Positivo's en negativo's

Iedereen kent ze wel, de positivo’s. De mensen die altijd optimistisch zijn, die zelfs zo optimistisch zijn dat ze in deze tijd van vorstschade de gaten in de wegen niet zien. Die als de andijvie bij de Deka op is, blijmoedig naar de Vomar fietsen. Die als hun favoriete tv serie opeens niet meer op maandagavond half 9 blijkt te worden uitgezonden, vrolijk een goed boek pakken. Die het niet erg vinden in de langste kassarij beland te zijn. Die niet balen als een wijnglas kapot uit de afwasmachine komt of als dat t-shirt net te heet gewassen is, waardoor je de vijf kilo die je bent aangekomen ook daadwerkelijk ziet zitten. Die niet gefrustreerd raken als die dure trui die net is aangeschaft een week later voor 25 euro minder in de winkel ligt. Die het niet erg vinden om een bus te missen, een vrije zondag te zien verregenen, blijmoedig naar buiten stappen en dan ook nog eens niet nat lijken te worden. Dat soort mensen dus!

En dan zijn daar tegenover, de negativo’s. De mensen die altijd en overal hun mening denken te moeten verkondigen over van alles en het erge is: niets deugt! Klagen over de buurman die zijn auto juist bij hun voor de deur zet, het kassameisje dat het nog moet leren, de kat van de buren die in de tuin poept, de verkeerde instelling van de hardeschijfrecorder waardoor ze de helft van het opgenomen programma missen. Die zich ergeren aan het accent van de nieuwslezeres, aan de jongetjes die buiten AH om voetbalplaatjes staan te zeuren. De mensen die alle politici zakkenvullers vinden. Die ambtenaren lui vinden, om over leraren maar niet te spreken. De gevangenisstraffen in Nederland zijn te laag, de uitkeringen te hoog. Het is te warm of te koud, te droog of te nat, te links of te rechts. Kortom: dat soort mensen.

De eerste groep zijn fijne mensen, hoewel ze je wel een spiegel voorhouden waardoor je jezelf opeens in een ander, minder zonnig daglicht ziet. Gelukkig is daar dan weer de tweede groep, waardoor je je weer wat beter gaat voelen en uit hun schaduw kunt treden. Zo erg ben je gelukkig ook weer niet!

Ik heb eind 2007 een Margriet gekocht waarin een horoscoop voor het volgende jaar stond. Het zou mijn geluksjaar worden. Alles zou goed gaan op het werk, in de liefde, met geldzaken en noem maar op. Nu ben ik niet iemand die normaal gesproken in horoscopen gelooft, maar als je zoveel positiefs leest is het toch zonde om dit naast je neer te leggen.

Het hele jaar 2008 heb ik hierdoor profijt gehad van positief denken. Alles wat goed ging, zag ik als bevestiging van mijn “geluksjaar” en dingen die misgingen kwamen uiteindelijk altijd wel weer goed. De brugklas waar ik mentor van was, was de leukste brugklas ooit. Ik mocht een nieuw project op school trekken als projectleider, waar ik veel plezier aan beleefde en ook nog de credits voor kreeg. Ik kreeg de kans wethouder te worden, een baan die ik al lange tijd begeerde, thuis ging alles goed. De hond die al een jaar daarvoor bijna opgegeven was, leefde weer vrolijk verder. De vakanties waren leuk en verregenden niet. Ook mijn man kreeg een nieuwe baan. Een kind kreeg een leuke, zonnige flat om de hoek. En mijn ouders genoten volop van hun pensioen, in goede gezondheid.

Maar wat maakte dat jaar nu tot zo’n fantastisch jaar? Belangrijk daarbij was dat ikzelf positief naar allerlei zaken keek. Het negatieve zoveel mogelijk negeren en de leuke, goede dingen koesteren. En het werkte! Het werkte zelfs zo goed dat ik aan het eind van het jaar maar geen Margriet meer kocht voor de horoscoop van het volgende jaar. Ik deed gewoon of het geluksjaar ook in 2009 doorliep. Dus ook dat jaar heb ik de goede dingen gekoesterd en het negatieve zoveel mogelijk van me af laten glijden.

Nu zijn we alweer in 2010 en moet ik constateren dat ik weliswaar mijn basishouding van positivisme heb weten te behouden, maar af en toe ook weer in de valkuil van het negativisme beland. Ik probeer me erover heen te zetten als blijkt dat de 1e aflevering van Lost die ik nog niet gezien had, is overgenomen met de 2e aflevering. Ik probeer niet te vloeken als ik mijn fiets achterom zet en merk dat de achterdeur niet open kan omdat het houtje nog in de schuifpui zit. Ik baal als bij de Deka de andijvie op is, terwijl ik weet dat de cavia’s al beginnen te piepen om diezelfde andijvie zodra ik thuiskom. Probeer niet te balen dat mijn t-shirt een maat kleiner uit de droger komt, dat de laatste boterham op is terwijl ik nog moet lunchen, dat een buurman weer zijn auto op de plek van de vuilcontainers heeft gezet, dat mijn voorlicht van de fiets het tijdens het rijden weer eens begeeft, dat het morgen alweer vies weer wordt en dat de PvdA er nog steeds niet goed voor staat voor de komende gemeenteraadsverkiezingen.

Nee, ik blijf positief. De 2e aflevering van Lost is ook leuk. Omlopen naar de voordeur is gezond. Ik vraag gewoon even of mijn dochter straks nog even andijvie bij de Vomar haalt, dat te kleine t-shirt is een goede reden om binnenkort weer eens te gaan shoppen. Dan maar geen brood, er liggen ook nog appels op de fruitschaal, de vuilcontainer zet ik wel een stukje verderop, ik neem voortaan gewoon een reservelampje mee die aan mijn jas kan hangen, overmorgen gaat de zon wel weer schijnen en als vrijdag het kabinet valt, is dat misschien nog niet eens zo gek voor de PvdA bij de gemeenteraadsverkiezingen.

Denk positief, stem positief; stem PvdA!