Waarom reageren op een winkelverbod?

Donderdagavond was ik bij de avond in Camille waarbij de nieuwe stadsfotograaf bekend zou worden gemaakt. Het was een heel gezellige avond, waarop vooral veel tips werden gegeven aan de inzenders die het 'net niet' geworden waren. Door bevlogen fotografen werd verteld hoe een foto het ‘helemaal’ had kunnen zijn, door recht voor het object te gaan staan of juist vanuit een buikligging het object in de lucht te laten zweven, of door te kiezen voor ‘less’ in plaats van ‘more’. De amateurfotografen die meededen aan de wedstrijd reageerden enthousiast. Hier konden ze tenminste iets mee. Vorig jaar was ik ook al aanwezig bij de verkiezing voor stadsfotograaf en ik heb daarna ook geregeld mijn man toegeroepen:” Ga nu eens door je knieën, vanuit een lager standpunt wordt de foto veel mooier.” Zelf ben ik ook wel eens op mijn buik gaan liggen om de cavia’s te fotograferen. Ze kregen daardoor wel een onderkin, maar de foto werd wel heel apart.

Natuurlijk waren er ook heel bijzondere foto’s. De Schoffelaar was vanuit een bijzondere hoek genomen, waardoor je hem heel anders zag dan je gewend bent. Ook waren er prachtige natuuropnames, waarvan je dacht dat ze bijna niet in Beverwijk genomen konden zijn. Soms was er wat bewerking op de computer aan te pas gekomen, waardoor een surrealistisch effect gerealiseerd werd. Zoveel mensen, zoveel smaken. Een hartstikke leuke avond, die natuurlijk weer georganiseerd werd door vrijwilligers die al hun ziel en zaligheid in de kunst en cultuur van Beverwijk stoppen. Zij verdienen een pluim!

In de krant stond de volgende ochtend een foto van de winnaar Bert Giebels. Een prachtige winteropname. Toen ik vanmorgen op de site van het NKD keek, zag ik dat er geen reactie op gekomen was. Eigenlijk had ik wel wat enthousiaste reacties verwacht, want het was een heel bijzondere opname.

Maar toen viel mijn oog op een stukje dat wel tot heel veel reacties had geleid, namelijk het stukje over een 84-jarige die een Dekamarkt-verbod van een jaar had gekregen, omdat hij gestolen zou hebben. Daar waren 62(!) reacties op gekomen. Heel veel mensen vonden dat de Dekamarkt de man het voordeel van de twijfel had moeten geven. Hij zou zich wel vergist hebben. Het feit dat Dekamarkt geen commentaar had gegeven gaf de meesten blijkbaar niet te denken. Een enkeling reageert maar dat hij/zij de reactie van Deka graag zou willen kennen: hoor en wederhoor. Anderen beginnen over hun eigen goede gedrag (zelf ooit teruggegaan met een per ongeluk meegenomen boodschap) of juist niet teruggegaan (met per ongeluk meegenomen chocoladereep die daarna juist met extra veel smaak is opgepeuzeld). Wat weer leidt tot een ander die constateert dat deze schrijver toch juist met een dieet was begonnen? Je houdt het niet voor mogelijk wat een stukje in de krant bij mensen losmaakt. En dan gaat het hier nog maar om een 84-jarige die beschuldigd wordt van winkeldiefstal.

Hoe komt het nu dat zoveel mensen op zo’n stukje reageren? Ik speel graag amateur-psycholoog, dus ik fantaseer er maar wat op los.
1. Ze zijn zelf ooit onterecht beschuldigd van winkeldiefstal en dat gevoel komt door het lezen van zo’n stukje terug. Met terugwerkende kracht verontwaardigd, dus.
2. Ze gaan er vanuit dat mensen die iets beweren (zoals de man van 84 in het stukje) per definitie gelijk hebben en degene die geen commentaar wil geven (in dit geval Dekamarkt) de ‘slechterik’ is.
3. Of misschien geloven ze misschien wel in het sprookje dat alles wat in de krant staat, waar is.
4. Ze reageren omdat zoveel andere mensen gereageerd hebben, dan moet het wel een interessante discussie zijn. Of ze reageren altijd al op froem en dat doe je dan dus nu ook. Men kent elkaar van het internet.
5. Ze kennen de betreffende man als een vriendelijke buurman die ’s morgens netjes “goedemorgen” zegt.



Maar waarom las ik die 62 reacties eigenlijk? Eigenlijk alleen maar omdat het er zoveel waren en toen was ik wel benieuwd hoe de discussie ging. Heb ik dan ook een mening hierover? Ja, die heb ik. Ik dacht toen ik het stuk las, dat er waarschijnlijk wel meer aan de hand was, waardoor ik geen reëel beeld van de situatie kon krijgen. Dus eigenlijk zonder conclusie ter zijde gelegd. Ik vorm liever mijn mening over zaken waar ik meer weet van heb. Zoals zo’n avond in Camille over fotografie. Dat was een geweldige avond, die ook nog eens een keer wat opleverde, namelijk de nieuwe stadsfotograaf Bert Giebels die het komende jaar samen met de nieuwe stadsdichter Frits Smid kunstwerkjes gaat produceren van kunst en cultuur.