Een politiek nest, deel 1

Binnen de politiek zie je het vaker. De hobby wordt overgedragen van generatie op generatie. Het lijkt wel in het DNA te zitten. In de Beverwijkse raad zijn daar ook voorbeelden van te vinden. Zo was Theo Kellenaar ooit raadslid voor D’66 en is zoon Vincent Kellenaar raadslid geworden voor het CDA. En zelf ben ik dochter van voormalig raadslid Jeanne de Hen-Brand. Zij heeft ruim tien jaar in de raad gezeten, zo rond de jaren 70/80.

Hoe is dat nu om een ouder te hebben die in de gemeenteraad zit? Dat kan best vervelend zijn. Tijdens de jaren dat mijn moeder in de raad zat, groeiden mijn zus en ik op van schoolkinderen, naar pubers, naar jongvolwassenen. Wat krijg je dan mee van de Beverwijkse politiek? In ieder geval dat het veel vergaderen was, en lang vergaderen. Voor mijn moeder althans en voor de meeste andere raadsleden. Maar niet iedereen bleef lang, want in die tijd was er nog sprake van presentiegeld. Sommige raadsleden kwamen binnen, zetten hun handtekening en gingen weer weg. Het geld was weer binnen, dus dat politici zakkenvullers worden genoemd dateert misschien wel uit die tijd :) Verder dat de emoties vaak hoog opliepen, vooral tussen de haantjes in de raad. Mijn moeder heeft regelmatig moeten bemiddelen in de tijd dat ‘mediation’ nog niet bestond.

Als we thuiskwamen uit school, was onze moeder vaak in het stadskantoor stukken aan het lezen. Ze nam daar altijd lang de tijd voor, want ze las niet snel en wilde wel alles goed kunnen doorgronden. Ondertussen konden mijn zus en ik ongestoord ruzie maken en zeker tijdens de puberteit vlogen de boeken wel eens over tafel. Als tweeling kun je daar niets aan doen: je staat met elkaar op, zit de hele dag samen op school, maakt samen huiswerk en gaat tegelijkertijd naar bed. Irritaties lopen dan soms hoog op en als er thuis geen toezichthouder is, gaat het wel eens mis.

En dan ’s avonds: snel eten, want moeder moest weer naar het stadskantoor voor een vergadering. Ik weet nog dat ze vaak last had van hoofdpijn en dat wij dan zeiden dat ze maar niet moest gaan. “Ja, maar ik moet naar de fractievergadering”, was dan het antwoord. Want natuurlijk was er altijd net een punt waar ze beslist ook haar mening over wilde geven. Heel plichtsgetrouw fietste ze dan weer in de richting van het Kennedyplein om haar bijdrage te leveren aan de lokale democratie.

In die tijd was politiek ‘ het ding’ van zeer bevlogen mensen. Het was de tijd dat je moest knokken voor een plekje in de raad. Men stond te dringen om er ook in te mogen. Idealen vierden hoogtij en zelfs binnen partijen waren duidelijke stromingen te onderscheiden die strijd met elkaar leverden. Leverde mijn moeder ook strijd? Had zij ook idealen? Jazeker. Zij heeft ervoor geknokt om het roken uit de vergaderzaal te weren (sommige verstokte rokers hebben haar dat lang kwalijk genomen). Zij heeft geknokt voor het vrijliggende fietspad langs de Spoorsingel, ze knokte voor het openbaar onderwijs. En nog voor veel meer andere zaken, want haar interesses waren breed.

En dat is misschien wel iets waardoor je toch uiteindelijk door het politieke virus besmet wordt: het idealisme dat je hebt gezien bij je vader of moeder en waar je respect voor had. De ideeën die ze thuis tijdens het avondeten (hè bah, weer andijvie ) op tafel legde, waarvan je dacht:” Ja, zo denk ik er ook over”. Het knokken voor iets dat je de moeite waard vindt, is ook voor kinderen heel herkenbaar als goede eigenschap. Zo keek ik er tenminste tegen aan. Maar toch, er waren ook veel zaken die ook al in die tijd niet goed gingen. Men besodemieterde elkaar soms, waardoor grote tegenstellingen gecreëerd werden die onoverbrugbaar leken en veel bloed, zweet en tranen kostten om weer op te lossen. Dat heb ik ook meegekregen. Bij mij als jongere overheerste daardoor het gevoel: “Ik ga later echt nooit in de raad.”

Maar, uiteindelijk ben ik toch raadslid en later zelfs wethouder geworden. Hoe zou dat dan komen? Volg mijn blog en ik zal in deze serie “ politiek nest” daar meer over vertellen. Want het politieke virus is een sluimerend virus en uiteindelijk slaat het toch toe!