Schaken, een politiek spelletje?

In Wijk aan Zee, mooiste dorp achter de duinen, is het Corus Chess Tournament weer losgebarsten. Vrijdag was ik bij de opening en de loting. Na enkele korte toespraken verschenen de grootmeesters uit de B groep op het podium om te loten voor de plaatsnummers. Een grote, rode knop was het tovermiddel waarmee ze een nummer toegewezen kregen. Veertien schakers, veertien keer drukken op de knop. Uiteindelijk had iedereen een nummer en bleek nummer 13 geen ongeluksgetal te zijn, omdat dat juist het favoriete nummer van Gary Kasparov bleek te zijn. Maar ook nummer 6, 3 of 14 werden in dank aanvaard met een brede glimlach. Het is dat het in totaal 14 cijfers waren, maar het deed me een beetje denken aan telebingo en dat er elk moment iemand kon opspringen met een volle kraskaart.

Als je de B-groep en de A-groep bij elkaar optelde waren er in totaal 27 mannen en 1 vrouw. Dat verbaasde enkele vrouwen uit het publiek, alhoewel ze toegaven zelf ook niet te kunnen schaken. Maar zouden nu echt zo weinig vrouwen dit spel (fout, fout: deze sport) leuk vinden? In de politiek is de verhouding ook nog steeds nogal scheef, maar zo erg als in de schaakwereld is het toch niet. In de gemeenteraad van Beverwijk zitten 6 vrouwen en 19 mannen en in het college zitten 4 mannen en 1 vrouw. Maar zo erg als bij de schakers is het gelukkig niet.

Politici schaken zelf ook. Vrijdag, zaterdag en zondag kwamen teams uit diverse IJmond-gemeentes bijeen voor de politieke trofee. Na dag 2 stond Beverwijk om het voorzichtig uit te drukken “nog niet op winst”. Maar zondag (vandaag) was er nog kans op revanche. Hoe het is afgelopen weet ik niet, maar dat lees ik ongetwijfeld morgen in de krant. Deden er veel vrouwen mee? Nou, niet echt. Ik hoorde een mannelijke politieke schaker zeggen dat hij het moeilijk vindt om van een vrouw te verliezen. Wel grappig trouwens dat hij het zo formuleerde. Hij had ook kunnen zeggen dat hij het moeilijk vond als een vrouw van hem wint. Het is maar net of je positief of negatief formuleert.

Over winnen en verliezen in de politiek kun je ook allerlei dingen zeggen. Soms win je sympathie als je verliest en soms verlies je sympathie als je wint. Maar wil iedereen in de politiek dan sympathiek worden gevonden? Volgens mij wel. Je wilt in beeld zijn als partner voor een nieuwe coalitie, je wilt steun om een motie over iets dat de partij belangrijk vindt te bereiken. Je wilt met een grote raadsmeerderheid tot bepaalde grote besluiten komen. Je wilt leuk naar voren komen tijdens een politiek café. Je wilt dat kiezers je aardig vinden.

Maar in de strijd naar de verkiezingen gaat het om winnen, net als tijdens het Corus Chess Tournament. Wie wordt de grootste, wie valt af voor de coalitie? Wie wint? Dat gaat de kiezer voor ons bepalen op 3 maart. Niet door het drukken op een grote, rode knop waarna het toeval bepaalt, maar door het inkleuren met een rood potlood in het vakje dat bewust gekozen wordt. Net zo spannend als het schaaktoernooi voor alle politici. Als ze nu in Wijk aan Zee hebben verloren, kunnen ze op 3 maart toch nog winnen!