Eindelijk eens een onverwachte wending in de Beverwijkse politiek: Democraten Beverwijk, onder leiding van Karel Hazeveld geeft complimenten aan de landelijke partijen die plaatselijk opereren. Hij wil graag samenwerken met CDA en PvdA en geeft aan dat ze de afgelopen vier jaar toch eigenlijk precies datgene hebben bereikt wat vier jaar geleden met Democraten Beverwijk (die toen het coalitieprogramma onderschreef) is afgesproken. Hij heeft spijt van het feit dat hij er ooit uit is gestapt en dat Democraten Beverwijk verder is gegaan in de oppositie. Hij geeft aan dat hij in de komende periode weer graag samen wil werken en zendt daarom via de lokale media zijn lokroep uit: Ik wil, ik wil, ik wil…..
Ja, de verkiezingen naderen en de meeste plaatselijke politici doen er alles aan om de burgers ervan te overtuigen om toch echt te gaan stemmen en hun democratische recht uit te oefenen op 3 maart. Maar in plaats van vertrouwen te wekken, wordt veelal wantrouwen gewekt. Want dacht u nu echt dat de 1e alinea klopte? Hij zou eigenlijk moeten kloppen, maar helaas is dat niet het geval. Als een partij een coalitieprogramma ondertekent, zou dat moeten betekenen dat men achter het programma staat. Maar Karel Hazeveld steekt niet onder stoelen of banken dat hij vindt dat CDA en PvdA er een potje van hebben gemaakt de afgelopen jaren dat ze in het college zaten. Argumenten worden er met de haren bijgesleept, worden schromelijk overdreven of desnoods gewoon verzonnen. Alles om maar de kiezers ervan te overtuigen dat Democraten Beverwijk wel echt voor de burgers gaat en de rest dus niet. Hij is boos dat het CDA campagne wil voeren tot het eind. Boos is hij omdat de landelijke partijen geld krijgen uit Den Haag en hij zegt dat het CDA de verlenging van de campagne hieruit betaalt.
Punt 1: een politieke partij mag altijd tot de laatste dag campagne voeren. Er bestaat geen ongeschreven wet om dit niet te doen. Diverse partijen (ook PvdA) werken ook altijd met laatste dag oproepkaarten. Wat is daar raar aan? Het kost alleen veel tijd om huis aan huis deze kaarten te verspreiden.
Punt 2: een landelijke partij die plaatselijk opereert krijgt echt niet veel geld uit Den Haag. De PvdA fractie heeft bijvoorbeeld vier jaar lang uit de raadsbijdrage die de fractieleden krijgen geld opzij gezet om het maken van materiaal te kunnen betalen. Voor het CDA zal hetzelfde gelden. Het gaat vooral om de energie die je in je campagne wilt steken. Voor Hazeveld betekent dat lelijke stukjes schrijven( die nergens op slaan) in de media, voor veel andere partijen betekent het gewoon je best doen en flyeren op straat en huis aan huis. Zeggen wat je wilt gaan doen de komende jaren!
In de politiek is het een ongeschreven wet dat partijen juist in tijden van verkiezingen niet heel veel afstand van elkaar gaan nemen. Wel de standpunten duidelijk uiteen zetten, maar de laatste week stoppen met modder gooien. Als je namelijk samen met andere partijen een coalitie wilt gaan vormen (en daar ga je toch van uit, je wilt tenslotte iets bereiken met je programma en in de oppositie gaat dat nu eenmaal lastiger)zul je niet te lang moeten blijven schoppen en natrappen. Dat doe je in het voetbal niet en dat doe je in de politiek niet. Het is dom. In het voetbal krijg je de gele of rode kaart en in de politiek levert het je geen plek in een coalitie op. Maar ja, Democraten Beverwijk heeft al eerder van de partijen met wie ze samenwerkten de rode kaart gekregen. Je zou denken dat een ex-wethouder als Karel Hazeveld daarvan geleerd heeft. Dus, Karel mag in de herkansing en hij heeft nog precies drie dagen de tijd. Go, go, Karel……..
zondag 28 februari 2010
woensdag 24 februari 2010
Kleurloos
Gisterenavond was ik bij een lezing van Herman Pleij, oud-hoogleraar aan de Universiteit van Amsterdam. Hij is gespecialiseerd in middeleeuwse literatuur. Het was een bij zonder interessante lezing die vooral inging op de wijze van interpretatie van middeleeuwse literatuur met de ogen van nu. Je beoordeelt de literatuur op de manier waarop we nu tegen de wereld aankijken, maar eigenlijk werd er in de Middeleeuwen heel anders naar gekeken. Gedichten waarvan wij nu denken dat het over de liefde tussen man en vrouw gaat, werden zo niet ervaren door de Middeleeuwers. Zij interpreteerden het anders, bijvoorbeeld dat het om het stichten van kloosters ging. Heel interessant vond ik het toen Herman Pleij vertelde dat de Griekse en Romeinse oudheid tegenwoordig vaak met vooral witte kleuren wordt aangeduid. Dit terwijl er juist hele felle kleuren gebruikt werden. Maar wij hebben het nu kleurloos gemaakt.
Ik moest meteen denken aan hoe men over tweehonderd jaar tegen de kleuren van de huidige politieke partijen aan zal kijken. Of zal men dan ook het gevoel hebben dat alles kleurloos was. PvdA en SP hebben gekozen voor rood, de kleur van het socialisme. Maar bestaat het socialisme nog wel over 200 jaar? CDA heeft groen, de reden is mij nooit duidelijk geworden. Misschien willen ze suggereren dat het de veilige keus is. Net zoals je kunt rijden als het stoplicht op groen staat. Maar daar moet je trouwens altijd voorzichtig mee zijn, want voor hetzelfde geld rijdt een ander door rood, dus veilig groen is ook maar betrekkelijk. Groen Links was altijd groen, maar heeft nu gekozen voor groen/rood. Misschien willen ze daarmee aangeven dat ze niet alleen voor het milieu gaan, maar dat ze ook echt links zijn. Ik vind het wel apart. VVD heeft altijd oranje in zijn wapen, maar de jassen die door Rutte en de zijnen gedragen worden zijn toch vooral wit. Misschien zijn zij de voorlopers van de ontkleuring in de 21 e eeuw. De PVV heeft ook volgens mij veel wit, maar dan met een vogel en wat rood/blauwe accenten. Trots op Nederland heeft als hoofdkleur oranje. Ze hebben veilig gekozen voor de kleur van ons koningshuis en de kleur van de sporters bij de Olympische Spelen. Voor hun is het debacle van de coach die zijn pupil gisterenavond naar de verkeerde baan wees extra erg. Oranje is dus niet altijd een veilige kleur.
Waarom kiezen alle partijen kleuren die ergens voor staan, terwijl steeds minder mensen de politiek kleurrijk vinden. Veel mensen vinden het een eenheidsworst . Niets deugt, geen partij deugt. Ze praten elkaar na, wie heeft er nog een uitgesproken standpunt. Ja, Geert Wilders. Maar behalve zijn standpunt over wat er met criminele buitenlanders of nieuwe Nederlanders moet gebeuren, kom je niet zo heel veel te weten. Gisterenavond legde de lijsttrekker van PVV Den Haag Sytse Fritsma uit dat overal procedures voor bouwvergunningen terzijde worden geschoven als het om de bouw van moskees gaat. Maar Jeltje van Nieuwenhoven van PvdA Den Haag stelde dat dat zeker in Den Haag nog nooit was gebeurd. Hij wist inderdaad geen voorbeeld te noemen. De tactiek van de PVV werd nog maar eens heel duidelijk; gewoon allerlei dingen beweren die bij groepen stemmers goed zullen vallen, maar geen enkel concreet voorbeeld kunnen noemen. Maar wel blijven roepen: “Dat zijn de feiten!” Zo zie je maar weer, in de politiek kunnen meerdere waarheden naast elkaar bestaan.
Het vertrouwen dat een door de politiek benoemd ‘feit’ook echt een feit is, is voorgoed voorbij. Iedere partij geeft een andere weergave van de feiten. Iedereen kleurt het in met zijn eigen roze bril. En juist dat feit zal ervoor zorgen dat mensen door al die gekleurde feiten door de bomen het bos niet meer zien, en niet meer weten wat ze nu zelf moeten vinden. Geef mij maar kleurloze feiten, geef mij maar de ontkleurde waarheid.
Maar mijn stemadvies blijft hetzelfde, kies echt rood. Denk positief, stem positief. Stem PvdA op 3 maart, lijst 1
Ik moest meteen denken aan hoe men over tweehonderd jaar tegen de kleuren van de huidige politieke partijen aan zal kijken. Of zal men dan ook het gevoel hebben dat alles kleurloos was. PvdA en SP hebben gekozen voor rood, de kleur van het socialisme. Maar bestaat het socialisme nog wel over 200 jaar? CDA heeft groen, de reden is mij nooit duidelijk geworden. Misschien willen ze suggereren dat het de veilige keus is. Net zoals je kunt rijden als het stoplicht op groen staat. Maar daar moet je trouwens altijd voorzichtig mee zijn, want voor hetzelfde geld rijdt een ander door rood, dus veilig groen is ook maar betrekkelijk. Groen Links was altijd groen, maar heeft nu gekozen voor groen/rood. Misschien willen ze daarmee aangeven dat ze niet alleen voor het milieu gaan, maar dat ze ook echt links zijn. Ik vind het wel apart. VVD heeft altijd oranje in zijn wapen, maar de jassen die door Rutte en de zijnen gedragen worden zijn toch vooral wit. Misschien zijn zij de voorlopers van de ontkleuring in de 21 e eeuw. De PVV heeft ook volgens mij veel wit, maar dan met een vogel en wat rood/blauwe accenten. Trots op Nederland heeft als hoofdkleur oranje. Ze hebben veilig gekozen voor de kleur van ons koningshuis en de kleur van de sporters bij de Olympische Spelen. Voor hun is het debacle van de coach die zijn pupil gisterenavond naar de verkeerde baan wees extra erg. Oranje is dus niet altijd een veilige kleur.
Waarom kiezen alle partijen kleuren die ergens voor staan, terwijl steeds minder mensen de politiek kleurrijk vinden. Veel mensen vinden het een eenheidsworst . Niets deugt, geen partij deugt. Ze praten elkaar na, wie heeft er nog een uitgesproken standpunt. Ja, Geert Wilders. Maar behalve zijn standpunt over wat er met criminele buitenlanders of nieuwe Nederlanders moet gebeuren, kom je niet zo heel veel te weten. Gisterenavond legde de lijsttrekker van PVV Den Haag Sytse Fritsma uit dat overal procedures voor bouwvergunningen terzijde worden geschoven als het om de bouw van moskees gaat. Maar Jeltje van Nieuwenhoven van PvdA Den Haag stelde dat dat zeker in Den Haag nog nooit was gebeurd. Hij wist inderdaad geen voorbeeld te noemen. De tactiek van de PVV werd nog maar eens heel duidelijk; gewoon allerlei dingen beweren die bij groepen stemmers goed zullen vallen, maar geen enkel concreet voorbeeld kunnen noemen. Maar wel blijven roepen: “Dat zijn de feiten!” Zo zie je maar weer, in de politiek kunnen meerdere waarheden naast elkaar bestaan.
Het vertrouwen dat een door de politiek benoemd ‘feit’ook echt een feit is, is voorgoed voorbij. Iedere partij geeft een andere weergave van de feiten. Iedereen kleurt het in met zijn eigen roze bril. En juist dat feit zal ervoor zorgen dat mensen door al die gekleurde feiten door de bomen het bos niet meer zien, en niet meer weten wat ze nu zelf moeten vinden. Geef mij maar kleurloze feiten, geef mij maar de ontkleurde waarheid.
Maar mijn stemadvies blijft hetzelfde, kies echt rood. Denk positief, stem positief. Stem PvdA op 3 maart, lijst 1
maandag 22 februari 2010
Campagne voeren
In Beverwijk zijn we volop bezig met de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen. Afgelopen zaterdag zijn we met een PvdA kar langs diverse winkelcentra gereden om mensen aan te spreken en flyers en ballonnen uit te delen. Veel gesprekken gingen toch over de val van het kabinet, waar veel mensen niet rauwig om bleken. Diverse keren werd de duim naar ons opgestoken, van: goed, hoor! Maar ook wilden sommige mensen niet eens praten door “ die rotzooi uit Den Haag” . Volgens de tv zou het de PvdA virtueel zetels opleveren. Of dat echt zo is, moet nog maar blijken. Ondertussen vallen de kopstukken in Den Haag over elkaar heen. Als je alle verhalen moet geloven is er geen kopstuk dat niet liegt in zijn eigen voordeel. Lekker voorbeeld voor de plaatselijke politiek.
Ben ik er ongelukkig mee dat het kabinet gevallen is? Aan de ene kant wel, aan de andere kant niet. Het is jammer dat in tijden dat er oplossingen moeten worden gevonden voor de grote bezuinigingen, een kabinet valt. Slagvaardig kan men nu niet aan de gang. Maar, als ze door waren gegaan, waren ze er dan wel uitgekomen? Ik geloof er niets van.
Het is wel jammer dat de kans klein wordt dat de PvdA een rol speelt in het volgende kabinet. Misschien dat de kreet: “ wie breekt, betaalt” niet opgaat voor het aantal zetels dat behaald gaat worden. Maar vertrouwen in de PvdA als medebestuurder zal niet groter zijn geworden. Trouwens ook niet in het CDA. Een topman als Verhagen heeft een kwalijke rol gespeeld door de PvdA zo voor het blok te zetten. Lekker figuur om mee samen te werken. Balkenende is zijn gezag nu echt voorgoed kwijt. Hij werd al geen Europese minister president, maar wie wil hem nu nog in Nederland nu ook zijn vierde kabinet geknald is? En de ChristenUnie kan het denk ik ook wel vergeten. Ondanks het feit dat zij nog hebben geprobeerd compromissen op tafel te toveren. Zoveel invloed als ze nu in het kabinet hebben gehad, krijgen ze niet snel terug. De ‘magic’ van Rouvoet is uitgewerkt.
Maar wat gaat er nu gebeuren? Wie gaat na de verkiezingen de uitdaging aan om de grote problemen met de bezuinigingen in Nederland op te lossen? Wilders samen met Verhagen en Rutte, met daaraan toegevoegd Pechtold? Lijkt ook geen combinatie die het langer dan anderhalf jaar vol kan houden. Maar je weet maar nooit.
Nu eerst nog even de gemeenteraadsverkiezingen. We zullen veel moeite moeten doen om de plaatselijke items bij de burgers op het netvlies te krijgen. We zullen veel folders moeten verspreiden zodat we de mensen in ieder geval kunnen informeren. De plaatselijke PvdA heeft folders gemaakt voor verschillende onderwerpen: Pvda en ouderen, PvdA en Jong Beverwijk, PvdA en Wijk aan Zee, PvdA en groen, PvdA en cultuur, PvdA en sport, PvdA en vitale stad en een algemene folder “Waarom zou ik PvdA stemmen”? Want dat is toch de vraag die veel mensen zich zullen stellen. Wat gaat de PvdA doen de komende jaren in Beverwijk? In de algemene folder komen de volgende zaken aan de orde:
1. Uitbreiding realiseren van levensloopbestendige woningen.
2. Solide minimabeleid met speciale aandacht voor de jeugd.
3. Niet bezuinigen op de kwaliteit van de voorzieningen aan het Kerkplein.
4. Moriaan behouden voor Wijk aan Zee.
5. Onderhoud groen op goed niveau houden.
6. Goede, betaalbare voorzieningen op sportgebied.
Bij elke themafolder gaan we ook uitgebreid op die vraag in wat de PvdA wil voor ouderen, jongeren, cultuur, sport, Wijk aan Zee, groen, vitale stad. We hebben veel zorg aan de folders besteed, omdat dit eigenlijk de enige manier is om heel veel mensen te bereiken. Natuurlijk spreken we op straat ook heel wat mensen aan, maar dat is toch altijd een beperktere groep. Verder hebben we ook deze week weer een dubbele pagina in De Beverwijker en ook de laatste pagina staat in het teken van onze doelen met Beverwijk voor de komende vier jaar.
We hopen dat mensen snappen dat we veel goeds hebben bereikt de afgelopen jaren dat we hebben bestuurd. We hebben de tien zetels die we van de kiezer hebben gekregen goed benut. En natuurlijk willen we blijven doorgaan. Dus we hopen dat de mensen positief denken, positief stemmen op PvdA lijst 1.
Ben ik er ongelukkig mee dat het kabinet gevallen is? Aan de ene kant wel, aan de andere kant niet. Het is jammer dat in tijden dat er oplossingen moeten worden gevonden voor de grote bezuinigingen, een kabinet valt. Slagvaardig kan men nu niet aan de gang. Maar, als ze door waren gegaan, waren ze er dan wel uitgekomen? Ik geloof er niets van.
Het is wel jammer dat de kans klein wordt dat de PvdA een rol speelt in het volgende kabinet. Misschien dat de kreet: “ wie breekt, betaalt” niet opgaat voor het aantal zetels dat behaald gaat worden. Maar vertrouwen in de PvdA als medebestuurder zal niet groter zijn geworden. Trouwens ook niet in het CDA. Een topman als Verhagen heeft een kwalijke rol gespeeld door de PvdA zo voor het blok te zetten. Lekker figuur om mee samen te werken. Balkenende is zijn gezag nu echt voorgoed kwijt. Hij werd al geen Europese minister president, maar wie wil hem nu nog in Nederland nu ook zijn vierde kabinet geknald is? En de ChristenUnie kan het denk ik ook wel vergeten. Ondanks het feit dat zij nog hebben geprobeerd compromissen op tafel te toveren. Zoveel invloed als ze nu in het kabinet hebben gehad, krijgen ze niet snel terug. De ‘magic’ van Rouvoet is uitgewerkt.
Maar wat gaat er nu gebeuren? Wie gaat na de verkiezingen de uitdaging aan om de grote problemen met de bezuinigingen in Nederland op te lossen? Wilders samen met Verhagen en Rutte, met daaraan toegevoegd Pechtold? Lijkt ook geen combinatie die het langer dan anderhalf jaar vol kan houden. Maar je weet maar nooit.
Nu eerst nog even de gemeenteraadsverkiezingen. We zullen veel moeite moeten doen om de plaatselijke items bij de burgers op het netvlies te krijgen. We zullen veel folders moeten verspreiden zodat we de mensen in ieder geval kunnen informeren. De plaatselijke PvdA heeft folders gemaakt voor verschillende onderwerpen: Pvda en ouderen, PvdA en Jong Beverwijk, PvdA en Wijk aan Zee, PvdA en groen, PvdA en cultuur, PvdA en sport, PvdA en vitale stad en een algemene folder “Waarom zou ik PvdA stemmen”? Want dat is toch de vraag die veel mensen zich zullen stellen. Wat gaat de PvdA doen de komende jaren in Beverwijk? In de algemene folder komen de volgende zaken aan de orde:
1. Uitbreiding realiseren van levensloopbestendige woningen.
2. Solide minimabeleid met speciale aandacht voor de jeugd.
3. Niet bezuinigen op de kwaliteit van de voorzieningen aan het Kerkplein.
4. Moriaan behouden voor Wijk aan Zee.
5. Onderhoud groen op goed niveau houden.
6. Goede, betaalbare voorzieningen op sportgebied.
Bij elke themafolder gaan we ook uitgebreid op die vraag in wat de PvdA wil voor ouderen, jongeren, cultuur, sport, Wijk aan Zee, groen, vitale stad. We hebben veel zorg aan de folders besteed, omdat dit eigenlijk de enige manier is om heel veel mensen te bereiken. Natuurlijk spreken we op straat ook heel wat mensen aan, maar dat is toch altijd een beperktere groep. Verder hebben we ook deze week weer een dubbele pagina in De Beverwijker en ook de laatste pagina staat in het teken van onze doelen met Beverwijk voor de komende vier jaar.
We hopen dat mensen snappen dat we veel goeds hebben bereikt de afgelopen jaren dat we hebben bestuurd. We hebben de tien zetels die we van de kiezer hebben gekregen goed benut. En natuurlijk willen we blijven doorgaan. Dus we hopen dat de mensen positief denken, positief stemmen op PvdA lijst 1.
vrijdag 19 februari 2010
Heemskerkse raad begeeft zich op glad ijs met winterbandendiscussie
Afgelopen week was op tv een item te zien over ouders van gehandicapte kinderen die aankaarten dat het schandalig is dat de vervoersbedrijven die hun kinderen vervoeren naar school niet met busjes met winterbanden werken. Zij maken zich ernstig zorgen over mogelijke ongelukken die met hun kinderen zouden kunnen gebeuren. Er had al een ongeval plaatsgevonden waarbij enkele kinderen gewond waren geraakt. Nu is het natuurlijk altijd de vraag of dat ongeluk met winterbanden niet gebeurd zou zijn. Ook in landen waar verplicht met winterbanden gereden wordt is het aantal ongelukken in periodes van gladheid groot. Maar bekend is wel dat je met winterbanden meer grip hebt op de weg.
In de gemeentes van de IJmond zijn nu ook vragen gesteld in verband met de nieuwe aanbesteding van het cvv (collectief vraagafhankelijk vervoer). Of in de aanbesteding wel het hebben van winterbanden is meegenomen. In Heemskerk heeft het zelfs geleid tot een raadsdebat waarin Ellen van Tongeren van de VVD een voorstel heeft ingediend dat unaniem aangenomen werd. “Sympathiek” werd het voorstel door een raadslid genoemd die eerst aarzelde, maar later toch ook instemde. “Dringende noodzaak”, was de respons van Ellen van Tongeren. (Volgens de krant van Wakker Beverwijk en Heemskerk, want ik ben zelf niet bij de vergadering geweest).
Toen ik naar de tv keek en een bewogen moeder op een emotionele wijze hoorde pleiten voor verplichting van winterbanden voor busjes die kinderen naar school vervoeren, kwamen de volgende vragen in me op.
1. Zou de kans op ongelukken echt wel zoveel minder worden? Want als je weet dat je winterbanden hebt met meer grip, dan ga je misschien wel weer harder rijden. Zonder winterbanden rijd je waarschijnlijk heel voorzichtig, omdat je weet dat de slipkans groter is.
2. Zouden die ouders die zo hard roepen om veiligheid voor hun kind zelf ook wel winterbanden onder hun auto hebben? Het kind zit tenslotte ook bij de eigen ouders wel eens in de auto als ze in het weekend op familiebezoek gaan, of naar de sport.
Maar ze hebben natuurlijk wel gelijk als ze willen dat vervoer zo veilig mogelijk is. Niet alleen als het om het vervoeren van schoolkinderen of gehandicapten gaat. Ook bij het dagelijkse woon/werkverkeer. Misschien zou het goed zijn om net als in Duitsland het gebruik van winterbanden bij winterse weersomstandigheden verplicht te stellen? Misschien is het ook wel goed voor de economie, in ieder geval de bandenfabrikanten en autozaken hebben er baat bij. Wel dan ook meteen sire spotjes op tv om te waarschuwen dat je zelfs met winterbanden bij winterse omstandigheden je snelheid aan moet passen. Het is geen garantie voor het niet krijgen van een ongeluk.
Maar moeten we het rijden met winterbanden wel verplichten omdat het toevallig nu net 1 van die winters is dat Nederland winterse omstandigheden kent? De prognose is nog steeds dat Nederland warmer wordt en dat we uiteindelijk niet meer naar Zuid-Frankrijk op vakantie hoeven voor een zonvakantie. Nu het eens een keer een echt strenge Hollandse winter is, schiet iedereen meteen in de stress. Is dat wel nodig?
De Heemskerkse raad vraagt zich dat blijkbaar niet af en of het college dat wel heeft gedaan staat niet in de krant te lezen. Bovendien kan de Heemskerkse raad wel zo graag winterbanden willen voor de busjes, maar daarvoor is overleg nodig met andere gemeentes. Het cvv vervoer wordt in overleg met alle regiogemeenten in Midden- en Zuid-Kennemerland en de provincie aanbesteed. Dat betekent dus dat Heemskerk in zijn eentje helemaal niets kan beslissen. Net zo min als Beverwijk dat kan. Ik ben benieuwd wanneer de wethouder van Heemskerk contact met mij opneemt om te vragen hoe we dit in het vat gaan gieten.
In de gemeentes van de IJmond zijn nu ook vragen gesteld in verband met de nieuwe aanbesteding van het cvv (collectief vraagafhankelijk vervoer). Of in de aanbesteding wel het hebben van winterbanden is meegenomen. In Heemskerk heeft het zelfs geleid tot een raadsdebat waarin Ellen van Tongeren van de VVD een voorstel heeft ingediend dat unaniem aangenomen werd. “Sympathiek” werd het voorstel door een raadslid genoemd die eerst aarzelde, maar later toch ook instemde. “Dringende noodzaak”, was de respons van Ellen van Tongeren. (Volgens de krant van Wakker Beverwijk en Heemskerk, want ik ben zelf niet bij de vergadering geweest).
Toen ik naar de tv keek en een bewogen moeder op een emotionele wijze hoorde pleiten voor verplichting van winterbanden voor busjes die kinderen naar school vervoeren, kwamen de volgende vragen in me op.
1. Zou de kans op ongelukken echt wel zoveel minder worden? Want als je weet dat je winterbanden hebt met meer grip, dan ga je misschien wel weer harder rijden. Zonder winterbanden rijd je waarschijnlijk heel voorzichtig, omdat je weet dat de slipkans groter is.
2. Zouden die ouders die zo hard roepen om veiligheid voor hun kind zelf ook wel winterbanden onder hun auto hebben? Het kind zit tenslotte ook bij de eigen ouders wel eens in de auto als ze in het weekend op familiebezoek gaan, of naar de sport.
Maar ze hebben natuurlijk wel gelijk als ze willen dat vervoer zo veilig mogelijk is. Niet alleen als het om het vervoeren van schoolkinderen of gehandicapten gaat. Ook bij het dagelijkse woon/werkverkeer. Misschien zou het goed zijn om net als in Duitsland het gebruik van winterbanden bij winterse weersomstandigheden verplicht te stellen? Misschien is het ook wel goed voor de economie, in ieder geval de bandenfabrikanten en autozaken hebben er baat bij. Wel dan ook meteen sire spotjes op tv om te waarschuwen dat je zelfs met winterbanden bij winterse omstandigheden je snelheid aan moet passen. Het is geen garantie voor het niet krijgen van een ongeluk.
Maar moeten we het rijden met winterbanden wel verplichten omdat het toevallig nu net 1 van die winters is dat Nederland winterse omstandigheden kent? De prognose is nog steeds dat Nederland warmer wordt en dat we uiteindelijk niet meer naar Zuid-Frankrijk op vakantie hoeven voor een zonvakantie. Nu het eens een keer een echt strenge Hollandse winter is, schiet iedereen meteen in de stress. Is dat wel nodig?
De Heemskerkse raad vraagt zich dat blijkbaar niet af en of het college dat wel heeft gedaan staat niet in de krant te lezen. Bovendien kan de Heemskerkse raad wel zo graag winterbanden willen voor de busjes, maar daarvoor is overleg nodig met andere gemeentes. Het cvv vervoer wordt in overleg met alle regiogemeenten in Midden- en Zuid-Kennemerland en de provincie aanbesteed. Dat betekent dus dat Heemskerk in zijn eentje helemaal niets kan beslissen. Net zo min als Beverwijk dat kan. Ik ben benieuwd wanneer de wethouder van Heemskerk contact met mij opneemt om te vragen hoe we dit in het vat gaan gieten.
donderdag 18 februari 2010
Positivo's en negativo's
Iedereen kent ze wel, de positivo’s. De mensen die altijd optimistisch zijn, die zelfs zo optimistisch zijn dat ze in deze tijd van vorstschade de gaten in de wegen niet zien. Die als de andijvie bij de Deka op is, blijmoedig naar de Vomar fietsen. Die als hun favoriete tv serie opeens niet meer op maandagavond half 9 blijkt te worden uitgezonden, vrolijk een goed boek pakken. Die het niet erg vinden in de langste kassarij beland te zijn. Die niet balen als een wijnglas kapot uit de afwasmachine komt of als dat t-shirt net te heet gewassen is, waardoor je de vijf kilo die je bent aangekomen ook daadwerkelijk ziet zitten. Die niet gefrustreerd raken als die dure trui die net is aangeschaft een week later voor 25 euro minder in de winkel ligt. Die het niet erg vinden om een bus te missen, een vrije zondag te zien verregenen, blijmoedig naar buiten stappen en dan ook nog eens niet nat lijken te worden. Dat soort mensen dus!
En dan zijn daar tegenover, de negativo’s. De mensen die altijd en overal hun mening denken te moeten verkondigen over van alles en het erge is: niets deugt! Klagen over de buurman die zijn auto juist bij hun voor de deur zet, het kassameisje dat het nog moet leren, de kat van de buren die in de tuin poept, de verkeerde instelling van de hardeschijfrecorder waardoor ze de helft van het opgenomen programma missen. Die zich ergeren aan het accent van de nieuwslezeres, aan de jongetjes die buiten AH om voetbalplaatjes staan te zeuren. De mensen die alle politici zakkenvullers vinden. Die ambtenaren lui vinden, om over leraren maar niet te spreken. De gevangenisstraffen in Nederland zijn te laag, de uitkeringen te hoog. Het is te warm of te koud, te droog of te nat, te links of te rechts. Kortom: dat soort mensen.
De eerste groep zijn fijne mensen, hoewel ze je wel een spiegel voorhouden waardoor je jezelf opeens in een ander, minder zonnig daglicht ziet. Gelukkig is daar dan weer de tweede groep, waardoor je je weer wat beter gaat voelen en uit hun schaduw kunt treden. Zo erg ben je gelukkig ook weer niet!
Ik heb eind 2007 een Margriet gekocht waarin een horoscoop voor het volgende jaar stond. Het zou mijn geluksjaar worden. Alles zou goed gaan op het werk, in de liefde, met geldzaken en noem maar op. Nu ben ik niet iemand die normaal gesproken in horoscopen gelooft, maar als je zoveel positiefs leest is het toch zonde om dit naast je neer te leggen.
Het hele jaar 2008 heb ik hierdoor profijt gehad van positief denken. Alles wat goed ging, zag ik als bevestiging van mijn “geluksjaar” en dingen die misgingen kwamen uiteindelijk altijd wel weer goed. De brugklas waar ik mentor van was, was de leukste brugklas ooit. Ik mocht een nieuw project op school trekken als projectleider, waar ik veel plezier aan beleefde en ook nog de credits voor kreeg. Ik kreeg de kans wethouder te worden, een baan die ik al lange tijd begeerde, thuis ging alles goed. De hond die al een jaar daarvoor bijna opgegeven was, leefde weer vrolijk verder. De vakanties waren leuk en verregenden niet. Ook mijn man kreeg een nieuwe baan. Een kind kreeg een leuke, zonnige flat om de hoek. En mijn ouders genoten volop van hun pensioen, in goede gezondheid.
Maar wat maakte dat jaar nu tot zo’n fantastisch jaar? Belangrijk daarbij was dat ikzelf positief naar allerlei zaken keek. Het negatieve zoveel mogelijk negeren en de leuke, goede dingen koesteren. En het werkte! Het werkte zelfs zo goed dat ik aan het eind van het jaar maar geen Margriet meer kocht voor de horoscoop van het volgende jaar. Ik deed gewoon of het geluksjaar ook in 2009 doorliep. Dus ook dat jaar heb ik de goede dingen gekoesterd en het negatieve zoveel mogelijk van me af laten glijden.
Nu zijn we alweer in 2010 en moet ik constateren dat ik weliswaar mijn basishouding van positivisme heb weten te behouden, maar af en toe ook weer in de valkuil van het negativisme beland. Ik probeer me erover heen te zetten als blijkt dat de 1e aflevering van Lost die ik nog niet gezien had, is overgenomen met de 2e aflevering. Ik probeer niet te vloeken als ik mijn fiets achterom zet en merk dat de achterdeur niet open kan omdat het houtje nog in de schuifpui zit. Ik baal als bij de Deka de andijvie op is, terwijl ik weet dat de cavia’s al beginnen te piepen om diezelfde andijvie zodra ik thuiskom. Probeer niet te balen dat mijn t-shirt een maat kleiner uit de droger komt, dat de laatste boterham op is terwijl ik nog moet lunchen, dat een buurman weer zijn auto op de plek van de vuilcontainers heeft gezet, dat mijn voorlicht van de fiets het tijdens het rijden weer eens begeeft, dat het morgen alweer vies weer wordt en dat de PvdA er nog steeds niet goed voor staat voor de komende gemeenteraadsverkiezingen.
Nee, ik blijf positief. De 2e aflevering van Lost is ook leuk. Omlopen naar de voordeur is gezond. Ik vraag gewoon even of mijn dochter straks nog even andijvie bij de Vomar haalt, dat te kleine t-shirt is een goede reden om binnenkort weer eens te gaan shoppen. Dan maar geen brood, er liggen ook nog appels op de fruitschaal, de vuilcontainer zet ik wel een stukje verderop, ik neem voortaan gewoon een reservelampje mee die aan mijn jas kan hangen, overmorgen gaat de zon wel weer schijnen en als vrijdag het kabinet valt, is dat misschien nog niet eens zo gek voor de PvdA bij de gemeenteraadsverkiezingen.
Denk positief, stem positief; stem PvdA!
En dan zijn daar tegenover, de negativo’s. De mensen die altijd en overal hun mening denken te moeten verkondigen over van alles en het erge is: niets deugt! Klagen over de buurman die zijn auto juist bij hun voor de deur zet, het kassameisje dat het nog moet leren, de kat van de buren die in de tuin poept, de verkeerde instelling van de hardeschijfrecorder waardoor ze de helft van het opgenomen programma missen. Die zich ergeren aan het accent van de nieuwslezeres, aan de jongetjes die buiten AH om voetbalplaatjes staan te zeuren. De mensen die alle politici zakkenvullers vinden. Die ambtenaren lui vinden, om over leraren maar niet te spreken. De gevangenisstraffen in Nederland zijn te laag, de uitkeringen te hoog. Het is te warm of te koud, te droog of te nat, te links of te rechts. Kortom: dat soort mensen.
De eerste groep zijn fijne mensen, hoewel ze je wel een spiegel voorhouden waardoor je jezelf opeens in een ander, minder zonnig daglicht ziet. Gelukkig is daar dan weer de tweede groep, waardoor je je weer wat beter gaat voelen en uit hun schaduw kunt treden. Zo erg ben je gelukkig ook weer niet!
Ik heb eind 2007 een Margriet gekocht waarin een horoscoop voor het volgende jaar stond. Het zou mijn geluksjaar worden. Alles zou goed gaan op het werk, in de liefde, met geldzaken en noem maar op. Nu ben ik niet iemand die normaal gesproken in horoscopen gelooft, maar als je zoveel positiefs leest is het toch zonde om dit naast je neer te leggen.
Het hele jaar 2008 heb ik hierdoor profijt gehad van positief denken. Alles wat goed ging, zag ik als bevestiging van mijn “geluksjaar” en dingen die misgingen kwamen uiteindelijk altijd wel weer goed. De brugklas waar ik mentor van was, was de leukste brugklas ooit. Ik mocht een nieuw project op school trekken als projectleider, waar ik veel plezier aan beleefde en ook nog de credits voor kreeg. Ik kreeg de kans wethouder te worden, een baan die ik al lange tijd begeerde, thuis ging alles goed. De hond die al een jaar daarvoor bijna opgegeven was, leefde weer vrolijk verder. De vakanties waren leuk en verregenden niet. Ook mijn man kreeg een nieuwe baan. Een kind kreeg een leuke, zonnige flat om de hoek. En mijn ouders genoten volop van hun pensioen, in goede gezondheid.
Maar wat maakte dat jaar nu tot zo’n fantastisch jaar? Belangrijk daarbij was dat ikzelf positief naar allerlei zaken keek. Het negatieve zoveel mogelijk negeren en de leuke, goede dingen koesteren. En het werkte! Het werkte zelfs zo goed dat ik aan het eind van het jaar maar geen Margriet meer kocht voor de horoscoop van het volgende jaar. Ik deed gewoon of het geluksjaar ook in 2009 doorliep. Dus ook dat jaar heb ik de goede dingen gekoesterd en het negatieve zoveel mogelijk van me af laten glijden.
Nu zijn we alweer in 2010 en moet ik constateren dat ik weliswaar mijn basishouding van positivisme heb weten te behouden, maar af en toe ook weer in de valkuil van het negativisme beland. Ik probeer me erover heen te zetten als blijkt dat de 1e aflevering van Lost die ik nog niet gezien had, is overgenomen met de 2e aflevering. Ik probeer niet te vloeken als ik mijn fiets achterom zet en merk dat de achterdeur niet open kan omdat het houtje nog in de schuifpui zit. Ik baal als bij de Deka de andijvie op is, terwijl ik weet dat de cavia’s al beginnen te piepen om diezelfde andijvie zodra ik thuiskom. Probeer niet te balen dat mijn t-shirt een maat kleiner uit de droger komt, dat de laatste boterham op is terwijl ik nog moet lunchen, dat een buurman weer zijn auto op de plek van de vuilcontainers heeft gezet, dat mijn voorlicht van de fiets het tijdens het rijden weer eens begeeft, dat het morgen alweer vies weer wordt en dat de PvdA er nog steeds niet goed voor staat voor de komende gemeenteraadsverkiezingen.
Nee, ik blijf positief. De 2e aflevering van Lost is ook leuk. Omlopen naar de voordeur is gezond. Ik vraag gewoon even of mijn dochter straks nog even andijvie bij de Vomar haalt, dat te kleine t-shirt is een goede reden om binnenkort weer eens te gaan shoppen. Dan maar geen brood, er liggen ook nog appels op de fruitschaal, de vuilcontainer zet ik wel een stukje verderop, ik neem voortaan gewoon een reservelampje mee die aan mijn jas kan hangen, overmorgen gaat de zon wel weer schijnen en als vrijdag het kabinet valt, is dat misschien nog niet eens zo gek voor de PvdA bij de gemeenteraadsverkiezingen.
Denk positief, stem positief; stem PvdA!
woensdag 17 februari 2010
"Van de politiek verwacht ik niets"
Vandaag was ik geschokt toen ik de "Van de politiek verwacht ik niets" column las van Aysel Erbubak in de Volkskrant van maandag 15 februari. Aysel Erbudak is de mevrouw die directeur is van het Slotervaartziekenhuis en die alom geroemd wordt omdat ze een faillissement heeft weten af te weren. Zij heeft er weer een “gezond” ziekenhuis van gemaakt. Ook als andere ziekenhuizen in de problemen komen weet men haar te vinden voor adviezen. Een echte kanjer dus.
Maar wat schetst mijn verbazing? Ze geeft in haar column aan dat ze nooit stemt bij verkiezingen omdat ze te weinig vertrouwen heeft in politieke partijen en er niemand is die haar verwachtingen waarmaakt. Ze vindt dat politici niet weten wat er bij gewone mensen op straat leeft en denkt dat ze teveel waarde hechten aan hun prima positie dan aan de mening van “het volk”. Soms is er iemand die door zijn of haar consequente en bevlogen optreden haar bijna zover krijgt te gaan stemmen, maar dan kijkt ze naar de partijgenoten en dan vergaat haar de lust. Ze eindigt haar column met te stellen dat ze haar stem aan geen enkele politicus geeft, maar dat daar dan ook tegenover staat dat ze helemaal niets van hen verwacht de komende jaren.
Ik wist echt niet wat ik las. Meent ze dit nu echt? Volgens mij vinden alle politieke partijen de mening van de ‘gewone mensen op straat” belangrijk en komen ze op voor hun belang. Alle politici zijn toch zeker zelf ook burgers die een tante hebben met alleen AOW, een buurman wiens zaak failliet is gegaan, ouders die mantelzorg nodig hebben, kinderen die naar een middelbare school gaan, een man of vrouw die werkt of vrijwilligerswerk doet, hun hond uitlaten in het park, boodschappen doen en funshoppen als het zo uitkomt? Die naar theater en bioscoop gaan, zondag zwemmen met de kinderen, na de vergadering de kroeg induiken, met de trein reizen of in de file staan. Ik snap niet dat iemand dit niet begrijpt: politici zijn gewone mensen!
Verder vind ik het vreemd dat ze als ze dan eindelijk iemand heeft gevonden die ze eigenlijk wel goed genoeg vindt om op te stemmen, ze zich weer tegen laat houden door de partijgenoten van diegene. Waar slaat dat nou op? Als ik me wil laten opereren aan mijn enkel in het Slotervaartziekenhuis omdat daar een goede chirurg zit, laat ik me toch ook niet tegenhouden omdat de hartchirurg als minder goed bekend staat, of omdat zijn gezicht me niet aanstaat? Volgens mij is er geen enkele politieke partij, ziekenhuis, fabriek, winkelketen, politiebureau of welzijnsinstelling waar iedereen die daar werkt naar jouw smaak is. Er is altijd wel een stuk chagrijn, een bitch, een sloombo, een onderkruiper of gewoon een dombo te vinden. Maar daar tegenover staan heel veel goede mensen, die hun werk goed doen, die vriendelijk zijn, respect voor anderen hebben, behulpzaam zijn en noem maar op.
Maar het allermeest verbaas ik me over haar uitspraak dat ze “helemaal niets van hen (politici) verwacht de komende jaren”. Mevrouw Erbudak wil toch ook dat als haar ouders 65 zijn (of 67, maar ik denk dat ze al wat ouder zijn) dat ze dan AOW krijgen, dat ze in een straat wonen waar de straatlantaarns branden, dat ze kunnen sporten in het plaatselijke zwembad en gebruik maken van het ouderencentrum voor een cursus omgaan met de ov chipkaart? Dat ze dan ook in hun buurt een bushalte hebben waardoor ze op de bus naar het winkelcentrum kunnen stappen? En als ze een kind heeft dat nog niet naar school gaat, wil ze toch ook dat die terecht kan bij de kinderopvang of peuterspeelzaal in haar eigen stad, dat er een speeltuin is in de buurt waar hij of zij onder toezicht veilig kan spelen en een leuke kinderboerderij (zoals in Beverwijk De Baak) ? En dat ditzelfde kind als puber mee kan doen aan een leuke activiteit in zijn/haar wijk, zoals Streetrulez in Beverwijk? Dat er voldoende sportvelden in de buurt zijn en een muziekschool waar geleerd kan worden om te drummen (of als mevrouw Erbudak dat te luid vindt: blokfluit of harp) ?
Blijkbaar heeft ze hier niet aan gedacht toen ze haar column schreef. Hartstikke flink om te schrijven dat je niets van politici verwacht, hoor. Leuk om nog een keer onder hun neus te wrijven dat ze teveel plakken aan het pluche van “ hun eigen riante positie”, zoals ze dat noemt. Kijk nou toch eens serieus naar politieke boegbeelden zoals JP Balkenende, Wouter Bos en Andre Rouvoet. Zitten die in riante posities? Iedereen heeft een mening over wat ze doen, wat ze zeggen. Ze staan onder een vergrootglas. Elke fout wordt uitvergroot, elke misser zie je tien keer terug in tv programma’s. Ze worden beschimpt, verguist, belachelijk gemaakt. Ze worden zakkenvuller genoemd, terwijl ze in het bedrijfsleven veel meer kunnen verdienen. Alleen JP verdient de Balkenendenorm, de andere twee halen dat niet.
Ik heb groot respect voor deze mannen, die van hun idealen hun werk hebben gemaakt. En ik zie echt wel dat ze fouten maken en dat ze soms domme dingen zeggen. Maar die domme dingen schrijft Aysel Erbudak ook in haar column. En toch zal ze een heel goede directeur van het Slotervaartziekenhuis zijn.
Maar het zou leuk zijn als ze zich nog bedenkt en toch gaat stemmen. We moeten blij zijn dat we mogen stemmen in Nederland. Er is hard genoeg gestreden voor algemeen kiesrecht. Maak gebruik van dat recht en stem op 3 maart. En het liefst op de PvdA. Maar dat is natuurlijk heel persoonlijk.
Maar wat schetst mijn verbazing? Ze geeft in haar column aan dat ze nooit stemt bij verkiezingen omdat ze te weinig vertrouwen heeft in politieke partijen en er niemand is die haar verwachtingen waarmaakt. Ze vindt dat politici niet weten wat er bij gewone mensen op straat leeft en denkt dat ze teveel waarde hechten aan hun prima positie dan aan de mening van “het volk”. Soms is er iemand die door zijn of haar consequente en bevlogen optreden haar bijna zover krijgt te gaan stemmen, maar dan kijkt ze naar de partijgenoten en dan vergaat haar de lust. Ze eindigt haar column met te stellen dat ze haar stem aan geen enkele politicus geeft, maar dat daar dan ook tegenover staat dat ze helemaal niets van hen verwacht de komende jaren.
Ik wist echt niet wat ik las. Meent ze dit nu echt? Volgens mij vinden alle politieke partijen de mening van de ‘gewone mensen op straat” belangrijk en komen ze op voor hun belang. Alle politici zijn toch zeker zelf ook burgers die een tante hebben met alleen AOW, een buurman wiens zaak failliet is gegaan, ouders die mantelzorg nodig hebben, kinderen die naar een middelbare school gaan, een man of vrouw die werkt of vrijwilligerswerk doet, hun hond uitlaten in het park, boodschappen doen en funshoppen als het zo uitkomt? Die naar theater en bioscoop gaan, zondag zwemmen met de kinderen, na de vergadering de kroeg induiken, met de trein reizen of in de file staan. Ik snap niet dat iemand dit niet begrijpt: politici zijn gewone mensen!
Verder vind ik het vreemd dat ze als ze dan eindelijk iemand heeft gevonden die ze eigenlijk wel goed genoeg vindt om op te stemmen, ze zich weer tegen laat houden door de partijgenoten van diegene. Waar slaat dat nou op? Als ik me wil laten opereren aan mijn enkel in het Slotervaartziekenhuis omdat daar een goede chirurg zit, laat ik me toch ook niet tegenhouden omdat de hartchirurg als minder goed bekend staat, of omdat zijn gezicht me niet aanstaat? Volgens mij is er geen enkele politieke partij, ziekenhuis, fabriek, winkelketen, politiebureau of welzijnsinstelling waar iedereen die daar werkt naar jouw smaak is. Er is altijd wel een stuk chagrijn, een bitch, een sloombo, een onderkruiper of gewoon een dombo te vinden. Maar daar tegenover staan heel veel goede mensen, die hun werk goed doen, die vriendelijk zijn, respect voor anderen hebben, behulpzaam zijn en noem maar op.
Maar het allermeest verbaas ik me over haar uitspraak dat ze “helemaal niets van hen (politici) verwacht de komende jaren”. Mevrouw Erbudak wil toch ook dat als haar ouders 65 zijn (of 67, maar ik denk dat ze al wat ouder zijn) dat ze dan AOW krijgen, dat ze in een straat wonen waar de straatlantaarns branden, dat ze kunnen sporten in het plaatselijke zwembad en gebruik maken van het ouderencentrum voor een cursus omgaan met de ov chipkaart? Dat ze dan ook in hun buurt een bushalte hebben waardoor ze op de bus naar het winkelcentrum kunnen stappen? En als ze een kind heeft dat nog niet naar school gaat, wil ze toch ook dat die terecht kan bij de kinderopvang of peuterspeelzaal in haar eigen stad, dat er een speeltuin is in de buurt waar hij of zij onder toezicht veilig kan spelen en een leuke kinderboerderij (zoals in Beverwijk De Baak) ? En dat ditzelfde kind als puber mee kan doen aan een leuke activiteit in zijn/haar wijk, zoals Streetrulez in Beverwijk? Dat er voldoende sportvelden in de buurt zijn en een muziekschool waar geleerd kan worden om te drummen (of als mevrouw Erbudak dat te luid vindt: blokfluit of harp) ?
Blijkbaar heeft ze hier niet aan gedacht toen ze haar column schreef. Hartstikke flink om te schrijven dat je niets van politici verwacht, hoor. Leuk om nog een keer onder hun neus te wrijven dat ze teveel plakken aan het pluche van “ hun eigen riante positie”, zoals ze dat noemt. Kijk nou toch eens serieus naar politieke boegbeelden zoals JP Balkenende, Wouter Bos en Andre Rouvoet. Zitten die in riante posities? Iedereen heeft een mening over wat ze doen, wat ze zeggen. Ze staan onder een vergrootglas. Elke fout wordt uitvergroot, elke misser zie je tien keer terug in tv programma’s. Ze worden beschimpt, verguist, belachelijk gemaakt. Ze worden zakkenvuller genoemd, terwijl ze in het bedrijfsleven veel meer kunnen verdienen. Alleen JP verdient de Balkenendenorm, de andere twee halen dat niet.
Ik heb groot respect voor deze mannen, die van hun idealen hun werk hebben gemaakt. En ik zie echt wel dat ze fouten maken en dat ze soms domme dingen zeggen. Maar die domme dingen schrijft Aysel Erbudak ook in haar column. En toch zal ze een heel goede directeur van het Slotervaartziekenhuis zijn.
Maar het zou leuk zijn als ze zich nog bedenkt en toch gaat stemmen. We moeten blij zijn dat we mogen stemmen in Nederland. Er is hard genoeg gestreden voor algemeen kiesrecht. Maak gebruik van dat recht en stem op 3 maart. En het liefst op de PvdA. Maar dat is natuurlijk heel persoonlijk.
dinsdag 16 februari 2010
Bellen in de trein
De afgelopen weken heb ik enkele langere treinreizen mogen maken. Normaal gesproken fiets ik naar mijn werk en beperken mijn treinreizen zich tot station Haarlem, een treinreis van 8 minuten. Daar had ik nog niets van het verschijnsel gemerkt dat zich op de langere trajecten duidelijk wel afspeelt: bellen in de trein.Op zich lijkt het natuurlijk ook logisch. In de trein heb je even tijd voor jezelf. Dan kun je een tijdschrift lezen, lunchen, internetten, maar natuurlijk ook bellen. En hoe!
Zo kom je veel over mensen te weten. Dingen die je helemaal niet wilt weten van mensen die je niet kent. Bijvoorbeeld over de vrouw die een afspraak moest maken met een medisch specialist omdat ze klachten had tijdens haar zwangerschap van haar bekkenbodem. Zo hoorde ik precies welke dagen ze wel of niet werkte, dat een bepaalde week lastig was vanwege een lang weekend vakantie, dat vrijdag toch nog “ietsjes beter”uitkwam dan woensdag en dat drie uur ’s middags op vrijdag “helemaal goed”was. Ze had een geaffecteerde stem en toen ik me later omdraaide zag ik dat ze er Goois modieus bijliep, oftewel “helemaal goed”. Ze had nog niet eens zo’n dikke buik, dus zonder het telefoongesprek zou ik niet eens geweten hebben dat ze zwanger was. En was dat erg geweest?
Dan het meisje dat uitgebreid met een vriendin aan de telefoon aan het kletsen was over een feest waar ze die avond heen moest. Dat feest werd gegeven door een meisje dat als nogal sneu werd beschreven. Nog een probleem: het meisje in de trein had kaartjes voor de “Scent” (als ik het goed verstond) terwijl de feestgangers allemaal kaartjes hadden voor “Blok Zuid”. Wat volgens haar beschrijvingen duidelijk de duffere tent was. Er volgde een heel ingewikkeld verhaal over hoe ze toch haar reeds gekochte kaartjes voor de “Scent” kon gebruiken zonder de gastvrouw al te veel voor het hoofd te stoten, maar ze kwamen er samen toch niet helemaal uit. Conclusie was dat ze wel zou afwachten wat er zou gebeuren, kon ze altijd nog besluiten wat ze ging doen.
Hoogtepunt echter was de vrouw achter me die werkelijk twintig minuten aan de telefoon hing met een oudere vriendin of schoonzus. Ze vertelde heel wat over haar leven, maar ook over dat van haar vriend die diverse sollicitaties had lopen. Ja, en daarom was het nog niet zeker of ze eind maart wel mee op de midweek konden. Hij had in ieder geval gesolliciteerd bij enkel energiemaatschappijen en de assessment bij 1 ervan was ook al in gang gezet. Zelf was ze nog aan de studie (naast haar werk), zodat ik hoorde dat ze “de hele maand mei”aan het studeren zou zijn. Ze kreeg 1 week van haar werk, 1 week nam ze zelf en de andere twee weken dan? Daar zei ze verder niets over. Wel dat ze over 8 dagen 6 jaar verkering hadden en dat ze nog foto’s op haar telefoon had staan van hun eerste ontmoeting en de tweede zoen. Onder alle vrolijkheden door werd nog even kort ingegaan op een familielid die uitgezaaide kanker had van longen en lever en waar niets meer aan te doen was. Maar het gesprek ging net zo vrolijk weer verder over Valentijnsdag en zo maar verder. Af en toe slaakte ze spontane kreetjes om te laten blijken dat ze ook wel luisterde naar degene aan de andere kant van de lijn. En ik luisterde mee, hoe kon ik anders?
Ik keek mijn dochter die tegenover me zat af en toe even aan met een blik van:”Nou, nou, die kan er wat van.” Ze keek me aan alsof ze niet door had waar ik op doelde.
Tot het moment kwam dat ik ook nodig moest bellen. Wat was namelijk het geval? We hadden de trein van 5 voor 5 uit Utrecht en het zou erom spannen of we de aansluiting in Amsterdam naar Beverwijk wel zouden halen. Dus, dan is het makkelijk om naar manlief aan het thuisfront te bellen om te vragen of hij even op internet wil kijken of het een goed alternatief was om tot Castricum te blijven zitten en daar over te stappen op de intercity naar Beverwijk. Dat bleek te kunnen en dan zouden we slechts vijf minuten later thuis te zijn. Mazzel!
Een praktisch telefoontje, dacht ik zo. Daar dacht mijn dochter anders over: “Doe niet zo gek, je schreeuwt door de trein. Iedereen kan het horen, je staat voor gek,” was haar reactie. Daarna trok ze demonstratief haar wintermuts over haar hoofd en deed of ze sliep tot station Castricum.
Wat was ik blij toen achter me een heel jong meisje ook zo’n praktisch telefoontje pleegde. Ze meldde haar ouders dat ze om ongeveer zes uur in Alkmaar aankwam en of ze haar dan konden komen ophalen omdat er geen aansluiting was naar huis. Dat was geen probleem en ze sloot het gesprek af met “Nou, bedankt alvast”. Gelukkig, ik was niet meer de "enige" die door de trein schreeuwde en voor gek stond.
Dit stukje is mede mogelijk gemaakt door mijn medereizigers op diverse dagen tussen Beverwijk en Utrecht en vice versa.
Zo kom je veel over mensen te weten. Dingen die je helemaal niet wilt weten van mensen die je niet kent. Bijvoorbeeld over de vrouw die een afspraak moest maken met een medisch specialist omdat ze klachten had tijdens haar zwangerschap van haar bekkenbodem. Zo hoorde ik precies welke dagen ze wel of niet werkte, dat een bepaalde week lastig was vanwege een lang weekend vakantie, dat vrijdag toch nog “ietsjes beter”uitkwam dan woensdag en dat drie uur ’s middags op vrijdag “helemaal goed”was. Ze had een geaffecteerde stem en toen ik me later omdraaide zag ik dat ze er Goois modieus bijliep, oftewel “helemaal goed”. Ze had nog niet eens zo’n dikke buik, dus zonder het telefoongesprek zou ik niet eens geweten hebben dat ze zwanger was. En was dat erg geweest?
Dan het meisje dat uitgebreid met een vriendin aan de telefoon aan het kletsen was over een feest waar ze die avond heen moest. Dat feest werd gegeven door een meisje dat als nogal sneu werd beschreven. Nog een probleem: het meisje in de trein had kaartjes voor de “Scent” (als ik het goed verstond) terwijl de feestgangers allemaal kaartjes hadden voor “Blok Zuid”. Wat volgens haar beschrijvingen duidelijk de duffere tent was. Er volgde een heel ingewikkeld verhaal over hoe ze toch haar reeds gekochte kaartjes voor de “Scent” kon gebruiken zonder de gastvrouw al te veel voor het hoofd te stoten, maar ze kwamen er samen toch niet helemaal uit. Conclusie was dat ze wel zou afwachten wat er zou gebeuren, kon ze altijd nog besluiten wat ze ging doen.
Hoogtepunt echter was de vrouw achter me die werkelijk twintig minuten aan de telefoon hing met een oudere vriendin of schoonzus. Ze vertelde heel wat over haar leven, maar ook over dat van haar vriend die diverse sollicitaties had lopen. Ja, en daarom was het nog niet zeker of ze eind maart wel mee op de midweek konden. Hij had in ieder geval gesolliciteerd bij enkel energiemaatschappijen en de assessment bij 1 ervan was ook al in gang gezet. Zelf was ze nog aan de studie (naast haar werk), zodat ik hoorde dat ze “de hele maand mei”aan het studeren zou zijn. Ze kreeg 1 week van haar werk, 1 week nam ze zelf en de andere twee weken dan? Daar zei ze verder niets over. Wel dat ze over 8 dagen 6 jaar verkering hadden en dat ze nog foto’s op haar telefoon had staan van hun eerste ontmoeting en de tweede zoen. Onder alle vrolijkheden door werd nog even kort ingegaan op een familielid die uitgezaaide kanker had van longen en lever en waar niets meer aan te doen was. Maar het gesprek ging net zo vrolijk weer verder over Valentijnsdag en zo maar verder. Af en toe slaakte ze spontane kreetjes om te laten blijken dat ze ook wel luisterde naar degene aan de andere kant van de lijn. En ik luisterde mee, hoe kon ik anders?
Ik keek mijn dochter die tegenover me zat af en toe even aan met een blik van:”Nou, nou, die kan er wat van.” Ze keek me aan alsof ze niet door had waar ik op doelde.
Tot het moment kwam dat ik ook nodig moest bellen. Wat was namelijk het geval? We hadden de trein van 5 voor 5 uit Utrecht en het zou erom spannen of we de aansluiting in Amsterdam naar Beverwijk wel zouden halen. Dus, dan is het makkelijk om naar manlief aan het thuisfront te bellen om te vragen of hij even op internet wil kijken of het een goed alternatief was om tot Castricum te blijven zitten en daar over te stappen op de intercity naar Beverwijk. Dat bleek te kunnen en dan zouden we slechts vijf minuten later thuis te zijn. Mazzel!
Een praktisch telefoontje, dacht ik zo. Daar dacht mijn dochter anders over: “Doe niet zo gek, je schreeuwt door de trein. Iedereen kan het horen, je staat voor gek,” was haar reactie. Daarna trok ze demonstratief haar wintermuts over haar hoofd en deed of ze sliep tot station Castricum.
Wat was ik blij toen achter me een heel jong meisje ook zo’n praktisch telefoontje pleegde. Ze meldde haar ouders dat ze om ongeveer zes uur in Alkmaar aankwam en of ze haar dan konden komen ophalen omdat er geen aansluiting was naar huis. Dat was geen probleem en ze sloot het gesprek af met “Nou, bedankt alvast”. Gelukkig, ik was niet meer de "enige" die door de trein schreeuwde en voor gek stond.
Dit stukje is mede mogelijk gemaakt door mijn medereizigers op diverse dagen tussen Beverwijk en Utrecht en vice versa.
zondag 14 februari 2010
Geen tijd om bescheiden te zijn
Het is voor de PvdA geen makkelijke tijd. Als bestuurderspartij die in Den Haag samen met het CDA en Christenunie regeert, doe je het de laatste tijd volgens de oppositiepartijen nooit goed. Hun voornaamste kritiek op de PvdA heeft te maken met het feit dat de PvdA compromissen sluit en daarbij hun eigen gedachtegoed verkwanselt. Tenminste, dat beweert de oppositie.
Mijn idee is dat de PvdA in Den Haag niet zozeer het eigen gedachtegoed verkwanselt, maar compromissen moet sluiten. Compromissen sluiten moet je namelijk altijd als je samen met andere partijen bestuurt. Dat merken we plaatselijk ook. Je kunt niet samenwerken en ondertussen altijd je eigen stem doordrukken. Dat lukt in een huwelijk niet en dat lukt in een samenwerkingsverband ook niet.
Het kan zo zijn dat in een huwelijk 1 partner altijd op zondag naar Studio Sport moet wil kijken, terwijl de andere partij op dat moment juist een favoriete serie op Net 5 wil zien. Hoe los je dat op? Nou, bijvoorbeeld door een harde schijfrecorder aan te schaffen, waardoor je eerst Studio Sport kijkt en daarna gezellig met zijn tweeën ook nog de serie bekijkt. In dat geval krijgen beide partners wat ze willen en blijven ze op goede voet staan met elkaar.
In de politiek werkt het bijna net zo. De ene keer neemt de PvdA het voortouw en trekt hard aan het minimabeleid, waardoor zwemlessen voor kinderen nu ook in het minimabeleid zijn opgenomen. De andere keer trekt het CDA aan extra cameratoezicht op straat omdat ze daarmee de veiligheid willen verbeteren. Dan neemt de PvdA weer het voortouw en regelt een subsidie voor sociaal/culturele activiteiten in Wijk aan Zee. En ga zo maar door.
Maar wat is nu de clou? Je bereikt in ieder geval wel wat als je in de coalitie zit. Als je in Beverwijk de oppositiepartijen zou moeten geloven is er door PvdA en CDA de afgelopen jaren niets bereikt, zijn gelden door het riool gespoeld, zijn veel ambtenaren veranderd in corrupte zakkenvullers die met riante vertrekregelingen de rotzooi ontvluchten die de coalitie heeft veroorzaakt. Het minimabeleid is uitgekleed, Wijk aan Zee wordt genegeerd, onderwijsachterstanden zouden toenemen, etcetera.
Het tegendeel is waar. Er is heel veel bereikt. Wijken zoals Meerestein en Prinsenhof hebben een flinke kwaliteitsslag gemaakt op het gebied van wonen en leven. Ontmoetingsplekken, zoals De Baak (kinderboerderij ) en het Alexanderpark hebben van Beverwijk een prettigere woonplaats gemaakt. Het minimabeleid staat als een huis en zwemlessen voor kinderen is er aan toegevoegd. Ondanks de bezuinigingen van 2008 heeft de gemeente nog steeds goede voorzieningen op het gebied van kunst, cultuur, en maatschappelijke dienstverlening.
Wijk aan Zee heeft nieuwe kansen gekregen door de steun vanuit de gemeente voor sociaal culturele activiteiten en De Moriaan zal ondersteund worden in zijn strijd om het bestaand. Er wordt geïnvesteerd in de sportparken en de atletiekbaan is aangelegd. We investeren enorm in het voorkomen en bestrijden van onderwijsachterstanden. Maar daarmee zijn ze nog niet meteen weg. Dat gaat een lange tijd duren, waarin de gemeente en partners zich zullen moeten inspannen en investeren. En wie spelen ook nog een belangrijke rol in alles wat er bereikt is? Ons ambtenarenapparaat, dat voor het overgrote deel bestaat uit gemotiveerde, goed opgeleide mensen die samen met het bestuur keihard werken aan het realiseren van goede plannen.
Er zijn geen makkelijke oplossingen voor moeilijke problemen. Als we ons minimabeleid op orde hebben, wil dat niet zeggen dat er geen Beverwijkers zijn die gebruik maken van een voedselbank. Dat zijn vaak heel andere groepen. Groepen die geen uitkering hebben, maar gewoon werken.Er zitten ook gezinnen bij die veel verkeerde keuzes maken waardoor ze zichzelf in de narigheid hebben geholpen. Sommige oppositiepartijen beweren dat de voedselbank bestaat omdat de huidige coalitie het minimabeleid fors heeft uitgekleed. Niets is minder waar! Het is slechts een populistische kreet die absoluut niet de lading dekt.
Het probleem van de PvdA is dat veel kiezers achter negatieve geluiden aanlopen. Het is niet goed of het deugt niet. De oppositie gaat het beter doen als ze aan “de macht” zijn. Maar is dat ook zo? Als je zo negatief bent ingesteld, gaat het nooit wat worden in een samenwerking als coalitiepartij. Je kunt tenslotte niet telkens je coalitiepartner beschuldigen van alles dat misgaat. Je kunt niet als een klein kind de schuld naar een ander schuiven: “Het is hun zijn schuld”. Je kunt ook niet steeds zeggen, dat je het ergens eigenlijk niet mee eens bent, dat het als het aan jou had gelegen anders was gegaan. Dat kan niet, de coalitie spreekt met 1 mond en je staat samen voor besluiten die genomen zijn. De afgelopen vier jaar zijn heel veel besluiten genomen. Niet alleen besluiten waar de PvdA blij mee was, maar alle besluiten worden ook nu nog door ons volledig gesteund. Trouwens, ook door de oppositiepartijen die nu te hoop lopen om de coalitie van alles te beschuldigen. We waren het gewoon vaak met elkaar eens.
Nee, wij hebben het als PvdA binnen de coalitie goed gedaan. We hebben goede besluiten aan de raad voorgelegd, die ook vaak massaal zijn ondersteund. Wat dat betreft hebben we het als hele gemeentebestuur goed gedaan. Het is nu niet de tijd voor valse bescheidenheid. Beverwijk is beter af dan 4 jaar geleden en dat komt voor een groot deel door de invloed van de PvdA. Zo, dat staat hier nu maar mooi eens zwart op wit. De PvdA heeft geknokt voor de inwoners van Beverwijk en hopelijk knokken ze voor ons op 3 maart. Het is van groot belang dat we door kunnen gaan op de ingeslagen weg.
Mijn idee is dat de PvdA in Den Haag niet zozeer het eigen gedachtegoed verkwanselt, maar compromissen moet sluiten. Compromissen sluiten moet je namelijk altijd als je samen met andere partijen bestuurt. Dat merken we plaatselijk ook. Je kunt niet samenwerken en ondertussen altijd je eigen stem doordrukken. Dat lukt in een huwelijk niet en dat lukt in een samenwerkingsverband ook niet.
Het kan zo zijn dat in een huwelijk 1 partner altijd op zondag naar Studio Sport moet wil kijken, terwijl de andere partij op dat moment juist een favoriete serie op Net 5 wil zien. Hoe los je dat op? Nou, bijvoorbeeld door een harde schijfrecorder aan te schaffen, waardoor je eerst Studio Sport kijkt en daarna gezellig met zijn tweeën ook nog de serie bekijkt. In dat geval krijgen beide partners wat ze willen en blijven ze op goede voet staan met elkaar.
In de politiek werkt het bijna net zo. De ene keer neemt de PvdA het voortouw en trekt hard aan het minimabeleid, waardoor zwemlessen voor kinderen nu ook in het minimabeleid zijn opgenomen. De andere keer trekt het CDA aan extra cameratoezicht op straat omdat ze daarmee de veiligheid willen verbeteren. Dan neemt de PvdA weer het voortouw en regelt een subsidie voor sociaal/culturele activiteiten in Wijk aan Zee. En ga zo maar door.
Maar wat is nu de clou? Je bereikt in ieder geval wel wat als je in de coalitie zit. Als je in Beverwijk de oppositiepartijen zou moeten geloven is er door PvdA en CDA de afgelopen jaren niets bereikt, zijn gelden door het riool gespoeld, zijn veel ambtenaren veranderd in corrupte zakkenvullers die met riante vertrekregelingen de rotzooi ontvluchten die de coalitie heeft veroorzaakt. Het minimabeleid is uitgekleed, Wijk aan Zee wordt genegeerd, onderwijsachterstanden zouden toenemen, etcetera.
Het tegendeel is waar. Er is heel veel bereikt. Wijken zoals Meerestein en Prinsenhof hebben een flinke kwaliteitsslag gemaakt op het gebied van wonen en leven. Ontmoetingsplekken, zoals De Baak (kinderboerderij ) en het Alexanderpark hebben van Beverwijk een prettigere woonplaats gemaakt. Het minimabeleid staat als een huis en zwemlessen voor kinderen is er aan toegevoegd. Ondanks de bezuinigingen van 2008 heeft de gemeente nog steeds goede voorzieningen op het gebied van kunst, cultuur, en maatschappelijke dienstverlening.
Wijk aan Zee heeft nieuwe kansen gekregen door de steun vanuit de gemeente voor sociaal culturele activiteiten en De Moriaan zal ondersteund worden in zijn strijd om het bestaand. Er wordt geïnvesteerd in de sportparken en de atletiekbaan is aangelegd. We investeren enorm in het voorkomen en bestrijden van onderwijsachterstanden. Maar daarmee zijn ze nog niet meteen weg. Dat gaat een lange tijd duren, waarin de gemeente en partners zich zullen moeten inspannen en investeren. En wie spelen ook nog een belangrijke rol in alles wat er bereikt is? Ons ambtenarenapparaat, dat voor het overgrote deel bestaat uit gemotiveerde, goed opgeleide mensen die samen met het bestuur keihard werken aan het realiseren van goede plannen.
Er zijn geen makkelijke oplossingen voor moeilijke problemen. Als we ons minimabeleid op orde hebben, wil dat niet zeggen dat er geen Beverwijkers zijn die gebruik maken van een voedselbank. Dat zijn vaak heel andere groepen. Groepen die geen uitkering hebben, maar gewoon werken.Er zitten ook gezinnen bij die veel verkeerde keuzes maken waardoor ze zichzelf in de narigheid hebben geholpen. Sommige oppositiepartijen beweren dat de voedselbank bestaat omdat de huidige coalitie het minimabeleid fors heeft uitgekleed. Niets is minder waar! Het is slechts een populistische kreet die absoluut niet de lading dekt.
Het probleem van de PvdA is dat veel kiezers achter negatieve geluiden aanlopen. Het is niet goed of het deugt niet. De oppositie gaat het beter doen als ze aan “de macht” zijn. Maar is dat ook zo? Als je zo negatief bent ingesteld, gaat het nooit wat worden in een samenwerking als coalitiepartij. Je kunt tenslotte niet telkens je coalitiepartner beschuldigen van alles dat misgaat. Je kunt niet als een klein kind de schuld naar een ander schuiven: “Het is hun zijn schuld”. Je kunt ook niet steeds zeggen, dat je het ergens eigenlijk niet mee eens bent, dat het als het aan jou had gelegen anders was gegaan. Dat kan niet, de coalitie spreekt met 1 mond en je staat samen voor besluiten die genomen zijn. De afgelopen vier jaar zijn heel veel besluiten genomen. Niet alleen besluiten waar de PvdA blij mee was, maar alle besluiten worden ook nu nog door ons volledig gesteund. Trouwens, ook door de oppositiepartijen die nu te hoop lopen om de coalitie van alles te beschuldigen. We waren het gewoon vaak met elkaar eens.
Nee, wij hebben het als PvdA binnen de coalitie goed gedaan. We hebben goede besluiten aan de raad voorgelegd, die ook vaak massaal zijn ondersteund. Wat dat betreft hebben we het als hele gemeentebestuur goed gedaan. Het is nu niet de tijd voor valse bescheidenheid. Beverwijk is beter af dan 4 jaar geleden en dat komt voor een groot deel door de invloed van de PvdA. Zo, dat staat hier nu maar mooi eens zwart op wit. De PvdA heeft geknokt voor de inwoners van Beverwijk en hopelijk knokken ze voor ons op 3 maart. Het is van groot belang dat we door kunnen gaan op de ingeslagen weg.
donderdag 11 februari 2010
Weg met de tegenpartij!
In de jaren zeventig/tachtig kende iedereen eigenlijk wel De Tegenpartij. Deze partij die door Kees van Kooten en Wim de Bie was verzonnen voor hun televisieprogramma had 1 duidelijke lijn: ze waren overal tegen. De rolverdeling van Koot en Bie was duidelijk: Bie (alias Tedje van Es) was de domme kracht en Koot (alias F.Jacobse) was de gladde glibber. Dat het een parodie was, zal een ieder duidelijk zijn geweest. Toch hebben ze in de loop der jaren navolging gekregen van lieden die hun campagne helaas niet ironisch bedoelden.
• Nog even voor de nostalgie uit het verkiezingsprogram van De Tegenpartij
• Stemp de Tegenpartij!
• Samen voor ons eigen
• (de miljoenen van de pensioenen, de miljarden van het gas,) Geen gezeik, iedereen rijk, en in zijn sas
• Nergens geen maximumsnelheden! Honderdtwintig? Dat rijden wij al in z'n achteruit!
• Mogen wij éven overgeven?
• De Tegenpartij, de partij voor alle Nederlanders die niet meer tegen Nederland kenne
Een tijd lang (en eigenlijk nog steeds) was de SP de Tegenpartij. Weliswaar geen glibber als F. Jacobse of domme kracht als Tedje van Es aan de macht, maar men was wel altijd overal tegen. Het komt op mij altijd zo terriërachtig over. Zeker nu Agnes Kant bij de SP haar mannetje staat. Ze kijkt vals in de richting van haar tegenstander, bespringt (figuurlijk) haar onderwerp, blijft keffen (ook figuurlijk) als een hondje dat bijna gewurgd wordt door de strakke riem en kijkt daarbij alsof ze echt wil gaan bijten. Geen prettig gezicht.
Ook Rita Verdonk met haar Trots op Nederland is vaak tegen. Eigen ideeën zijn er niet veel, maar die van de anderen deugen in ieder geval niet. Ik heb trouwens nog steeds niet door op welk deel van Nederland ze trots is. Rita lijkt op een rottweiler. Ze heeft trouwens ook grote hondenogen, let maar eens op. Ze accentueert ze ook nog eens met dikke lijnen. Ze noemde zichzelf ooit rechtdoorzee, maar waar ze dan eindigt aan het eind van die zee? Misschien in Engeland (Rita rules the waves). Rottweilers staan niet bekend om hun denkvermogen. Ze gaan gewoon.
En dan nog Geert Wilders en zijn Partij van de Vrijheid. Ik denk niet dat veel mensen zich nog vrij zouden voelen als hij aan de macht komt in Den Haag. Als je hem met een hond wilt vergelijken zou hij het best vergeleken kunnen worden met een kruising tussen een poedel en een pitbull komen. En dat is eigenlijk een belediging voor de poedel, die toch bekend staat als een vriendelijk beest. Het gaat dan echt alleen om de haardracht. Voor de pitbull is het trouwens ook een belediging, want de meeste zijn toch echt niet zo slecht als de enkelingen die de krant halen omdat ze een kind ernstig hebben verwond. Dat soort pitbulls laat niet los (en hun favoriete plek is dan de strot).
Is Geert Wilders dan zo erg? Een groot deel van Nederland zou op hem stemmen als ze bij de gemeenteraadsverkiezingen de kans kregen. Hebben die mensen dan allemaal ongelijk? Beweer ik soms dat die mensen allemaal gek zijn? Nee, dat beweer ik niet. Geert Wilders is erg, dat wel. Hij is erg, omdat hij als politicus met vele jaren ervaring misbruik maakt van naïeve burgers. Hij geeft ze het signaal dat veel zaken misgaan in Nederland en dat dat voor een groot deel te wijten is aan de Islam. Hij noemt expres niet de mensen, maar hun godsdienst. Dat klinkt minder erg. Maar is dat ook minder erg?
Godsdiensten geven mensen steun, geven een kader om naar te leven, maar de boeken die de lijn uitzetten bieden ook ruimte voor misbruik. Hoe lang zijn homofielen niet verketterd, omdat men zei dat de bijbel hier duidelijk tegen was. Als de mensen die de bijbel schreven hadden geweten dat er ooit een Geert Wilders in Nederland zou zijn die de haarverf voor mannen zou ontdekken, hadden ze vast geschreven dat dit zondig was en verboden moest worden. En dat de persoon die zich hiertoe laat verleiden, verketterd moet worden. Als je alles negatief wilt uitleggen, kun je met de bijbel veel kanten uit. Met de Koran dan natuurlijk ook. Maar dat moet je niet willen. Ook niet als je van de partij van de Vrijheid bent. Juist niet als je van de Partij van de Vrijheid bent.
Hoe ze aan die naam zijn gekomen is me trouwens een raadsel. Wie is er nog vrij als Geert Wilders aan de macht komt? Volgens mij houdt die vrijheid alleen maar in dat je vrij mag roepen dat niets deugt. Maar wat schieten we daarmee op? De PVV roept dat het niet deugt, de kiezers vinden dat het niet deugt en stemmen massaal voor deze tegenpartij. Maar wie gaat er dan voor zorgen dat het wel deugt?
In de bijna vijftig jaar dat ik in Nederland rondloop, is me opgevallen dat ik het nooit moest hebben van de mensen die vinden dat iets niet deugt. Die mensen deugen zelf niet zo heel erg. Je moet het hebben van de mensen die alternatieven bieden om ervoor te zorgen dat het beter wordt. Mensen die met goede ideeën komen waar je je achter kunt scharen. Mensen die niet escaleren, maar nuanceren. Mensen die niet de schuld voor zaken die misgaan bij bepaalde groepen neerleggen. Waarom moet er eigenlijk altijd iemand schuld hebben? Leg dat eerst maar eens uit.
En voor vandaag eindig ik met een mooie slogan uit een reclamecampagne van Sire. Het is bedoeld om te wijzen op de verantwoordelijkheid van het individu. Samen maak je een samenleving waarin het prettig is te leven.
De maatschappij, dat ben jij!
• Nog even voor de nostalgie uit het verkiezingsprogram van De Tegenpartij
• Stemp de Tegenpartij!
• Samen voor ons eigen
• (de miljoenen van de pensioenen, de miljarden van het gas,) Geen gezeik, iedereen rijk, en in zijn sas
• Nergens geen maximumsnelheden! Honderdtwintig? Dat rijden wij al in z'n achteruit!
• Mogen wij éven overgeven?
• De Tegenpartij, de partij voor alle Nederlanders die niet meer tegen Nederland kenne
Een tijd lang (en eigenlijk nog steeds) was de SP de Tegenpartij. Weliswaar geen glibber als F. Jacobse of domme kracht als Tedje van Es aan de macht, maar men was wel altijd overal tegen. Het komt op mij altijd zo terriërachtig over. Zeker nu Agnes Kant bij de SP haar mannetje staat. Ze kijkt vals in de richting van haar tegenstander, bespringt (figuurlijk) haar onderwerp, blijft keffen (ook figuurlijk) als een hondje dat bijna gewurgd wordt door de strakke riem en kijkt daarbij alsof ze echt wil gaan bijten. Geen prettig gezicht.
Ook Rita Verdonk met haar Trots op Nederland is vaak tegen. Eigen ideeën zijn er niet veel, maar die van de anderen deugen in ieder geval niet. Ik heb trouwens nog steeds niet door op welk deel van Nederland ze trots is. Rita lijkt op een rottweiler. Ze heeft trouwens ook grote hondenogen, let maar eens op. Ze accentueert ze ook nog eens met dikke lijnen. Ze noemde zichzelf ooit rechtdoorzee, maar waar ze dan eindigt aan het eind van die zee? Misschien in Engeland (Rita rules the waves). Rottweilers staan niet bekend om hun denkvermogen. Ze gaan gewoon.
En dan nog Geert Wilders en zijn Partij van de Vrijheid. Ik denk niet dat veel mensen zich nog vrij zouden voelen als hij aan de macht komt in Den Haag. Als je hem met een hond wilt vergelijken zou hij het best vergeleken kunnen worden met een kruising tussen een poedel en een pitbull komen. En dat is eigenlijk een belediging voor de poedel, die toch bekend staat als een vriendelijk beest. Het gaat dan echt alleen om de haardracht. Voor de pitbull is het trouwens ook een belediging, want de meeste zijn toch echt niet zo slecht als de enkelingen die de krant halen omdat ze een kind ernstig hebben verwond. Dat soort pitbulls laat niet los (en hun favoriete plek is dan de strot).
Is Geert Wilders dan zo erg? Een groot deel van Nederland zou op hem stemmen als ze bij de gemeenteraadsverkiezingen de kans kregen. Hebben die mensen dan allemaal ongelijk? Beweer ik soms dat die mensen allemaal gek zijn? Nee, dat beweer ik niet. Geert Wilders is erg, dat wel. Hij is erg, omdat hij als politicus met vele jaren ervaring misbruik maakt van naïeve burgers. Hij geeft ze het signaal dat veel zaken misgaan in Nederland en dat dat voor een groot deel te wijten is aan de Islam. Hij noemt expres niet de mensen, maar hun godsdienst. Dat klinkt minder erg. Maar is dat ook minder erg?
Godsdiensten geven mensen steun, geven een kader om naar te leven, maar de boeken die de lijn uitzetten bieden ook ruimte voor misbruik. Hoe lang zijn homofielen niet verketterd, omdat men zei dat de bijbel hier duidelijk tegen was. Als de mensen die de bijbel schreven hadden geweten dat er ooit een Geert Wilders in Nederland zou zijn die de haarverf voor mannen zou ontdekken, hadden ze vast geschreven dat dit zondig was en verboden moest worden. En dat de persoon die zich hiertoe laat verleiden, verketterd moet worden. Als je alles negatief wilt uitleggen, kun je met de bijbel veel kanten uit. Met de Koran dan natuurlijk ook. Maar dat moet je niet willen. Ook niet als je van de partij van de Vrijheid bent. Juist niet als je van de Partij van de Vrijheid bent.
Hoe ze aan die naam zijn gekomen is me trouwens een raadsel. Wie is er nog vrij als Geert Wilders aan de macht komt? Volgens mij houdt die vrijheid alleen maar in dat je vrij mag roepen dat niets deugt. Maar wat schieten we daarmee op? De PVV roept dat het niet deugt, de kiezers vinden dat het niet deugt en stemmen massaal voor deze tegenpartij. Maar wie gaat er dan voor zorgen dat het wel deugt?
In de bijna vijftig jaar dat ik in Nederland rondloop, is me opgevallen dat ik het nooit moest hebben van de mensen die vinden dat iets niet deugt. Die mensen deugen zelf niet zo heel erg. Je moet het hebben van de mensen die alternatieven bieden om ervoor te zorgen dat het beter wordt. Mensen die met goede ideeën komen waar je je achter kunt scharen. Mensen die niet escaleren, maar nuanceren. Mensen die niet de schuld voor zaken die misgaan bij bepaalde groepen neerleggen. Waarom moet er eigenlijk altijd iemand schuld hebben? Leg dat eerst maar eens uit.
En voor vandaag eindig ik met een mooie slogan uit een reclamecampagne van Sire. Het is bedoeld om te wijzen op de verantwoordelijkheid van het individu. Samen maak je een samenleving waarin het prettig is te leven.
De maatschappij, dat ben jij!
woensdag 10 februari 2010
Wie is er bang voor de grote, boze wolf?
Als kind krijgt iedereen wel eens het verhaaltje voorgelezen van Roodkapje en de wolf. Je snapt als kind niet dat Roodkapje niet bang is voor de grote, boze wolf en je snapt ook niet waarom ze niet ziet dat de wolf in bed ligt in plaats van haar oma. Is ze dom? Is ze slechtziend waardoor ze denkt dat oma zich beter moet scheren? Is ze naïef? Ja, dat laatste is ze zeker. Ze merkt pas de persoonsverwisseling op als de wolf zijn tanden laat zien en daar ook nog eens duidelijk bij roept:” Met die tanden kan ik je lekker opeten”.
Daarna zit de schrik er goed in en kan Roodkapje gelukkig ontkomen aan de scherpe tanden met hulp van de boswachter. Gelukkig komt oma later ook nog uit de buik van de wolf tevoorschijn en ze leefden nog lang (Roodkapje in ieder geval, oma waarschijnlijk wat minder lang) en gelukkig.
Ja, zo gaat dat in een sprookje. Maar het echte leven is anders. Hoe anders vergaat het de mensen die leningen hebben afgesloten bij de DSB bank. Deze week was een mevrouw op televisie die vertelde dat zij en haar man geld voor een nieuwe auto hadden geleend. Het ging om ongeveer 22.000 euro. Zij hadden daar meteen 6 verzekeringen bij genomen op aanraden van de DSB adviseur. Het gevolg was dat ze nu al jaren een flink bedrag per maand betaalde, waarvan slechts 3 euro aflossing. Ze constateerde dat ze haar hele leven er niet meer af zou komen. Haar man was van alle problemen zo depressief geworden dat hij zelfmoord had gepleegd en eigenlijk zag zij het ook allemaal niet meer zitten. Ze leefden in ieder geval niet lang en gelukkig.
Ondanks de verschillen aan het slot van het verhaal, zit er toch veel overeenkomst in. Roodkapje was niet bang voor de wolf, het echtpaar was niet bang voor de financiële verplichtingen die ze zich op de hals haalden. Waren ze dom? Waren ze slechtziend zodat ze de kleine lettertjes niet konden lezen? Waren ze naïef? Ja, dat laatste waren ze zeker. Waarom dachten ze dat ze met de aanschaf van een auto 6 verzekeringen nodig hadden? Waarom keken ze alleen naar het totale maandbedrag dat ze zouden moeten betalen en niet naar het bedrag dat ze maandelijks zouden aflossen? Deze vragen werden niet gesteld en dus ook niet beantwoord. Het was het echtpaar overkomen. Zo werd het in ieder geval door het tv programma gepresenteerd. Maar er was geen boswachter om ze te redden.
Het lijkt wel of zich in Nederland een grote ramp heeft afgespeeld en we met zijn allen slachtoffers zijn geworden. Niet alleen door grote, boze wolf Dirk Scheringa (al wordt hij door sommigen ook weer als slachtoffer gezien), maar door alles en iedereen. Elke fout die we zelf maken, maken we door iets of iemand anders. Eigen verantwoordelijkheid zijn twee woorden die veel mensen niet meer kennen. Een hypotheekbank is schuldig die ons in de verleiding brengt om een huis aan te schaffen dat we eigenlijk niet kunnen betalen. De politieman is schuldig die ons bekeurt wegens te hard rijden (wat een eikel!). De reclame is schuldig, want nu kopen we allerlei nieuwe apparatuur op afbetaling tegen woekerrentes. Ja, iedereen wil toch een:
I Phone (welke loser heeft er nog geen? Wie eindigt zijn mailberichten nog niet met; verstuurd vanaf mijn I Phone?)
een dvd speler in de auto (“Ja, zo houd je ze zoet tot Zuid-Frankrijk, hè)
lcd tv (maakt niet uit dat er niets leuks op te zien is, je hebt in ieder geval het nieuwste model)
nieuwste en grootste auto uit de straat (Piet heeft een grotere dan ik, dat kan natuurlijk niet. Die sukkel!)
kinderen in de nieuwste mode (“ Ja, schattig, hè, kost bijna niets bij Esprit!)
op vliegvakantie naar Tenerife in de winter (“Oh, wat zijn we toch wit! Echt niet leuk meer . Je hebt eigenlijk geen keus, hè. Je moet wel”)
Maar we hebben wel degelijk een keus. De kinderen kunnen in de auto ook vermaakt worden met alle gele auto’s tellen, of alle stationwagons. Of ze kunnen veertigduizend keer “een potje met vet” zingen van Beverwijk tot Zuid-Frankrijk. Of gewoon lekker laten bekvechten, is ook een optie.Je kunt ook niet zo ver met vakantie gaan. Overijssel is ook erg mooi en je hoeft geen tol te betalen. Als je het accent eenmaal door hebt, is de taal ook geen probleem meer. Je kunt een tweedehands auto kopen in plaats van een nieuwe. Hoef je meteen niet meer zo bang te zijn voor krassen. De kinderen spelen het liefst in makkelijke trainingspakken in plaats van designkleding, internetten hoeft niet perse op de I Phone, maar kan ook op een gewone, vaste computer. En op Tenerife kan het ook slecht weer zijn!
We zijn geen slachtoffers van de grote, boze buitenwereld. We zijn slachtoffers van onszelf. We hebben wel degelijk een keus. Het gaat erom dat je de goede maakt. Alles wat te mooi lijkt, is ook te mooi. Dat is mijn uitgangspunt. Er zit dan altijd wel een addertje onder het gras.
Trap er niet in. Neem verantwoordelijkheid over je eigen leven en beperk jezelf in je wensen als je financiële mogelijkheden beperkt zijn. En dat zijn ze eigenlijk bij iedereen die niet de eigenaar is van Microsoft of Koningin der Nederlanden. Dan hoef je ook niet meer bang te zijn voor de grote, boze wolf. En dan leef je nog lang (hopelijk) en in ieder geval gelukkig.
Daarna zit de schrik er goed in en kan Roodkapje gelukkig ontkomen aan de scherpe tanden met hulp van de boswachter. Gelukkig komt oma later ook nog uit de buik van de wolf tevoorschijn en ze leefden nog lang (Roodkapje in ieder geval, oma waarschijnlijk wat minder lang) en gelukkig.
Ja, zo gaat dat in een sprookje. Maar het echte leven is anders. Hoe anders vergaat het de mensen die leningen hebben afgesloten bij de DSB bank. Deze week was een mevrouw op televisie die vertelde dat zij en haar man geld voor een nieuwe auto hadden geleend. Het ging om ongeveer 22.000 euro. Zij hadden daar meteen 6 verzekeringen bij genomen op aanraden van de DSB adviseur. Het gevolg was dat ze nu al jaren een flink bedrag per maand betaalde, waarvan slechts 3 euro aflossing. Ze constateerde dat ze haar hele leven er niet meer af zou komen. Haar man was van alle problemen zo depressief geworden dat hij zelfmoord had gepleegd en eigenlijk zag zij het ook allemaal niet meer zitten. Ze leefden in ieder geval niet lang en gelukkig.
Ondanks de verschillen aan het slot van het verhaal, zit er toch veel overeenkomst in. Roodkapje was niet bang voor de wolf, het echtpaar was niet bang voor de financiële verplichtingen die ze zich op de hals haalden. Waren ze dom? Waren ze slechtziend zodat ze de kleine lettertjes niet konden lezen? Waren ze naïef? Ja, dat laatste waren ze zeker. Waarom dachten ze dat ze met de aanschaf van een auto 6 verzekeringen nodig hadden? Waarom keken ze alleen naar het totale maandbedrag dat ze zouden moeten betalen en niet naar het bedrag dat ze maandelijks zouden aflossen? Deze vragen werden niet gesteld en dus ook niet beantwoord. Het was het echtpaar overkomen. Zo werd het in ieder geval door het tv programma gepresenteerd. Maar er was geen boswachter om ze te redden.
Het lijkt wel of zich in Nederland een grote ramp heeft afgespeeld en we met zijn allen slachtoffers zijn geworden. Niet alleen door grote, boze wolf Dirk Scheringa (al wordt hij door sommigen ook weer als slachtoffer gezien), maar door alles en iedereen. Elke fout die we zelf maken, maken we door iets of iemand anders. Eigen verantwoordelijkheid zijn twee woorden die veel mensen niet meer kennen. Een hypotheekbank is schuldig die ons in de verleiding brengt om een huis aan te schaffen dat we eigenlijk niet kunnen betalen. De politieman is schuldig die ons bekeurt wegens te hard rijden (wat een eikel!). De reclame is schuldig, want nu kopen we allerlei nieuwe apparatuur op afbetaling tegen woekerrentes. Ja, iedereen wil toch een:
I Phone (welke loser heeft er nog geen? Wie eindigt zijn mailberichten nog niet met; verstuurd vanaf mijn I Phone?)
een dvd speler in de auto (“Ja, zo houd je ze zoet tot Zuid-Frankrijk, hè)
lcd tv (maakt niet uit dat er niets leuks op te zien is, je hebt in ieder geval het nieuwste model)
nieuwste en grootste auto uit de straat (Piet heeft een grotere dan ik, dat kan natuurlijk niet. Die sukkel!)
kinderen in de nieuwste mode (“ Ja, schattig, hè, kost bijna niets bij Esprit!)
op vliegvakantie naar Tenerife in de winter (“Oh, wat zijn we toch wit! Echt niet leuk meer . Je hebt eigenlijk geen keus, hè. Je moet wel”)
Maar we hebben wel degelijk een keus. De kinderen kunnen in de auto ook vermaakt worden met alle gele auto’s tellen, of alle stationwagons. Of ze kunnen veertigduizend keer “een potje met vet” zingen van Beverwijk tot Zuid-Frankrijk. Of gewoon lekker laten bekvechten, is ook een optie.Je kunt ook niet zo ver met vakantie gaan. Overijssel is ook erg mooi en je hoeft geen tol te betalen. Als je het accent eenmaal door hebt, is de taal ook geen probleem meer. Je kunt een tweedehands auto kopen in plaats van een nieuwe. Hoef je meteen niet meer zo bang te zijn voor krassen. De kinderen spelen het liefst in makkelijke trainingspakken in plaats van designkleding, internetten hoeft niet perse op de I Phone, maar kan ook op een gewone, vaste computer. En op Tenerife kan het ook slecht weer zijn!
We zijn geen slachtoffers van de grote, boze buitenwereld. We zijn slachtoffers van onszelf. We hebben wel degelijk een keus. Het gaat erom dat je de goede maakt. Alles wat te mooi lijkt, is ook te mooi. Dat is mijn uitgangspunt. Er zit dan altijd wel een addertje onder het gras.
Trap er niet in. Neem verantwoordelijkheid over je eigen leven en beperk jezelf in je wensen als je financiële mogelijkheden beperkt zijn. En dat zijn ze eigenlijk bij iedereen die niet de eigenaar is van Microsoft of Koningin der Nederlanden. Dan hoef je ook niet meer bang te zijn voor de grote, boze wolf. En dan leef je nog lang (hopelijk) en in ieder geval gelukkig.
dinsdag 9 februari 2010
Goedkope huurwoningen, maar liever niet in Uitgeest!
In het Dagblad Kennemerland van 9 februari staat een interessant stuk over de teruglopende verkoop van woningen in Uitgeest. De plaatselijke vereniging van woningbezitters (AVBU) meldt dat er in 2009 ruim 57 procent minder huizen zijn verkocht dan in 2007. Ook de gemiddelde opbrengst ging fors omlaag, ruim 5 procent. Tot nu toe een duidelijk verhaal. Of je er meteen conclusies aan moet verbinden weet ik niet. Maar dat doet Jo van Dam (het boegbeeld van AVBU) wel. Alleen de conclusies zijn totaal anders dan je zou mogen verwachten.
Als eerste stelt hij dat het duidelijk is dat het in Uitgeest onmogelijk is om goedkope appartementen te bouwen. Als uitleg geeft hij dat de gemiddelde meterprijs net zo hoog ligt als die van vrijstaande woningen. Wat wil hij nu hiermee bewijzen? Er zijn blijkbaar onverkoopbare dure appartementen, maar waarom het niet mogelijk zou zijn goedkope appartementen te bouwen legt hij helemaal niet uit. De projectontwikkelaars hebben gewoon te hoog ingezet. Kopers van dure appartementen mijden blijkbaar Uitgeest. Potentiële kopers van goedkope appartementen krijgen niet eens een kans.
Verder stelt hij dat de politiek af moet van de wens om goedkope huurappartementen te bouwen, die door de vrije woningmarkt ten goede komen aan de hele IJmond. Hij vindt dat de gemeente eengezinswoningen moet bouwen. Natuurlijk, iedereen wil het liefst een huis met een tuintje, ook in Beverwijk. Maar is die wens voor iedereen haalbaar, vooral financieel gezien? Natuurlijk niet. En heeft Uitgeest een grote voorraad goedkope huurwoningen? Al helemaal niet! Ik heb net even op de sites gekeken, maar als je een bedrag rond de 400 euro intypt, word je meteen doorgeschakeld naar een eenkamerwoning in Alkmaar. Er zullen best veel mensen een goedkoop huurappartement in Uitgeest willen betrekken. Alleen dhr. Van Dam wil blijkbaar ‘arme’ inwoners uit andere delen van de IJmond weren. Liever ziet hij werkende en jonge (blijkbaar kapitaalkrachtige) gezinnen zich vestigen.
Waar heeft dhr. Van Dam de laatste jaren gewoond? Op een andere planeet of zo? Welke gemeente van de IJmond heeft nu veel goedkope huurappartementen waar door de vrije woningmarkt alle IJmonders gebruik van kunnen maken? Dat is toch zeker Beverwijk! In Beverwijk hebben we een ruim aanbod van goedkope huurwoningen die ten goede komen aan alle IJmonders. Studenten, mensen met een krappe beurs, pardonners, die komen ruimschoots aan bod in Beverwijk. Is Beverwijk daar altijd blij mee? Nou, dat valt nog te bezien. Wij hebben veel mensen in onze gemeente die aanspraak maken op kwijtschelding voor gemeentelijke belastingen en die ook gebruik maken van regelingen binnen het minimabeleid. Het kost dus de gemeente Beverwijk geld en in tijden van bezuinigingen is dat heus niet positief.
Maar wij bieden wel een kans aan mensen met de laagste inkomens om ook een huishouden te voeren. Hebben die mensen soms geen recht op een woning? De gemeentes zouden allemaal hun verantwoordelijkheid moeten nemen om te zorgen dat er ook voor de laagste inkomenscategorie voldoende woningen beschikbaar blijven. Dat heeft te maken met solidariteit. Solidariteit tussen mensen en ook solidariteit tussen gemeentes. Dat zal het gemeentebestuur van Uitgeest heel goed begrijpen en het zou fijn zijn als zij zich in de toekomst toch sterk maken voor goedkope huurwoningen in Uitgeest. En misschien kunnen ze dhr. Van Dam dan even bijpraten. Kan hij daarna weer terug naar Mars.
Als eerste stelt hij dat het duidelijk is dat het in Uitgeest onmogelijk is om goedkope appartementen te bouwen. Als uitleg geeft hij dat de gemiddelde meterprijs net zo hoog ligt als die van vrijstaande woningen. Wat wil hij nu hiermee bewijzen? Er zijn blijkbaar onverkoopbare dure appartementen, maar waarom het niet mogelijk zou zijn goedkope appartementen te bouwen legt hij helemaal niet uit. De projectontwikkelaars hebben gewoon te hoog ingezet. Kopers van dure appartementen mijden blijkbaar Uitgeest. Potentiële kopers van goedkope appartementen krijgen niet eens een kans.
Verder stelt hij dat de politiek af moet van de wens om goedkope huurappartementen te bouwen, die door de vrije woningmarkt ten goede komen aan de hele IJmond. Hij vindt dat de gemeente eengezinswoningen moet bouwen. Natuurlijk, iedereen wil het liefst een huis met een tuintje, ook in Beverwijk. Maar is die wens voor iedereen haalbaar, vooral financieel gezien? Natuurlijk niet. En heeft Uitgeest een grote voorraad goedkope huurwoningen? Al helemaal niet! Ik heb net even op de sites gekeken, maar als je een bedrag rond de 400 euro intypt, word je meteen doorgeschakeld naar een eenkamerwoning in Alkmaar. Er zullen best veel mensen een goedkoop huurappartement in Uitgeest willen betrekken. Alleen dhr. Van Dam wil blijkbaar ‘arme’ inwoners uit andere delen van de IJmond weren. Liever ziet hij werkende en jonge (blijkbaar kapitaalkrachtige) gezinnen zich vestigen.
Waar heeft dhr. Van Dam de laatste jaren gewoond? Op een andere planeet of zo? Welke gemeente van de IJmond heeft nu veel goedkope huurappartementen waar door de vrije woningmarkt alle IJmonders gebruik van kunnen maken? Dat is toch zeker Beverwijk! In Beverwijk hebben we een ruim aanbod van goedkope huurwoningen die ten goede komen aan alle IJmonders. Studenten, mensen met een krappe beurs, pardonners, die komen ruimschoots aan bod in Beverwijk. Is Beverwijk daar altijd blij mee? Nou, dat valt nog te bezien. Wij hebben veel mensen in onze gemeente die aanspraak maken op kwijtschelding voor gemeentelijke belastingen en die ook gebruik maken van regelingen binnen het minimabeleid. Het kost dus de gemeente Beverwijk geld en in tijden van bezuinigingen is dat heus niet positief.
Maar wij bieden wel een kans aan mensen met de laagste inkomens om ook een huishouden te voeren. Hebben die mensen soms geen recht op een woning? De gemeentes zouden allemaal hun verantwoordelijkheid moeten nemen om te zorgen dat er ook voor de laagste inkomenscategorie voldoende woningen beschikbaar blijven. Dat heeft te maken met solidariteit. Solidariteit tussen mensen en ook solidariteit tussen gemeentes. Dat zal het gemeentebestuur van Uitgeest heel goed begrijpen en het zou fijn zijn als zij zich in de toekomst toch sterk maken voor goedkope huurwoningen in Uitgeest. En misschien kunnen ze dhr. Van Dam dan even bijpraten. Kan hij daarna weer terug naar Mars.
maandag 8 februari 2010
Plezier in communicatie?
Vrijdag mocht ik, samen met enkele leerlingen, de officiële openingshandeling verrichten van het ESM plein in Beverwijk. ESM staat voor kinderen met ernstige spraak- en taalmoeilijkheden. Het ‘plein’ is gevestigd bij de school De Zeearend, waar enkele lokalen leegstonden. De Professor van Gilseschool wilde deze kans aangrijpen om het mogelijk te maken dat kinderen met communicatieve problemen ook dichtbij huis naar school kunnen gaan. Tot dan waren ze vanuit de gemeentes Heemskerk, Uitgeest en Beverwijk altijd met busjes naar Haarlem vervoerd, waardoor vooral de jongste leerlingen erg moe waren aan het eind van een schooldag.
Wat een geweldig idee! Het is fijn dat deze kinderen niet meer zo ver hoeven te reizen. Ze kunnen na schooltijd weer lekker buiten spelen in hun eigen buurt. Dit is een groot voordeel waar ook de ouders heel blij mee zullen zijn.
Maar nog meer goed nieuws: peuterspeelzaal De Ster heeft zich ook in de school kunnen vestigen. Deze peuterspeelzaal heeft een groep van maximaal 10 peuters van 2 tot 4 jaar met ernstige spraak- en taalmoeilijkheden. Op een positieve manier leren peuters spelenderwijs met anderen te communiceren. Plezier in communicatie staat daarbij voorop. Kinderen kunnen doorstromen van De Ster naar de basisschool Prof. Van Gilseschool en blijven dan in hetzelfde gebouw wat de kinderen natuurlijk een veilig en vertrouwd gevoel geeft. Fantastisch dat we deze voorziening nu ook in Beverwijk hebben.
Plezier in communicatie. Dat is iets waar veel politici nog een puntje aan kunnen zuigen. Het lijkt er vaak meer op dat ze plezier hebben in egotripperij. Hoezo communicatie? Dat begint met goed luisteren naar wat de ander zegt. En dat wordt toch vaak gezien als zonde van de tijd. Zo viel het me op tijdens de communicatie in Den Haag over het verhogen van de AOW leeftijd, dat tegenargumenten van tafel werden gezwiept, dat er geen plaats was voor nuancering en dat het een kwestie leek van tien keer hetzelfde verhaal oplepelen in de hoop dat het dan wel begrepen zou worden (lees: door de strot geduwd).
Ik begreep het echter al vanaf het eerste moment dat de discussie startte. Ik snap heus wel dat het ‘een probleem’ is dat mensen langer leven. Ze kunnen langer gebruik maken van AOW of pensioen en dat valt niet meer op te brengen met de premies die ze zelf betaald hebben. Maar wat ik niet begreep was de communicatie in de richting van het grote publiek.
Vraag: Waarom werd de generatie van 55+ ontzien door pas op 1 januari 2010 te starten met deze maatregel?
Antwoord: Omdat ze al oud zijn. Je kunt niet van deze mensen verwachten die al die jaren premies hebben betaald om hier nog op in te kunnen spelen.
Burger denkt: Die van 51, 52, 53 en 54 met minimumloon kunnen dat zeker wel? Wat je niet hebt, kun je ook niet inzetten om te sparen voor je pensioen. Hier praat duidelijk weer de Haagse kliek onder de glazen stolp.
Vraag: Wat te doen met zware beroepen?
Antwoord: Die gaan we ontzien (als de sociale partners hebben bepaald welke dat zijn) en mensen mogen niet hun hele carrière zwaar werk doen, ze moeten eindigen op een administratieve functie.
Burger denkt: Wat zijn dan die zware beroepen? Oh, leraren toch in ieder geval niet? Hoeveel van die administratieve functies zijn er dan beschikbaar? Voor elke buschauffeur een plek op kantoor? Wie dat zegt is toch gek!Op welke planeet leven die mensen in Den Haag?
Vraag: Kan er niet beter een positief beleid worden ingezet, waarin mensen gestimuleerd worden langer door te werken?
Antwoord: Het kabinet vindt deze maatregel om de solidariteit tussen generaties te bewaren de beste manier om dit te bereiken. Het zijn harde tijden, we moeten met zijn allen de schouders er onder zetten om te voorkomen dat de AOW onbetaalbaar wordt.
Burger denkt: Ja, ja, nu is het weer met zijn allen, wanneer betalen al die babyboomers die er met 55 zijn uitgegaan met gouden vertrekregelingen nu eens mee? En die Haagse kliek met hun goede inkomens hebben makkelijk praten over solidariteit. Die stoppen echt wel eerder als ze hun zakken gevuld hebben met onze belastingcenten.
Het kabinet had duidelijk geen zin in en al helemaal geen plezier in communicatie. Ik heb Wouter Bos nog nooit met zo’n grimmige uitdrukking op zijn gezicht de (non-)discussie zien voeren. Men had zich vastgebeten in dit onderwerp dat zo snel mogelijk besloten moest worden. Het had eigenlijk weinig weg van communicatie, het was meer eenrichtingsverkeer. Het onderwerp is er min of meer doorheen gejast. De problemen in de uitvoering zullen toch pas veel later blijken! Na ons de zondvloed.
De komende jaren verandert er gewoon helemaal niets. De laatste van de babyboomers stromen uit met hun gouden vertrekregelingen en de ‘verloren generatie’ (de veertigers en beginvijftigers van nu) blijft achter om de troep op te ruimen. Zij zullen degenen zijn die tegen de problemen oplopen. De rijkeren onder hen kunnen flink gaan sparen en zullen echt niet tot hun 67e hoeven te werken. Maar de categorie mensen die op of iets boven het minimum uitkomt, zal niets kunnen regelen om eerder met werken te stoppen of in ieder geval minder te gaan werken. Den Haag heeft besloten.Discussie gesloten.
“Volgende onderwerp, mevrouw de voorzitter”.
Wat een geweldig idee! Het is fijn dat deze kinderen niet meer zo ver hoeven te reizen. Ze kunnen na schooltijd weer lekker buiten spelen in hun eigen buurt. Dit is een groot voordeel waar ook de ouders heel blij mee zullen zijn.
Maar nog meer goed nieuws: peuterspeelzaal De Ster heeft zich ook in de school kunnen vestigen. Deze peuterspeelzaal heeft een groep van maximaal 10 peuters van 2 tot 4 jaar met ernstige spraak- en taalmoeilijkheden. Op een positieve manier leren peuters spelenderwijs met anderen te communiceren. Plezier in communicatie staat daarbij voorop. Kinderen kunnen doorstromen van De Ster naar de basisschool Prof. Van Gilseschool en blijven dan in hetzelfde gebouw wat de kinderen natuurlijk een veilig en vertrouwd gevoel geeft. Fantastisch dat we deze voorziening nu ook in Beverwijk hebben.
Plezier in communicatie. Dat is iets waar veel politici nog een puntje aan kunnen zuigen. Het lijkt er vaak meer op dat ze plezier hebben in egotripperij. Hoezo communicatie? Dat begint met goed luisteren naar wat de ander zegt. En dat wordt toch vaak gezien als zonde van de tijd. Zo viel het me op tijdens de communicatie in Den Haag over het verhogen van de AOW leeftijd, dat tegenargumenten van tafel werden gezwiept, dat er geen plaats was voor nuancering en dat het een kwestie leek van tien keer hetzelfde verhaal oplepelen in de hoop dat het dan wel begrepen zou worden (lees: door de strot geduwd).
Ik begreep het echter al vanaf het eerste moment dat de discussie startte. Ik snap heus wel dat het ‘een probleem’ is dat mensen langer leven. Ze kunnen langer gebruik maken van AOW of pensioen en dat valt niet meer op te brengen met de premies die ze zelf betaald hebben. Maar wat ik niet begreep was de communicatie in de richting van het grote publiek.
Vraag: Waarom werd de generatie van 55+ ontzien door pas op 1 januari 2010 te starten met deze maatregel?
Antwoord: Omdat ze al oud zijn. Je kunt niet van deze mensen verwachten die al die jaren premies hebben betaald om hier nog op in te kunnen spelen.
Burger denkt: Die van 51, 52, 53 en 54 met minimumloon kunnen dat zeker wel? Wat je niet hebt, kun je ook niet inzetten om te sparen voor je pensioen. Hier praat duidelijk weer de Haagse kliek onder de glazen stolp.
Vraag: Wat te doen met zware beroepen?
Antwoord: Die gaan we ontzien (als de sociale partners hebben bepaald welke dat zijn) en mensen mogen niet hun hele carrière zwaar werk doen, ze moeten eindigen op een administratieve functie.
Burger denkt: Wat zijn dan die zware beroepen? Oh, leraren toch in ieder geval niet? Hoeveel van die administratieve functies zijn er dan beschikbaar? Voor elke buschauffeur een plek op kantoor? Wie dat zegt is toch gek!Op welke planeet leven die mensen in Den Haag?
Vraag: Kan er niet beter een positief beleid worden ingezet, waarin mensen gestimuleerd worden langer door te werken?
Antwoord: Het kabinet vindt deze maatregel om de solidariteit tussen generaties te bewaren de beste manier om dit te bereiken. Het zijn harde tijden, we moeten met zijn allen de schouders er onder zetten om te voorkomen dat de AOW onbetaalbaar wordt.
Burger denkt: Ja, ja, nu is het weer met zijn allen, wanneer betalen al die babyboomers die er met 55 zijn uitgegaan met gouden vertrekregelingen nu eens mee? En die Haagse kliek met hun goede inkomens hebben makkelijk praten over solidariteit. Die stoppen echt wel eerder als ze hun zakken gevuld hebben met onze belastingcenten.
Het kabinet had duidelijk geen zin in en al helemaal geen plezier in communicatie. Ik heb Wouter Bos nog nooit met zo’n grimmige uitdrukking op zijn gezicht de (non-)discussie zien voeren. Men had zich vastgebeten in dit onderwerp dat zo snel mogelijk besloten moest worden. Het had eigenlijk weinig weg van communicatie, het was meer eenrichtingsverkeer. Het onderwerp is er min of meer doorheen gejast. De problemen in de uitvoering zullen toch pas veel later blijken! Na ons de zondvloed.
De komende jaren verandert er gewoon helemaal niets. De laatste van de babyboomers stromen uit met hun gouden vertrekregelingen en de ‘verloren generatie’ (de veertigers en beginvijftigers van nu) blijft achter om de troep op te ruimen. Zij zullen degenen zijn die tegen de problemen oplopen. De rijkeren onder hen kunnen flink gaan sparen en zullen echt niet tot hun 67e hoeven te werken. Maar de categorie mensen die op of iets boven het minimum uitkomt, zal niets kunnen regelen om eerder met werken te stoppen of in ieder geval minder te gaan werken. Den Haag heeft besloten.Discussie gesloten.
“Volgende onderwerp, mevrouw de voorzitter”.
vrijdag 5 februari 2010
Uitgepolderd met de grenzeloze generatie!
De laatste tijd hoor en lees je veel over de grenzeloze generatie. Dat is de groep jongeren die nu tussen de 15 en 25 jaar oud zijn. Zij worden ‘ grenzeloos’ genoemd, omdat zij de eerste generatie vormen die opgroeit zonder duidelijke grenzen die ze van de ouders meekrijgen. De opvoeding is veranderd van een richtinggevende (“Ik verwacht van jou dat…” of zoals in de jaren zestig :”Jij moet…”) in een poldermodel waarbij ouders veel moeite doen om vriendjes te blijven met hun kinderen. De jongeren van nu hebben problemen om binnen bepaalde grenzen te blijven en iets vol te houden waar ze mee begonnen zijn. Ze zijn door hun ouders teveel op een voetstuk gezet en ontwikkelen zich daardoor tot narcistische en op zichzelf gerichte mensen die een tegenslag niet makkelijk accepteren. Dat is tenminste de analyse die ik deze week in Netwerk hoorde.
73% van alle Nederlanders vindt dat ouders te weinig grenzen stellen en zelfs van de jongeren is 55 % het hiermee eens. Er moet strenger worden opgevoed vindt 65% van de Nederlanders en 51% van de jongeren.
Toen ik student was in de jaren ’80 was er voor mijn generatie ook een naam verzonnen; de ‘verloren’ generatie. Ik hoorde die term voor het eerst toen ik 22 was. Je had de vooroorlogse generatie, de babyboomers en daarna kwam dan de ‘verloren generatie’. Hoezo verloren? En van wie dan? Ik snapte niet waar ze het over hadden. We stonden nog aan het begin van ons volwassen leven en we hadden blijkbaar al een etiket opgeplakt gekregen met een duidelijk negatief stempel. Welkom in de wereld van de verloren generatie. Het woord “verloren” had te maken met de hoge werkloosheid in de jaren ’80 waar vooral de jongeren verloren van de babyboomers die stevig in het zadel zaten en de banen bezet hielden zodat veel jongeren niet aan de bak kwamen. Was er nog hoop voor onze verloren generatie of waren we voorgoed afgeschreven?
Dat bleek toch nog wel mee te vallen. Ik ken veel generatiegenoten die heel goed terecht zijn gekomen en de posities van de babyboomers hebben overgenomen. Tenslotte gaan die nu ook in grote getalen met pensioen, dus ze zijn gewoon ‘exit’. Ik had ook jaren niet meer nagedacht over ons, de verloren generatie, tot nu opeens volop de discussie losbarst over de grenzeloze generatie. Want wie heeft die grenzeloze jeugd met al zijn problemen tenslotte opgevoed? Dat zijn wij, de verloren generatie. Zouden we ook nu weer verloren hebben, maar dan van onze eigen kinderen? Wij hebben onze kinderen teveel als ‘vrienden’ opgevoed, dachten dat we het poldermodel ook bij het opvoeden moesten toepassen en vonden het moeilijk om duidelijke grenzen te stellen, want dat hoort niet bij het poldermodel. In overleg moet je eruit zien te komen. We moeten het vooral “leuk” hebben met onze kinderen.
Hoe herkenbaar! Toen mijn oudste zoon in ’86 geboren werd, dacht ik ook; “Wat er ook gebeurt, ik wil vooral een vriendelijke ouder zijn die overal over kan praten en overleggen met mijn kind(eren).” Dat leek een paar jaar goed te gaan, tot mijn zoon zich ontwikkelde tot een kleuter met wie vaak geen land te bezeilen was. Er waren nog geen nanny’s op de televisie die goede tips gaven, dus we moesten zelf op zoek naar hulp. Die vonden we en wat bleek? Het lag aan ons. Wij stelden geen duidelijke grenzen. We moesten voortaan duidelijker aangeven wat we van hem verwachten en wat de consequenties zouden zijn als hij zich niet aan afspraken hield. Het bleek niet makkelijk, want behalve het stellen van grenzen, moesten die ook nog bewaakt worden. Als we naar de speeltuin gingen, meldde ik van te voren dat we om half vijf weer weg zouden gaan. Vlak voor de eindtijd waarschuwde ik nog dat het bijna half vijf was en om klokslag half vijf ging ik staan en kondigde stellig aan dat we nu echt gingen. Gelukkig, het werkte wel. Niet meer eerst drie keer toegeven : “Ok, nog heel even dan”, niet meer met een krijsend kind de speeltuin onder het oog van alle andere ouders te hoeven verlaten. Grenzen stellen, dat was de magische toverformule.
Maar na enkele jaren sloop het poldermodel er weer in. De kinderen bleven op zoek naar grenzen en wij gaven ze niet altijd duidelijk aan. Doordeweeks om kwart over elf thuis is altijd een Beverwijks kwartiertje later. Elke dag de cavia’s andijvie geven leidt tot een dieet van drie dagen wel, vier dagen niet. De vraag om op te ruimen kan net zo goed niet gesteld worden, want er blijven altijd vier tassen liggen in de kamer. “Ja, zeg,” ik heb ze toch volgende week weer nodig!”De computer kan nooit uitgezet worden als het volgens ons tijd is. Er moet altijd nog even gedag worden gezegd tegen een vriendin, er was nog even iets op de site van school wat gecheckt moet worden, of het favoriete liedje is nog niet op zijn eind. Maar, toen ik vanmorgen hoorde van mijn dochter dat haar vader toch zo’n ongelooflijke streek had uitgehaald, bleek hij gewoon zijn grenzen heel duidelijk te hebben aangegeven. Hij had de computer zo geprogrammeerd dat ze er om kwart over elf af werd gegooid. De grenzeloze generatie liep tegen een muur aan en dat kwam hard aan.
Toen ik uitlegde (poldermodel) dat ze het aan zichzelf te danken had omdat ze nooit stopte als wij een grens hadden gesteld, kwam dat niet over als een redelijk argument. Ze hoort blijkbaar niet bij de 51% van de jongeren die vinden dat ouders strenger moeten opvoeden. Maar wij zijn uitgepolderd! We hebben er genoeg van. We hebben al een keer verloren van de babyboomers, we willen niet ook nog verliezen van de grenzeloze generatie.
73% van alle Nederlanders vindt dat ouders te weinig grenzen stellen en zelfs van de jongeren is 55 % het hiermee eens. Er moet strenger worden opgevoed vindt 65% van de Nederlanders en 51% van de jongeren.
Toen ik student was in de jaren ’80 was er voor mijn generatie ook een naam verzonnen; de ‘verloren’ generatie. Ik hoorde die term voor het eerst toen ik 22 was. Je had de vooroorlogse generatie, de babyboomers en daarna kwam dan de ‘verloren generatie’. Hoezo verloren? En van wie dan? Ik snapte niet waar ze het over hadden. We stonden nog aan het begin van ons volwassen leven en we hadden blijkbaar al een etiket opgeplakt gekregen met een duidelijk negatief stempel. Welkom in de wereld van de verloren generatie. Het woord “verloren” had te maken met de hoge werkloosheid in de jaren ’80 waar vooral de jongeren verloren van de babyboomers die stevig in het zadel zaten en de banen bezet hielden zodat veel jongeren niet aan de bak kwamen. Was er nog hoop voor onze verloren generatie of waren we voorgoed afgeschreven?
Dat bleek toch nog wel mee te vallen. Ik ken veel generatiegenoten die heel goed terecht zijn gekomen en de posities van de babyboomers hebben overgenomen. Tenslotte gaan die nu ook in grote getalen met pensioen, dus ze zijn gewoon ‘exit’. Ik had ook jaren niet meer nagedacht over ons, de verloren generatie, tot nu opeens volop de discussie losbarst over de grenzeloze generatie. Want wie heeft die grenzeloze jeugd met al zijn problemen tenslotte opgevoed? Dat zijn wij, de verloren generatie. Zouden we ook nu weer verloren hebben, maar dan van onze eigen kinderen? Wij hebben onze kinderen teveel als ‘vrienden’ opgevoed, dachten dat we het poldermodel ook bij het opvoeden moesten toepassen en vonden het moeilijk om duidelijke grenzen te stellen, want dat hoort niet bij het poldermodel. In overleg moet je eruit zien te komen. We moeten het vooral “leuk” hebben met onze kinderen.
Hoe herkenbaar! Toen mijn oudste zoon in ’86 geboren werd, dacht ik ook; “Wat er ook gebeurt, ik wil vooral een vriendelijke ouder zijn die overal over kan praten en overleggen met mijn kind(eren).” Dat leek een paar jaar goed te gaan, tot mijn zoon zich ontwikkelde tot een kleuter met wie vaak geen land te bezeilen was. Er waren nog geen nanny’s op de televisie die goede tips gaven, dus we moesten zelf op zoek naar hulp. Die vonden we en wat bleek? Het lag aan ons. Wij stelden geen duidelijke grenzen. We moesten voortaan duidelijker aangeven wat we van hem verwachten en wat de consequenties zouden zijn als hij zich niet aan afspraken hield. Het bleek niet makkelijk, want behalve het stellen van grenzen, moesten die ook nog bewaakt worden. Als we naar de speeltuin gingen, meldde ik van te voren dat we om half vijf weer weg zouden gaan. Vlak voor de eindtijd waarschuwde ik nog dat het bijna half vijf was en om klokslag half vijf ging ik staan en kondigde stellig aan dat we nu echt gingen. Gelukkig, het werkte wel. Niet meer eerst drie keer toegeven : “Ok, nog heel even dan”, niet meer met een krijsend kind de speeltuin onder het oog van alle andere ouders te hoeven verlaten. Grenzen stellen, dat was de magische toverformule.
Maar na enkele jaren sloop het poldermodel er weer in. De kinderen bleven op zoek naar grenzen en wij gaven ze niet altijd duidelijk aan. Doordeweeks om kwart over elf thuis is altijd een Beverwijks kwartiertje later. Elke dag de cavia’s andijvie geven leidt tot een dieet van drie dagen wel, vier dagen niet. De vraag om op te ruimen kan net zo goed niet gesteld worden, want er blijven altijd vier tassen liggen in de kamer. “Ja, zeg,” ik heb ze toch volgende week weer nodig!”De computer kan nooit uitgezet worden als het volgens ons tijd is. Er moet altijd nog even gedag worden gezegd tegen een vriendin, er was nog even iets op de site van school wat gecheckt moet worden, of het favoriete liedje is nog niet op zijn eind. Maar, toen ik vanmorgen hoorde van mijn dochter dat haar vader toch zo’n ongelooflijke streek had uitgehaald, bleek hij gewoon zijn grenzen heel duidelijk te hebben aangegeven. Hij had de computer zo geprogrammeerd dat ze er om kwart over elf af werd gegooid. De grenzeloze generatie liep tegen een muur aan en dat kwam hard aan.
Toen ik uitlegde (poldermodel) dat ze het aan zichzelf te danken had omdat ze nooit stopte als wij een grens hadden gesteld, kwam dat niet over als een redelijk argument. Ze hoort blijkbaar niet bij de 51% van de jongeren die vinden dat ouders strenger moeten opvoeden. Maar wij zijn uitgepolderd! We hebben er genoeg van. We hebben al een keer verloren van de babyboomers, we willen niet ook nog verliezen van de grenzeloze generatie.
woensdag 3 februari 2010
SMART versus slim
SMART: Specifiek, Meetbaar, Acceptabel, Realistisch en Tijdsgebonden. De trend is enkele jaren geleden ingezet. Opeens moest alles SMART zijn. Maar waarom moet dat dan? Dat moet van de mensen die de term omarmd hebben. Alles wordt beter als we SMART werken, als je de fans moet geloven. Ook binnen de gemeente hoor je het steeds. Waarom is dat beleidsstuk niet SMART gemaakt? Het lijkt wel een kader waarop alles wordt afgemeten, net als vroeger het keurmerk van de Nederlandse Vereniging van Huisvrouwen.
De vraag is of het nu wel zo goed is om alles SMART te maken. En kan het überhaupt wel altijd en voegt het dan iets toe?
Bijvoorbeeld: als je stelt dat de politie dit jaar 500 bekeuringen meer moet uitschrijven dan vorig jaar. Zo’n soort SMART doelstelling heb ik wel eens in een presentatie gehoord. Het is specifiek, want het gaat om bekeuringen. Iedereen weet waar we het over hebben. Meetbaar is het ook, je hoeft alleen tot 500 te kunnen tellen. Acceptabel is het ook wel, al zullen degenen die de bekeuring krijgen daar anders over denken. Realistisch lijkt me ook geen probleem, want er worden veel meer overtredingen gemaakt dan 500. Tijdsgebonden ook geen probleem, het moet in 1 jaar tijd gebeuren. Maar waarom moet het dan? Dat wordt er niet bij vermeld. Moet dat omdat het moet (van de mensen van SMART), of moet het omdat er nu veel te weinig mensen worden bekeurd, waardoor men de politie niet serieus meer neemt? Geen idee, maar het wordt geslikt als zoete koek, want het is SMART.
Moeilijker wordt het als het gaat om een onderwerp als onderwijsachterstandenbeleid. Als je in een beleidsstuk schrijft “ we willen 100% bereik van doelgroepkinderen", weet je al dat dit wel heel SMART gesteld is, maar dat deze wens tegelijkertijd een utopie blijft. Hoe bereik je ooit alle kinderen die onderwijsachterstandenbeleid nodig hebben? Je kunt er alles aan doen. Je kunt de doorverwijzing naar peuterspeelzalen (waar zo’n onderwijsachterstandenprogramma wordt aangeboden) verbeteren vanuit de consultatiebureaus. Je kunt zorgen dat de tarieven omlaag gaan voor de ouders van deze kinderen. Daar stelt het Rijk nu ook geld voor beschikbaar. Maar je kunt ouders niet dwingen die niet willen. Je kunt de kinderen niet onder moeders rokken vandaan sleuren en je kunt niet de politie erop af sturen om 1 van die 500 extra bekeuringen uit te schrijven.
Een ander onderwerp wat moeilijk SMART te maken is onderwijs. Natuurlijk, het onderwijs werkt zelf met cijfers. Er wordt genoeg gemeten. De rapportcijfers meten de resultaten van de leerlingen. Maar hoe kan het dat klas a met leraar a voor Frans gemiddeld een 7 staat en klas b met lerares b nog niet aan een 6 gemiddeld komt? Dat komt echt niet omdat de ene klas zoveel slimmer is. Er spelen veel meer factoren mee en een belangrijke is de menselijke factor; hoe goed geeft de docent les, hoe streng kijkt hij/zij na, wordt het huiswerk wel goed nagekeken, etcetera. Toen ik nog brugklasmentor was werkten we aan een plan om ervoor te zorgen dat de leerlingen beter hun huiswerk zouden maken. Maar dan werd meteen verwacht dat we SMART doelen zouden stellen. We zouden een nulmeting moeten gaan doen en dan na een jaar kijken hoe de cijfers omhoog zouden zijn gegaan. Maar het goed maken van huiswerk garandeert helemaal niet dat de cijfers omhoog gaan! Leraren maken vaak een norm voor een proefwerk aan de hand van het gemiddelde van de klas. Neemt het gemiddelde aantal goede antwoorden toe, wordt de norm naar beneden bijgesteld. Hoezo hogere cijfers?
Als een school een slagingspercentage havo van 97% heeft, kan dat betekenen dat op die school in havo 4 veel leerlingen blijven zitten. Een school met een slagingspercentage van 87% heeft misschien bijna geen zittenblijvers in havo 4. Welke van de twee is SMART? Misschien moeten we het aan de mensen van SMART vragen.
In het Engels betekent SMART ‘slim’ . Maar gebruik de term dan ook slim. Cijfers zijn handig als indicator, monitoren en vergelijken is op zich goed. Maar houd goed in de gaten dat cijfers niet alles zeggen. Soms zijn er veel inspanningen nodig om een situatie niet verder te laten verslechteren. Dan stijgen de SMART cijfers dus niet. Het lijkt dan een mislukking als je het SMART bekijkt, maar dat is niet zo.
Niet alle cijfers kun je telkens maar laten stijgen en een doelstelling van 100% klinkt leuk, maar is niet realistisch. De dag dat 100% van alle havo leerlingen slaagt, is de dag dat het onderwijs failliet is. Dan zijn de eisen blijkbaar zo teruggeschroefd dat iedereen slaagt of de toelating is zo stringent dat alleen kinderen met havo/vwo cito niveau nog op de havo mogen beginnen zodat de kans op falen zo gering mogelijk is. Dit is misschien een gechargeerd voorbeeld, maar er zit een kern van waarheid in.
Conclusie: denk SMART als het kan, maar denk slim als het moet!
De vraag is of het nu wel zo goed is om alles SMART te maken. En kan het überhaupt wel altijd en voegt het dan iets toe?
Bijvoorbeeld: als je stelt dat de politie dit jaar 500 bekeuringen meer moet uitschrijven dan vorig jaar. Zo’n soort SMART doelstelling heb ik wel eens in een presentatie gehoord. Het is specifiek, want het gaat om bekeuringen. Iedereen weet waar we het over hebben. Meetbaar is het ook, je hoeft alleen tot 500 te kunnen tellen. Acceptabel is het ook wel, al zullen degenen die de bekeuring krijgen daar anders over denken. Realistisch lijkt me ook geen probleem, want er worden veel meer overtredingen gemaakt dan 500. Tijdsgebonden ook geen probleem, het moet in 1 jaar tijd gebeuren. Maar waarom moet het dan? Dat wordt er niet bij vermeld. Moet dat omdat het moet (van de mensen van SMART), of moet het omdat er nu veel te weinig mensen worden bekeurd, waardoor men de politie niet serieus meer neemt? Geen idee, maar het wordt geslikt als zoete koek, want het is SMART.
Moeilijker wordt het als het gaat om een onderwerp als onderwijsachterstandenbeleid. Als je in een beleidsstuk schrijft “ we willen 100% bereik van doelgroepkinderen", weet je al dat dit wel heel SMART gesteld is, maar dat deze wens tegelijkertijd een utopie blijft. Hoe bereik je ooit alle kinderen die onderwijsachterstandenbeleid nodig hebben? Je kunt er alles aan doen. Je kunt de doorverwijzing naar peuterspeelzalen (waar zo’n onderwijsachterstandenprogramma wordt aangeboden) verbeteren vanuit de consultatiebureaus. Je kunt zorgen dat de tarieven omlaag gaan voor de ouders van deze kinderen. Daar stelt het Rijk nu ook geld voor beschikbaar. Maar je kunt ouders niet dwingen die niet willen. Je kunt de kinderen niet onder moeders rokken vandaan sleuren en je kunt niet de politie erop af sturen om 1 van die 500 extra bekeuringen uit te schrijven.
Een ander onderwerp wat moeilijk SMART te maken is onderwijs. Natuurlijk, het onderwijs werkt zelf met cijfers. Er wordt genoeg gemeten. De rapportcijfers meten de resultaten van de leerlingen. Maar hoe kan het dat klas a met leraar a voor Frans gemiddeld een 7 staat en klas b met lerares b nog niet aan een 6 gemiddeld komt? Dat komt echt niet omdat de ene klas zoveel slimmer is. Er spelen veel meer factoren mee en een belangrijke is de menselijke factor; hoe goed geeft de docent les, hoe streng kijkt hij/zij na, wordt het huiswerk wel goed nagekeken, etcetera. Toen ik nog brugklasmentor was werkten we aan een plan om ervoor te zorgen dat de leerlingen beter hun huiswerk zouden maken. Maar dan werd meteen verwacht dat we SMART doelen zouden stellen. We zouden een nulmeting moeten gaan doen en dan na een jaar kijken hoe de cijfers omhoog zouden zijn gegaan. Maar het goed maken van huiswerk garandeert helemaal niet dat de cijfers omhoog gaan! Leraren maken vaak een norm voor een proefwerk aan de hand van het gemiddelde van de klas. Neemt het gemiddelde aantal goede antwoorden toe, wordt de norm naar beneden bijgesteld. Hoezo hogere cijfers?
Als een school een slagingspercentage havo van 97% heeft, kan dat betekenen dat op die school in havo 4 veel leerlingen blijven zitten. Een school met een slagingspercentage van 87% heeft misschien bijna geen zittenblijvers in havo 4. Welke van de twee is SMART? Misschien moeten we het aan de mensen van SMART vragen.
In het Engels betekent SMART ‘slim’ . Maar gebruik de term dan ook slim. Cijfers zijn handig als indicator, monitoren en vergelijken is op zich goed. Maar houd goed in de gaten dat cijfers niet alles zeggen. Soms zijn er veel inspanningen nodig om een situatie niet verder te laten verslechteren. Dan stijgen de SMART cijfers dus niet. Het lijkt dan een mislukking als je het SMART bekijkt, maar dat is niet zo.
Niet alle cijfers kun je telkens maar laten stijgen en een doelstelling van 100% klinkt leuk, maar is niet realistisch. De dag dat 100% van alle havo leerlingen slaagt, is de dag dat het onderwijs failliet is. Dan zijn de eisen blijkbaar zo teruggeschroefd dat iedereen slaagt of de toelating is zo stringent dat alleen kinderen met havo/vwo cito niveau nog op de havo mogen beginnen zodat de kans op falen zo gering mogelijk is. Dit is misschien een gechargeerd voorbeeld, maar er zit een kern van waarheid in.
Conclusie: denk SMART als het kan, maar denk slim als het moet!
dinsdag 2 februari 2010
Beverwijk kan beter!
Dankzij Dagblad Kennemerland ben ik op de hoogte van het bestaan van het filmpje “Beverwijk kan beter”van Groen Links. Nu sta ik altijd open voor verbeteringen, dus ik ben meteen naar www.Beverwijkkanbeter.nl gegaan voor adviezen van Groen Links.
Het filmpje begint met de crash van Wall Street. Allemaal namen van bedrijven die min of meer de oorzaak zijn geweest van de economische crisis waar ook Nederland in is beland. Daarna een stukje landelijke politiek. Balkenende geeft aan dat dit de ernstigste recessie sinds tijden is en Femke Halsema heeft het over gerichte investeringen, die we moeten gaan doen voor een verantwoorde economische groei. Niks mis mee, Femke is een slimme meid! Net zo slim als het college en de raad van Beverwijk die de economie willen stimuleren door te investeren in een nieuw stadhuis, verplaatsing van Heliomare naar een toplocatie op het Stationsplein, Wijkerbaan en nog meer.
Daarna gaan we eindelijk over naar Beverwijk. Maar wat kan er voor Beverwijk nu beter volgens Groen Links? Ze willen de Voedselbank. Maar die is er al. Ze willen een cultuurcentrum in Wijk aan Zee. Maar dat tijdelijke cultuurcentrum aan De Relweg komt er ook al. Dat heeft het huidige college nog geregeld. Dan wil men nog een buurtcentrum in De Broekpolder. Dat is nu ook vrijwel gereed. Nog meer wensen: het zwembad! Is er ook al en heeft nu zelfs een nieuwe lift. Het theater, de bibliotheek, dat zijn toch ook zaken die al lang bestaan en aan kwaliteit enorm gewonnen hebben de afgelopen jaren.
Dus wat wil Groen Links nu zeggen met dit filmpje? Ze willen Beverwijk helemaal niet beter hebben. Ze vinden Beverwijk goed zoals het nu is en willen dat zo houden. Maar zeg dat dan! Dan zitten we op hetzelfde spoor. Maar doe dan niet eerst alsof Groen Links allerlei nieuwe ideeën voor Beverwijk heeft. Ik wil ze trouwens nog wel wat suggesties aan de hand doen, we doen het tenslotte samen in de politiek, toch?
Meer activiteiten op straat voor de jeugd! Laagdrempelig, gratis toegankelijk, op beweging gericht. Meer aandacht voor een gezonde leefstijl voor de aandachtsgroepen minima, ouderen, jeugd. Educatieve projecten op De Baak voor de scholen. Ook educatieve projecten op het gebied van het voorkomen van schulden bij de jeugd. Bredere aandacht voor onderwijsachterstanden; niet alleen op taal gericht, ook op rekenen. Ondersteuning van de activiteiten in het cultuurcentrum in Wijk aan Zee. Opknappen van de speeltuinen zodat de jeugd veilig kan spelen en ouders elkaar kunnen ontmoeten.
Hier had je toch ook een leuk filmpje over kunnen maken? Maar mijn conclusie na het bekijken van het huidige, wat conservatieve filmpje en na het bestuderen van de site van Groen Links (trouwens bij de poll heb ik gestemd op andere combinatie!) is:
Beverwijk kan niet heel veel beter, Beverwijk moet de kwaliteit behouden die het heeft!
Als we dat kunnen bereiken de komende jaren, waarin de gemeente de klappen van de recessie in het gemeentefonds zal gaan voelen, zijn we spekkoper.
Het filmpje begint met de crash van Wall Street. Allemaal namen van bedrijven die min of meer de oorzaak zijn geweest van de economische crisis waar ook Nederland in is beland. Daarna een stukje landelijke politiek. Balkenende geeft aan dat dit de ernstigste recessie sinds tijden is en Femke Halsema heeft het over gerichte investeringen, die we moeten gaan doen voor een verantwoorde economische groei. Niks mis mee, Femke is een slimme meid! Net zo slim als het college en de raad van Beverwijk die de economie willen stimuleren door te investeren in een nieuw stadhuis, verplaatsing van Heliomare naar een toplocatie op het Stationsplein, Wijkerbaan en nog meer.
Daarna gaan we eindelijk over naar Beverwijk. Maar wat kan er voor Beverwijk nu beter volgens Groen Links? Ze willen de Voedselbank. Maar die is er al. Ze willen een cultuurcentrum in Wijk aan Zee. Maar dat tijdelijke cultuurcentrum aan De Relweg komt er ook al. Dat heeft het huidige college nog geregeld. Dan wil men nog een buurtcentrum in De Broekpolder. Dat is nu ook vrijwel gereed. Nog meer wensen: het zwembad! Is er ook al en heeft nu zelfs een nieuwe lift. Het theater, de bibliotheek, dat zijn toch ook zaken die al lang bestaan en aan kwaliteit enorm gewonnen hebben de afgelopen jaren.
Dus wat wil Groen Links nu zeggen met dit filmpje? Ze willen Beverwijk helemaal niet beter hebben. Ze vinden Beverwijk goed zoals het nu is en willen dat zo houden. Maar zeg dat dan! Dan zitten we op hetzelfde spoor. Maar doe dan niet eerst alsof Groen Links allerlei nieuwe ideeën voor Beverwijk heeft. Ik wil ze trouwens nog wel wat suggesties aan de hand doen, we doen het tenslotte samen in de politiek, toch?
Meer activiteiten op straat voor de jeugd! Laagdrempelig, gratis toegankelijk, op beweging gericht. Meer aandacht voor een gezonde leefstijl voor de aandachtsgroepen minima, ouderen, jeugd. Educatieve projecten op De Baak voor de scholen. Ook educatieve projecten op het gebied van het voorkomen van schulden bij de jeugd. Bredere aandacht voor onderwijsachterstanden; niet alleen op taal gericht, ook op rekenen. Ondersteuning van de activiteiten in het cultuurcentrum in Wijk aan Zee. Opknappen van de speeltuinen zodat de jeugd veilig kan spelen en ouders elkaar kunnen ontmoeten.
Hier had je toch ook een leuk filmpje over kunnen maken? Maar mijn conclusie na het bekijken van het huidige, wat conservatieve filmpje en na het bestuderen van de site van Groen Links (trouwens bij de poll heb ik gestemd op andere combinatie!) is:
Beverwijk kan niet heel veel beter, Beverwijk moet de kwaliteit behouden die het heeft!
Als we dat kunnen bereiken de komende jaren, waarin de gemeente de klappen van de recessie in het gemeentefonds zal gaan voelen, zijn we spekkoper.
Abonneren op:
Posts (Atom)
