Een politiek nest, deel 3 (slot)

In 1997 kreeg ik “out of the blue” een telefoontje van iemand van het bestuur van de PvdA om te vragen of ik eventueel interesse had om op de lijst te komen te staan voor de gemeenteraads-verkiezingen van 1998. Het bleek dat ze wisten van mijn actieverleden en dat ze dachten dat ik misschien wel een goede aanvulling kon zijn op het huidige team. Oh ja, en het was ook nog omdat ze vrijwel geen vrouwen konden vinden. Mijn eerste reactie was negatief. Ik was tenslotte als kind al op de hoogte wat gemeenteraadswerk inhield (lang vergaderen, veel gekissebis en stress), had mijn frustraties opgelopen als actieouder van ‘t Kraaienest in 1995/1996 en ik had niet zo’n zin om als “excuustruus” in de raad te gaan zitten.

Maar, toen dacht ik weer aan de periode waarin ik op de barricades stond als actieouder van ’t Kraaienest. We konden toen niets veranderen, want we stonden langs de kant. We werden wel gehoord, maar niet verstaan. En op dat moment, ging bij mij zo’n Willie Wortel lampje branden.”Als je iets wilt veranderen, moet je mee gaan doen.” Vanaf dat moment ging ik ervoor. Ik zou er wel voor zorgen dat ik geen “excuustruus”zou worden, maar ik zou mijn plek echt verdienen door hard te werken en me in te zetten voor Beverwijk. En ik werd als vierde op de lijst ook daadwerkelijk gekozen. Dat is nu bijna twaalf jaar geleden en ik sta ook voor de komende verkiezingen weer op de lijst. Nu op plek 3, een mooie plaats. Of zoals ik tegen Cees Bodewes zei, die 2e op de lijst staat: “Brons is beter dan zilver”. Dat hoor je tenminste altijd sporters zeggen en politiek is topsport!

In al die jaren dat ik in de raad heb gezeten (en later zelfs wethouder werd) groeiden mijn kinderen op van schoolkinderen, naar pubers, naar jongvolwassenen. En net als ik vroeger, vonden zij het ook niet altijd leuk om een moeder te hebben die in de gemeenteraad zat. De gesprekken aan tafel (hè bah, weer andijvie) gingen er vaak over, er waren wel eens flinke spanningen en ik was vaak niet thuis ’s avonds. Want net als mijn moeder wilde ik altijd bij de fractie of commissie zijn, omdat ik altijd wel iets had waar ik over mee wilde praten. En net als mijn moeder, wilde ik er ook veel tijd in steken om stukken goed te doorgronden. De appel valt niet ver van de boom, oftewel “de vogel valt niet ver uit het politieke nest”.

En nu is dan de tijd gekomen dat de jongste vogel uit het politieke nest zijn vleugels uitslaat. Mijn zoon Marco van 23 hoopt ook in de gemeenteraad gekozen te worden. Hij staat nog niet zo hoog op de lijst (ook PvdA) , maar het begin is er. Ik denk dat hij een goede aanvulling kan zijn op de huidige fractie. Hij is jong, weet wat er leeft onder jongeren en doet ook nog eens een keer werk, waardoor hij midden in de problemen van deze tijd staat. Hij is namelijk junior werkcoach bij het UWV Alkmaar, waar hij probeert jongeren te motiveren bij het zoeken naar werk of het zoeken naar een geschikte opleiding zodat ze in ieder geval een startkwalificatie houden.

En wat is nu het verrassende slot dat ik beloofd had van deze korte serie "politiek nest"? Dat is het feit dat (volgens mij voor het eerst in de geschiedenis van Beverwijk) drie generaties op de lijst van de PvdA staan, waardoor er voor elke leeftijdsgroep wel iets te kiezen valt uit de kandidaten van dit politieke nest.

Jaqueline Dorenbos- de Hen (49 jaar) op plaats 3
Marco Dorenbos (23 jaar) op plaats 10
Jeanne de Hen-Brand (73 jaar) op plaats 20