De wereld staat op zijn kop, maar wat doe je eraan?

Vanmorgen stond een artikeltje in het NHD over een cursus voor pabo studenten, die zo kunnen leren een kind om te gaan met tv en pc. Niet alle programma’s die overdag worden uitgezonden zijn namelijk geschikt voor de jeugd en ook het eindeloos op het internet surfen moet aan banden worden gelegd. Waar ouders falen, moet de school het voortouw nemen. Kinderen zullen sneller voor de geschikte opties kiezen als ze daarin begeleid worden. Op zich een logisch verhaal en niemand zal kunnen ontkennen dat het een goed idee is als volwassenen zich meer verdiepen in wat een kind op tv ziet, al is het alleen maar om daar later met hem/haar over te kunnen praten als er vragen zijn of om angsten te kunnen bespreken. Het beste blijft volgens mij dat ouders meekijken en grenzen leggen aan tijden en programma’s die gekeken mogen worden. Zeker op de basisschoolleeftijd.

Maar wat nu zo vreemd is, is dat in hetzelfde artikeltje wordt gesteld dat 20 procent van alle vier- tot zesjarigen een tv en/of dvd op de slaapkamer heeft staan en dat veel kinderen ook ’s nachts tv kijken. “Media spelen een grote rol in het leven van kinderen en als je daar als juf of meester geen weet van hebt, kun je ze ook niet helpen wegwijs te maken.”Wie is hier nu gek? Wie geeft zijn/haar kind op die leeftijd nu een eigen tv? Het is toch te zot voor woorden dat kinderen op de kleuterleeftijd al zelf hun grenzen moeten gaan bepalen als het om tv/dvd gebruik aangaat? In zulke gevallen is het toch hopeloos om vanuit school nog zaken bij te willen sturen? Media mogen best een grote rol in het leven van kinderen spelen, maar zeker niet ’s nachts. En ouders die kleuters een eigen tv op de slaapkamer geven zijn ontzettend fout bezig. Doen ze dat soms alleen zodat ze van het gezeur af zijn als kinderen niet naar bed willen? “Kijk nog maar lekker even een filmpje in bed als je niet slapen kan”. Of dat ze zaterdag- en zondagmorgen willen uitslapen? “Nu heb je een tv op je kamer, dus pappa en mamma willen je voor negen uur niet horen”.
Ik heb medelijden met de pabostudenten die bij zo’n opvoeding nog iets moeten proberen bij te sturen. Hopelijk staan ze sterk in hun schoenen.

Nog een stukje uit de krant, waarvan je denkt: is het nog steeds komkommertijd? “Opleidingen geneeskunde willen meer mogelijkheden om studenten met ernstige dyslexie t weigeren. Zij lopen later meer risico verkeerde medicijnen voor te schrijven. Dat kan gevaarlijk zijn voor de patient.“

Het lijkt me voor leerlingen met ernstige dyslexie al moeilijk om door het vwo heen te komen. En al helemaal om dan nog zulke goede cijfers te halen dat je ingeloot wordt voor medicijnen. Als je dat allemaal overwonnen hebt, krijg je nu wel duidelijk te horen van je toekomstige opleiding dat je alsnog niet deugt. Gelukkig wordt in het artikel nog wel iets genuanceerd: “Wie dyslectisch is, is niet per definitie een slechte arts.”

Je zult maar dyslectisch zijn en al in de opleiding zitten. Of misschien ben je wel al decennia lang huisarts. En dan lees je vanmorgen dit stuk in de krant. Lekker wakker worden op de maandagmorgen.

Nu heb ik zelf absoluut geen dyslexie, maar de conclusie van het stuk lijkt me veel te kort door de bocht. Studenten medicijnen doen er jaren over om af te studeren. Ze lopen in die jaren diverse langdurige stages, waarbij ze ook geconfronteerd worden met het voorschrijven van medicijnen. Onder supervisie van een bevoegde arts. Als dat tijdens de opleiding goed gaat, kan ik me niet voorstellen dat het in de praktijk later fout gaat. Als dyslecticus zul je toch extra gefocust zijn op schrijffouten. Als je weet waar je zwakke kanten liggen, houd je daar rekening mee.
Ik verwacht van een hoogopgeleid voorzitter van het landelijk overleg examencommissies dat hij geen uitspraken doet die een groep mensen in een hoek zet. De uitspraak: “Wie dyslectisch is, is niet per definitie een slechte arts”is bijzonder kwetsend naar een groep mensen die hun hele leven al moeten vechten tegen hun handicap, in dit geval dyslexie.

En van ouders verwacht ik dat ze snappen dat een kleuter meer gebaat is bij een verhaaltje voorlezen voor het slapen gaan, dan met een schreeuwerige tekenfilm voor bedtijd.

De wereld staat op zijn kop, laten we proberen hem weer wat meer rechtop te krijgen.