Bellen in de trein

De afgelopen weken heb ik enkele langere treinreizen mogen maken. Normaal gesproken fiets ik naar mijn werk en beperken mijn treinreizen zich tot station Haarlem, een treinreis van 8 minuten. Daar had ik nog niets van het verschijnsel gemerkt dat zich op de langere trajecten duidelijk wel afspeelt: bellen in de trein.Op zich lijkt het natuurlijk ook logisch. In de trein heb je even tijd voor jezelf. Dan kun je een tijdschrift lezen, lunchen, internetten, maar natuurlijk ook bellen. En hoe!

Zo kom je veel over mensen te weten. Dingen die je helemaal niet wilt weten van mensen die je niet kent. Bijvoorbeeld over de vrouw die een afspraak moest maken met een medisch specialist omdat ze klachten had tijdens haar zwangerschap van haar bekkenbodem. Zo hoorde ik precies welke dagen ze wel of niet werkte, dat een bepaalde week lastig was vanwege een lang weekend vakantie, dat vrijdag toch nog “ietsjes beter”uitkwam dan woensdag en dat drie uur ’s middags op vrijdag “helemaal goed”was. Ze had een geaffecteerde stem en toen ik me later omdraaide zag ik dat ze er Goois modieus bijliep, oftewel “helemaal goed”. Ze had nog niet eens zo’n dikke buik, dus zonder het telefoongesprek zou ik niet eens geweten hebben dat ze zwanger was. En was dat erg geweest?

Dan het meisje dat uitgebreid met een vriendin aan de telefoon aan het kletsen was over een feest waar ze die avond heen moest. Dat feest werd gegeven door een meisje dat als nogal sneu werd beschreven. Nog een probleem: het meisje in de trein had kaartjes voor de “Scent” (als ik het goed verstond) terwijl de feestgangers allemaal kaartjes hadden voor “Blok Zuid”. Wat volgens haar beschrijvingen duidelijk de duffere tent was. Er volgde een heel ingewikkeld verhaal over hoe ze toch haar reeds gekochte kaartjes voor de “Scent” kon gebruiken zonder de gastvrouw al te veel voor het hoofd te stoten, maar ze kwamen er samen toch niet helemaal uit. Conclusie was dat ze wel zou afwachten wat er zou gebeuren, kon ze altijd nog besluiten wat ze ging doen.

Hoogtepunt echter was de vrouw achter me die werkelijk twintig minuten aan de telefoon hing met een oudere vriendin of schoonzus. Ze vertelde heel wat over haar leven, maar ook over dat van haar vriend die diverse sollicitaties had lopen. Ja, en daarom was het nog niet zeker of ze eind maart wel mee op de midweek konden. Hij had in ieder geval gesolliciteerd bij enkel energiemaatschappijen en de assessment bij 1 ervan was ook al in gang gezet. Zelf was ze nog aan de studie (naast haar werk), zodat ik hoorde dat ze “de hele maand mei”aan het studeren zou zijn. Ze kreeg 1 week van haar werk, 1 week nam ze zelf en de andere twee weken dan? Daar zei ze verder niets over. Wel dat ze over 8 dagen 6 jaar verkering hadden en dat ze nog foto’s op haar telefoon had staan van hun eerste ontmoeting en de tweede zoen. Onder alle vrolijkheden door werd nog even kort ingegaan op een familielid die uitgezaaide kanker had van longen en lever en waar niets meer aan te doen was. Maar het gesprek ging net zo vrolijk weer verder over Valentijnsdag en zo maar verder. Af en toe slaakte ze spontane kreetjes om te laten blijken dat ze ook wel luisterde naar degene aan de andere kant van de lijn. En ik luisterde mee, hoe kon ik anders?

Ik keek mijn dochter die tegenover me zat af en toe even aan met een blik van:”Nou, nou, die kan er wat van.” Ze keek me aan alsof ze niet door had waar ik op doelde.

Tot het moment kwam dat ik ook nodig moest bellen. Wat was namelijk het geval? We hadden de trein van 5 voor 5 uit Utrecht en het zou erom spannen of we de aansluiting in Amsterdam naar Beverwijk wel zouden halen. Dus, dan is het makkelijk om naar manlief aan het thuisfront te bellen om te vragen of hij even op internet wil kijken of het een goed alternatief was om tot Castricum te blijven zitten en daar over te stappen op de intercity naar Beverwijk. Dat bleek te kunnen en dan zouden we slechts vijf minuten later thuis te zijn. Mazzel!

Een praktisch telefoontje, dacht ik zo. Daar dacht mijn dochter anders over: “Doe niet zo gek, je schreeuwt door de trein. Iedereen kan het horen, je staat voor gek,” was haar reactie. Daarna trok ze demonstratief haar wintermuts over haar hoofd en deed of ze sliep tot station Castricum.

Wat was ik blij toen achter me een heel jong meisje ook zo’n praktisch telefoontje pleegde. Ze meldde haar ouders dat ze om ongeveer zes uur in Alkmaar aankwam en of ze haar dan konden komen ophalen omdat er geen aansluiting was naar huis. Dat was geen probleem en ze sloot het gesprek af met “Nou, bedankt alvast”. Gelukkig, ik was niet meer de "enige" die door de trein schreeuwde en voor gek stond.


Dit stukje is mede mogelijk gemaakt door mijn medereizigers op diverse dagen tussen Beverwijk en Utrecht en vice versa.