Bijna vijftig

Ik kan er bijna niet van slapen: volgende week woensdag wordt mijn tweelingzus vijftig jaar en aangezien ik haar tweelingzus ben, geldt hetzelfde voor mij. Maar ik ben na de eerste aarzeling (omdat het wel oud klinkt) helemaal omgeturnd naar het positieve. Want het feit dat je vijftig wordt, geeft aan dat je tot een speciale categorie Nederlanders gaat behoren, namelijk de groep die:

Openlijk kritiek mag hebben op de gladheidsbestrijding van de afgelopen jaren, want “vroeger was alles beter, dus ook de gladheidsbestrijding”. Daar moet wel bij aangetekend worden dat nu de dooi flink ingevallen is, de gladheidsbestrijding helemaal op orde is.

Af en toe eens wat gas terug mag nemen en niet altijd meer mee hoeft te doen in de rat race. Je hoeft niet meer a la minute beslissingen te nemen. Men begrijpt dat je graag een afgewogen oordeel wilt geven. Dit komt vooral goed van pas in de politiek. Je komt al een klein beetje in de richting van wijs. Eigenwijs waren we altijd al.

Gelukkig niet behoort tot de babyboomers, dus wij worden niet verantwoordelijk gesteld voor de grote, grijze golf. Bovendien zijn we nog niet grijs, want de haarproducten van tegenwoordig verdoezelen dat nog aardig. Ook mannen mogen hun haren verven, al zullen niet veel mannen van deze generatie dat doen. Als grijsharig manmens word je toch gauw als eminence grise gezien en wie wil dat nu niet. Vrouwen kunnen beter wel blijven verven, want anders vinden ze je meteen een oud wijf en dat wil toch niemand van vijftig zich laten gebeuren?

Iin de leeftijdsgroep komt dat velen van ons opa en oma worden. Nu mag dat in mijn geval nog wel wat jaartjes duren, maar het is zeker een leuk vooruitzicht. Ik verheug me al op het voorlezen, want de kast staat vol met boekjes die zich daar voor lenen. Ook achter de zolderluiken ligt speelgoed dat wel voldoende is om vijf kleinkinderen tegelijktijdig bezig te houden.

Als hij/zij in de spiegel kijkt, zichzelf echt niet langer voor de gek kunt houden dat hij/zij jong is. Maar zeg nou eerlijk, je was vijf jaar geleden ook niet jong meer. Nu kun je het tenminste met bravoure dragen: “Ik ben 50, wat is daar mis mee”. Je mag net wat brutaler zijn dan een veertiger. Je kunt eindelijk eens lekker mee klagen over de jeugd van tegenwoordig. Dat verwacht men ook van je.

De groep die zich niet langer hoeft te schamen dat het favoriete tijdverdrijf lezen is. Een mooie, rustige hobby. Helaas tegenwoordig wel af en toe (bij slecht licht) met een leesbril. Maar tegen de tijd dat we eenenvijftig worden, zal ook bij goed licht de leesbril ons gezicht (ont)sieren. Wandelen mag ook eindelijk. Wandelen is echt een geschikte hobby voor vijftigers! Je ziet bijna niet anders in de duinen. Alleen staat het me nog wat tegen om dan ook meteen met zo’n rugzak te lopen, waarmee je aangeeft dat je echt de hele dag gaat wandelen. Je hebt dus een appel mee, boterhammen en een fles water. Misschien dat ik daar dit jaar nog ingroei, wie weet.

Op tijd naar bed gaat. Je bent tenslotte geen 18 meer. Geen stoere verhalen meer over tot diep in de nacht in de kroeg hangen en om half zeven weer fit je bed uit. Nee, eerlijk vertellen dat je doordat je elke dag vroeg opstaat in het weekend doodmoe bent, waardoor je dan toch echt tot negen uur uitslaapt en de rest van het weekend het lieft wandelt en leest en voor de televisie op de bank hangt, of achter de I-pad.

Ja, en dat ik ook zoiets wat mag als je 50 wordt: moderne snufjes kopen, waardoor je wel met je tijd blijft meegaan. Mijn mailtjes geven dan ook regelmatig de boodschap: verstuurd vanaf mijn I-pad. Ja, ja de midlifecrisis is een beetje aan ons voorbij gegaan. Dat was iets voor de vorige generatie. Wij doen het gewoon tien jaar later.

Al met al genoeg reden om opgewonden te zijn over het feestje dat volgende week te wachten staat. Het leven is sowieso een feestje, zolang je er maar aan denkt om zelf de slingers op te hangen.