tevreden bazen. Een sharpei van vijftien is een kostbaar bezit, want het is een grote uitzondering.

Straks gaan we de hechtingen laten verwijderen en kijken of de dierenarts tevreden is. Dat zou helemaal mooi zijn: tevreden hond, tevreden bazen en tevreden dierenarts. In dit geval kan het eigenlijk nooit “te” zijn.

Ondertussen heeft Sushi er nog geen erg in. Ligt lekker te slapen op het matje voor de deur. Straks weet ze waar we heen gaan en dan zet ze zich schrap bij de deur van de dierenarts. Gelukkig is er een gladde vloer, zodat we haar makkelijk in de richting van de behandelkamer kunnen slepen. Het zal niet veel voorstellen allemaal, dat verwijderen van de hechtingen, dus ze moet er maar even doorheen.

En dan weer lekker naar huis voor een bak gehakt met aardappelen. Leven als een hond in Frankrijk, toch?