Verwende prinsesjes?

Gisteren was in Pauw en Witteman een discussie naar aanleiding van het boek “Verwende prinsesjes” van mevrouw Drayer. Ze presenteerde tijdens de uitzending van Pauw en Witteman haar boek en er kwamen wat ideeën aan de orde die zich leenden voor discussie.

Feit blijkt dat 1 miljoen vrouwen tussen de 15 en 65 economische niet zelfstandig is, omdat ze in een uitkering zitten. Dat is inderdaad heel veel. Maar dan vraag ik me meteen af hoeveel mannen niet economisch zelfstandig zijn omdat ze in een uitkering zitten. Dat moeten er toch ook heel veel zijn?

Verder vroeg ik me af waarom vanaf 15 jaar meisjes als economisch onzelfstandige vrouw worden gezien? Hoezo vrouw? Er bestaat voor deze leeftijdscategorie toch gewoon een leerplicht. Ze horen op school te zitten en zijn dus afhankelijk van anderen om hun bestaan te financieren.

Feit is dat veel vrouwen in Nederland in deeltijd werken. Maar zijn het daarom verwende prinsesjes? Heel veel vrouwen hebben naast hun werk nogal wat zorgtaken (opvoeding, mantelzorg) of verrichten vrijwilligerswerk. Verder doen ze dan ook meestal het merendeel van de huishouding.

Mevrouw Drayer vond dat vrouwen in tegenstelling tot mannen een eigen keus hebben (mannen moeten volgens haar wel fulltime werken, die hebben geen keus) en dat ze het “leuk”willen hebben in hun werk en zich willen “ontplooien”. Nou denk ik zomaar, zonder dat ik daar onderzoek naar heb gedaan, dat de meeste mensen het liefst “leuk”werk willen hebben en het liefst werk waarbij ze zich verder kunnen “ontplooien”. Wat is daar mis mee?

Het is alleen jammer dat heel veel mensen werk moeten doen dat niet echt leuk is en waar ze zich ook niet zoveel verder mee kunnen ontplooien. Het werk aan de lopende band, schoonmaakwerk, sorteerwerk, vuilnis ophalen etcetera. Gewoon eerlijk werk, waar niets mis mee is behalve dan dat het niet echt leuk is en dat je er ook niet veel mee verdient.

Verder vind ik het niet terecht dat mevrouw Drayer stelt dat vrouwen een vrije keus hebben en mannen niet. Volgens mij is het zo dat twee mensen die ervoor kiezen om samen door het leven te gaan, ook samen bepalen wie het meest gaat werken en wie degene is die de zorgtaken op zich neemt. Er zijn denk ik maar weinig mannen die het er niet mee eens zijn dat hun vrouw parttime werkt. Nee, daar kiezen paren samen voor. Dat betekent dat het dus eigenlijk ook de keus van de man is.

Blijft het feit dat het jammer is dat veel vrouwen in de problemen komen als een relatie mislukt, er gescheiden wordt of als de partner overlijdt. Dan valt een groot deel van het inkomen weg en is het moeilijk rond te komen. Daarom zou het ook echt veel beter zijn als vaders ook parttime zouden werken. Laat zeggen allebei vier dagen, waardoor het inkomen van allebei substantieel is en ook vader en moeder hun kinderen goed leren kennen. Dat zou toch heel mooi zijn? Want het verhaal dat we allemaal fulltime moeten werken en dat kinderen best vijf dagen naar de crèche kunnen is toch niet het verhaal waar de meeste Nederlanders een goed gevoel van krijgen. Prima als mensen die keuze maken, maar als anderen dat niet willen is het ook prima.

Waarom moeten er nu toch steeds mensen zijn die zich zodanig bemoeien met het leven van anderen dat ze daar hun geld mee verdienen? Mevrouw Drayer, die ongetwijfeld veel werkt, schrijft columns in kranten en tijdschriften en schrijft een boekje. Ongetwijfeld “leuk”werk: je verdient aardig, krijgt geen vieze handen en misschien leert ze er ook nog wel wat van als ze zich in onderwerpen verdiept. “Leuk”en “ontplooien”dus, wat is daar erg aan?