Het trauma voorbij

Gisteren de verlenging van de finale van het WK ontvlucht, omdat ik het niet langer kon aanzien. Het ging niet lekker voor Nederland, geen gelukjes dit keer en hard spel. Het gaat tenslotte wel ergens om. Als er uren van mijn leven lang geduurd hebben, zijn het deze wel. Blij dus dat het tijd was om de hond uit te laten. Als er iets positiefs gebeurt, hoor je op straat toch wel het gejuich. Ondanks het feit dat ik de hond zo lang mogelijk liet snuffelen op alle plekjes die ze maar wilde, ik hoorde geen gejuich. Wel een keer een krachtterm, maar die was ook niet weer zo hard dat de tegenstander gescoord zou hebben.

Ik liep net zo lang door, tot ik vermoedde dat ze aan de strafschoppen begonnen waren. Toevallig stond er langs de wandelroute een tv toestel met goed uitzicht vanaf de straat. En laat ik daar nu net op dat moment zien hoe Spanje scoort op het eind van de verlenging. Ik bleef nog even staan of ik het echt goed gezien had, maar natuurlijk had ik het goed gezien. Nog geen dertig meter verderop kwam ik een groep jonge meisjes tegen die uiting gaven aan hun afkeer van Spanje. Zij hadden duidelijk hun eerste WK trauma opgelopen.

Wat mag je je dan gelukkig prijzen dat je al eerder WK trauma’s hebt opgelopen. En waarschijnlijk veel ergere trauma’s. De winst in de finale van ’74 is ons ontstolen door een onterechte strafschop na een ‘Schwalbe’van Duitsland. De tweede finale konden we toch eigenlijk niet winnen doordat we tegen het hele stadion in Argentinië speelde. De elf spelers van Maradonna’s team werden ondersteunt door tienduizenden landgenoten die het bloed van Holland wel konden drinken. Maar deze finale in Zuid-Afrika was anders. Natuurlijk hadden we goed voetbal gespeeld tot aan de finale.

Maar dat is niet genoeg. Je moet in de finale zien te scoren. Dat de kranten vandaag schrijven dat de goal te wijten was aan het feit dat de scheidsrechter een terechte hoekschop aan Nederland niet gegeven heeft, waardoor Spanje in de rebound kon scoren doet mij niets. Dat stukje heb ik gelukkig net gemist op tv. Dit keer voor mij geen trauma, ik hoef niet meer. De pijn van ’74 is genoeg voor alle WK’s die nog gaan komen. Maar nu we drie keer een finale verloren hebben, zijn we voor de rest van deze eeuw de eeuwige underdog. Wij zullen nooit meer favoriet zijn.

Ken je die mop van de Nederlanders die drie keer de finale gespeeld hebben? Ze wonnen geen een keer. Zo zullen wij de geschiedenis ingaan. Als eeuwige tweede, net als Joop Zoetemelk. Maar, zoals we allemaal weten: op het moment dat wij ons al lang hadden neergelegd bij het feit dat Joop Zoetemeld nooit meer de tour zou winnen, won hij hem toch. Niet mooi, niet als sterkste, maar hij won. Dat kan dus ook altijd nog een keer. Wij kunnen dus ook de WK finale nog een keer winnen. Niet tijdens het toernooi waarop we het mooiste voetbal spelen, het meest een eenheid zijn, alle zes wedstrijden voor de finale op rij winnen, een coach hebben die erin gelooft. Nee, juist als we met de hakken over de sloot door de poule komen. Lelijk voetballen en alle kansen missen en slechts door penalty’s verder komen. Een coach hebben die halverwege het toernooi zijn twijfels over diverse spelers van het team uit, en een belangrijke speler moeten missen die net voor het WK geblesseerd raakt en niet mee kan. Misschien hebben we dan een kans en winnen we toch nog ooit een keer de finale. Dan zijn alle Nederlanders voorgoed het trauma voorbij.

Maar zolang dat nog niet het geval is, enkele relativerende opmerkingen tot slot:

Voor Johan Cruijff zal het toch een opluchting zijn dat Van Bronckhorst niet is gelukt, wat hem ook niet is gelukt. Zo blijft de mythe Cruijff nog decennia in stand. En voor iedereen die de finale van ’74 heeft meegemaakt: We waren toen toch echt het ultieme droomteam? Als het ooit had moeten lukken, was het toen.

De woonboten in Amsterdam zullen in ieder geval niet bezwijken onder de Oranjefans. De bewoners ervan zullen rustig slapen vannacht. Voor Eberhard van der Laan als nieuwe burgemeester toch ook een meevallertje! Denk eens aan de mogelijke schadeclaims.

We zijn wel even vice-wereldkampioen geworden. Laten we gewoon Duits denken en niet dat Hollandse naar beneden gepraat. Met zestien miljoen inwoners, 1 van de kleinste landjes van de wereld, maar wel mooi vice-wereldkampioen. Denk groot!