Garnaal onder poolijs

Er zijn beroepen waarvan je weet dat ze leuk zijn. Als het goed is valt je eigen beroep daar onder. Er zijn ook beroepen waarvan je weet dat je ze voor geen goud zou willen beoefenen. Hopelijk hoef je dat ook nooit. Maar er is ook nog een categorie beroepen die je eigenlijk niet kent, of in ieder geval niet weet wat ze precies inhouden. En als je eenmaal weet dat ze bestaan, fascineren ze je.

Zo had ik altijd een bepaald beeld van onderzoekers bij NASA, maar ze blijken heel ander werk te doen dan ik dacht. Toen ik onderstaand stukje las op de NOS site, wist ik zeker dat dit leuk werk moet zijn. Onderzoek doen op een bijzondere plek op aarde en dan ook nog iets ontdekken wat je absoluut niet verwacht.

“Een enkele garnaal heeft een onderzoeksteam van de NASA versteld doen staan. Het dier zwom namelijk rond onder de ijslaag van de Zuidpool, op een plek waarvan wetenschappers dachten dat er alleen levensvormen zouden voorkomen die met het blote oog niet zichtbaar zijn.De onderzoekers wilden weten hoe de onderkant van de Antarctische ijslaag er precies uitziet. Ze boorden daarom een gat door de ijslaag en lieten via een lange kabel een camera zakken.Omdat er zo diep onder het ijs geen enkel licht komt en het water heel koud is, had het team lage verwachtingen over de aan te treffen levensvormen. Des te groter was daarom de verrassing toen er plotseling een garnaal aan kwam zwemmen, die vervolgens uitgebreid poseerde op de kabel van de camera.”

De conclusie van een onderzoeker van NASA was dan ook:”We hebben geen idee wat daar beneden gebeurt”.

Een heel onderzoeksteam dat misschien wel dagen bezig is met iets te zoeken waarvan ze denken dat het niet bestaat. En dat team trekt dan een kratje bier open als ze tot hun grote verbazing een garnaal hebben ontdekt. Want dat betekent dat ze nog wel een half jaar verder kunnen gaan onderzoeken. Als er 1 garnaal is gevonden, zal er allicht nog veel meer leven zijn. En om dat leven te zoeken, uit te vinden wat daar beneden gebeurt, daar heb je je handen vol aan met het hele onderzoeksteam. Heerlijk, toch? Volgens mij moeten dit wel heel gelukkige mensen zijn.

Ik ben ook een heel gelukkig mens. Maar volgens mij heb ik toch het verkeerde beroep gekozen. Ik had atheneum b moeten doen, mijn ouders hadden op mijn 18e naar Amerika moeten verhuizen, daar had ik dan aan Yale kunnen studeren, mijn buurman had Neil Armstrong moeten zijn die bij mij de interesse voor NASA had gewekt, dan was ik daar als stagiaire begonnen en had uiteindelijk deel kunnen uitmaken van dat onderzoeksteam dat een garnaal onder het poolijs ontdekt. Misschien was ik dan toch nog gelukkiger geworden dan nu.